En son konuşmamızdan sonra asla iletişime geçmemiştik, ve bugün düğün günümüzdü herkes o kadar heyecanlıydı ki ben dışında. Sinirden, üzüntüden artık neyden olduğunu bilmediğim şekilde ağlamak istiyordum, ama çok fazla insan olduğu için bunu pekala yapamazdım. İnsan içinde ağlamaktan nefret ederdim, bu zamana kadar da hiç ağlamamıştım birilerinin yanında, kafamdaki düşünceleri bir kenara atıp ana odaklandım.
Bütün eşyalarımı Baranın ailesinin evine onun odasına taşıdım, hala aklımda bir ton soru vardı, nasıl aynı odada kalıcam o adamla bir de yatak mevzusu vardı. Hiçbir güç beni o adamla aynı yatağa sokamazdı, bundan emindim. Ben kendim bile bir yatağa zor sığan en az 3 yastıkla uyuyan bir insandım asla yanımda biriyle uyuyamazdım.
Baranın da benimle aynı düşünce de olduğunu düşündüğüm için bu konuyu pek fazla dert etmedim, arabada ilerlerken bir anda ablamın ağlama sesiyle irkildim. "Çok özliyecem seni canım benim" "Abla ağlama tamam fizana gitmiyorum, zaten aynı şehirdeyim hala"
"Olsun banane"
"Ayrıca üniversitem var unuttun mu zaten birşey değişmeyecek yine İzmir'e gelmiş olacağım"
"Doğru"
Biz konuşurken araba durdu, düğün salonuna gelmiştik, Baran ve ailesi de tam o sırada geldi, nedensizce içimi bir heyecan kapladı. Ama belli etmemeye çalıştım, Baran da aynı şekilde sanki başka birinin düğününe gelmiş gibi olduğu için sinirlendim, tamam bende öyleydim ama o olmasın banane.
Kısa bir selamlaşmanın ardından düğün yerine geçtik ben kıyafetimi ve birkaç aksesuarlı yanıma almıştım burada giymek için ama baran evden o şekilde gelmişti. Birkaç arkadaşım gelince hemen koşarak damat odasına girdik. Ben kendime takım elbise çok fazla yakıştırmadığım için giymek istemedim bence baya komik oluyordu bana o yüzden biraz salaş birşeyler tercih ettim beyaz bir ayakkabı krem renginde bir kumaş pantolon ve üstüne beyaz tişört ve kahverengi bir süveter giydim. Arkadaşlarım bu kombinimi görünce şokla ağızlarını araladılar ve Ece hemen yanıma koşarak elindeki şeyleri bana verdi.
"Bunlar ne?"
"Ne ne kendi düğününe böyle gitmeyeceksin heralde takım elbise böyle birşey yapacağını tahmin ettiğimiz için aldık hep beraber"
Diğerleri de bana giymem gereken gözlerle bakınca göz devirdim.
"Hadi hadi giy"
"İyi be tamam"
Üstümdekileri çıkarıp Ecenin verdiği takım elbiseyi giydim gerçekten çok komik duruyordum bana asla ama asla yakışmıyordu. Neyse ki Baran da takim elbise giymişti ama ona baya da yakışmış gıcık şey öyle kanalizasyon borusu gibi kollarım olsa bana da yakışırdı eminim ama benimkiler pırasaya benziyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ceketini şuanlık giymemiştim ama böyle gözüküyordu, neyse ki telefonumun kamerası iyiydi de biraz adam etmişti beni. Odadan çıktığımda tüm gözler üstümdeydi, baranın ki de dahil yanıma gelip elini belime attığında tüm vücudum gerildi bu neydi şimdi, kulağıma eğilip "herkes mutlu bir çift olarak görecek bizi anlaştığımız gibi tamam mı"
Kafamı onaylarcasına salladım, o da memnun bir ifadeyle beni süzdü. Ardından bizimkilerin yanına gidip ellerini öptük, biraz sohbet ettikten sonra ben lavaboya gitmek için izin aldım. Bir elimi yüzümü yıkayıp kendime geldim düğünüm vardı, böyle ruh gibi dolanamazdım, sahte bir gülümseme ile odadan çıktım çıkar çıkmaz çok sevgili gönül ablayla karşılaştım(görümcem).
