Gökyüzünü bu sabah yeniden araladı ezan,
Bir huşuluk vardı, edalı nazlı yârdı yine bu sabah.
Bu sesi duymak topraklarımda,
Ömre ömürlük adleten bedel idi.
Semâ yine yakındı bana...
Her sabahkinden daha farklıydım sanki bu sabah.
Birden hissettim iliklerime kadar,
Abdest ile araladım bu perdeyî.
Titriyordum ve şahittim dirildiğime.
Farklı şeyleri de sâbitledîm ebedli ruhâniyetime!
Irmak sesi de yakındı elbet kuş sesi de.
Buz gibi kesen hava hissi de,
Pustan görünemeyecek yolcu kestirmesi de.
Hatta uzaktan gelecek yâr sesi de!
Gökkubbe altında, semâya tırmandım.
Sâdece o semâ beni anlar idi,
Vazgeçmem dedikçe koltuğuna alan tek yâr idi.
O yârdan yardım alan ben,
Avuçlarım ve göz ıslaklığımla duâladım elbette ben!
Sonra nefsim der ben,
Ben demeden önceden öncesi de ben.
Nefsim arzular yine ben,
Yine ben dedikçe yine ben!
Bu benlik bende olmaz idi,
Olmazlık olacaktı bende.
Kalkmıştım bu sabah tekrardan,
Abdestle aralamıştım nefsime hükmeden benliğimle.
Ben vazgeçtim benliğimden,
Benliğimde benden vazgeçmedi.
En büyük huyu idi,
Huy benden vazgeçmedikçe benliğim ona meyletmedi.
