Gecenin Karanlığı (şiir)

Gülümse..

Günü güzelleştiren ona açan Güneşidir.
Bir insanı güzelleştiren yüzündeki Gülümsemedir.

Hepimiz gülümseriz,
Severiz Gülen insanları ve onları daima
mutlu zannederiz.
O kadar güzel gülümseyenler var ki,
Moralimiz bozuk olduğunda bile güzel gülümseyen birini görünce tutamayız kendimizi bizler de gülümseriz nedensizce.

En güzel gülümseyenler hiç şüphesiz çocuklardır.
Öyle temiz ve masum gülümserler ki yüzümüze,
bu dünyadaki bütün hüzünü ve kederi unuturuz.
Bu bir anlığına da olsa alır bizleri ve o gülümseyen küçük çocuğun yalansız dünyasına götürür.

Sonra da dönüp kendi dünyamıza bakarız,
İster istemez kıyaslarız kendi gülüşümüzü o küçük çoçuğun gülüşü ile.
Ne yazık...
İşte o an anlarız ki meğerse büyüdükçe mutluluktan değil de mecburiyetten gülümsediğimizi.
Mecburuz gözyaşlarımız akarken gülümsemeye çünkü istemeyiz bizi güçsüz zannetsinler.

" Gözyaşı savaş ise,
Gülümsemek koça bir Direniştir ! "

Bu sözlerle başladım bu hayata karşı direnmeye ve aynı zamanda korkusuzca meydan okumaya.

" Güçlü olan daima gülümseyen değildir,
Güçlü olan gözyaşlarının arasında gülümsemeyi unutmayandır ! "

Ve bu sözler dilimden döküldüğü an anlamıştım canımın cayır cayır yandığını.

Hayatın en güzel eylemidir gülümsemek ve hayatın en cettin davasıdır gözyaşı.
İkisini de aynı anda yaşamak nasıl da
karmaşık bir durum,
Içinden çıkılmaz zor bir hissiyât.

Gün kararmaya ve dertlerim katmer katmer artmaya başlayınca sordum kendime :

" nerede kaldı bu Geçenin Karanlığı ve bedenimi saran o yalnızlık... "

Karanlık artık çökse de gündüze,
Gönlümü açsam ve dertleşmeye başlasam Gecenin Karanlığı ile tam da yalnızlık bedenimi sararken..