"Oo maşallah, hiç öyle zorla evleniyormuş gibi bir haliniz yok ne bu böyle görmesem inanıcam hıh"
"İlk başta evet öyleydi ama şuan Baranla birbirimizi tanımak için fırsat verdik, seni bu niye rahatsız etti?"
"Ne rahatsız olucam be ne zannediyorsun kendini hemen havalara girme o evin ilk gelini benim dar ederim orayı sana!!"
"Tamam öyle yaparsın şimdi yüksek müsaadenle düğünüme gitmem lazım hadi çekil önümden"
Gerçekten bu kadına ne yaptım anlamış değildim, bana niye böyle davranıyordu. İnanılır gibi değildi, kafamı çok kurcalamadan salona girdim, girer girmez de Ali'yle göz göze geldik hemen yanıma geldi, üzgün bir ifade vardı yüzünde.
"Vay be evleniyorsun"
"Ali bende istemiyorum bu evliliği sadece formaliteden hiçbir şey değişmeyecek biz yine gecelere akıcaz. Sadece herkes bizi mutlu bir çift gibi görmeleri için rol yapıyoruz"
"Ne ciddi misin!?"
"Evet ama aramızda sana güveniyorum kimse bilmiyor, sadece sen kimseye söyleme bozuşuruz"
"Tamam tamam söylemem"
O sırada yanımıza Baran geldi, gözleri öfke saçıyordu, ne vardı bu kadar arkadaşım olamaz mıydı. Belimden tutarak salonun ortasına geldik ve o klasik ilk dans müziğiyle dans ediyorduk. Herkes bize bakıyordu korkunçtu. "Bari düğün günümüzde yapma daha fazla rezil etme beni!"
"Daha fazla derken ne zaman rezil ettim seni ayrıca yakın arkadaşım o benim napıcaktımçağırmayacakmıydım"
"Benim için güzel olurdu"
"Benim için olmazdı"
"Ali'yle olan arkadaşlığımıza asla laf etme bunu hiçbir şey değiştirmez anladın mı ?"
"Tamam anladık laf söyletme Ali'ne".
"İyi!!"
Düğünümüzde bile ilk dakikadan kavga etmeyi başarmış olmamıza alkış tutabilirdim neyseki bu saçma dans son buldu ve herkes oynamaya başladı. Ben koltukta oturuyorken hülya abla geldi beni ne kadar istemesemde oynamaya zorladı bende ısrarlarına boyun eğerek kabul ettim. O sırada inci teyze de gelmiş hep beraber oynuyorduk, şuan kendimi iyi hissediyordum. Uzun uzun halaylar ve alkışlarla birlikte düğünün sonuna geldik. Baranın arabasıyla eve doğru giderken gergindim, bambaşka bir evde yanımda bu adamla aynı oda da olmak beni strese sokuyordu.
Eve vardığımızda herkes baygın halde tekrar bizi tebrik ettikten sonra odalarımıza dağıldık, Baran hemen yatağa yatınca şaşkınca baktım.
"Heyy napıyorsun?"
"Uyuyorum"
"Sağol ya onu anlamamıştım, ben napıcam ?!"
"Ne bileyim ben yat bir köşeye"
"Bir köşeye mi köpek miyim ben kalk yataktan sen başka yere yat kallkkk!!!!"
Bir hışımla ayaklarımla onu ittiğimde zar zor düştü ve ben de hemen yatağa yayıldım, sabir dileyerek karşıda ki koltuğuna yatınca huzurla gözlerimi kapattım.
