ទាសករស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ🔞

Part 7

អស់រយៈពេលជិត3ម៉ោង ទីបំផុតនាយតូចជីមីនក៏បានដឹងខ្លួនវិញតែពេលដែលនាយតូចដឹងខ្លួនវិញនោះ យ៉ុងហ្គីបានគេងលក់បាត់ទៅហើយជីមីនយកដៃទៅស្ទាបអង្អែលក្បាលរបស់នាយក្រាស់តិចៗទើបធ្វើ ឲ្យនាយក្រាស់យ៉ុងហ្គីភ្ញាក់ឡើង

<<ដឹងខ្លួនហើយហេតុអ្វីក៏មិនហៅបង?>> ជីមីនរាងភ្ញាក់ផ្អើលនិងពាក្យចុងក្រោយរបស់នាយបន្ដិច បង? នេះគេហៅខ្លួនឯងថាបងចឹងឬ? ជីមីនមិនឆ្លើយតបនិងនាយក្រាស់វិញទេបានត្រឹមតែធ្វើភ្នែកភ្លឹសៗ

<<មីន! កើតអីឈឺត្រង់ណាមែនទេ ប្រាប់បងមកឈឺត្រង់ណាចាំបងហៅពេទ្យមក>> យ៉ុងហ្គីសួរទាំងបារម្ភពីជីមីនជាពិសេសនៅពេលដែលនាយតូចនិងនិយាយអ្វីបែកនេះវាកាន់តែតែធ្វើឲ្យនាយក្រាស់បារម្ភលើសដើម

<<ខ្ញុំមិនអីខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញណា>> នាយតូចកាន់ដៃរបស់យ៉ុងហ្គីអង្វរសុំឲ្យយ៉ុងហ្គីយកខ្លួនទៅផ្ទះវិញ

<<ទៅមិនទាន់បានទេ ត្រូវនៅតាមដានអាកា:របស់អូនសិន>>

<<អត់ទេខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ ខ្ញុំមិនចង់នៅទេខ្ញុំខ្លាច ហ្អឹកៗ>> ជីមីនយំទាមទារឲ្យនាយក្រាស់យកទៅផ្ទះវិញដូចជាកូនក្មេងយ៉ាងចឹង (អាញ់ខ្នាញ់ណាស់≧⁠▽⁠≦)

<<ក៏បានតែថើបមួយមកចឹង>> យ៉ុងហ្គីហុសថ្ពាល់ទៅជីមីនថើប ឯជីមីនក៏មិនស្ទាក់ស្ទើរអ្វីដែរថើបថ្ពាល់សោះ

<<អុ៊ប?>> ពេលជីមីនលរទៅថើបថ្ពាល់របស់យ៉ុងហ្គីតែនាយក្រាស់ក្បាលខូចបែបជាមកថើបមាត់របស់នាយតូចទៅវិញយ៉ុងហ្គីចាប់កញ្ចឹងករបស់ជីមីនជាប់មិនឲ្យនាយតូចរើបម្រះបានទេ នាយក្រាស់បឺតជញ្ជក់មាត់របស់នាយតូចយ៉ាងស្រទន់មានមន្តស្នេហ៍មិនដូចជាលើកមុនទេទាំងកម្រោល

<<លោកក្បាលខូចណាស់ខ្ញុំឈប់និយាយរកហើយ ឆឹស~>> ពេលដែលយ៉ុងហ្គីប្រលែងឲ្យមានសេរីភាពហើយជីមីនក៏និយាយទៅកាន់យ៉ុងហ្គីទាំងខឹង ជីមីនអោបដៃងើកមុខចេញមិនខ្ចីមើលមុខនាយក្រាស់ឡើយ

<<អោយបងសុំទោសណាប្រពន្ធសម្លាញ់ ជុប៎>> នាយក្រាស់និយាយហើយក៏ថើបថ្ពាល់រលោងរបស់នាយតូច

<<អ្នកណា? អ្នកណាគេប្រពន្ធលោកឯង>>

<<គឺអ្នកដែលនៅក្រោមបងយប់មិញនិងហើយ>>
យ៉ុងហ្គីនិងទាំងទឹកមុខព្រាន

<<បានហើយៗ ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ!>> ជីមីនរុញមុខកំខូចរបស់នាយក្រាស់ចេញ

<<Ok>> យ៉ុងហ្គីបានឲ្យគ្រូពេទ្យមកដោះសារ៉ូមចេញហើយ នាយក៏នាំជីមីនទៅផ្ទះវិញតាមការសុំរបស់នាយតូច

ពេលមកដល់ផ្ទះភ្លាមជីមីនក៏រត់ឡើងទៅលើបន្ទប់យ៉ាងលឿនធ្វើដូចជាមានអ្នកតាមចាប់ចឹង យ៉ុងហ្គីសែនខ្នាញ់នឹងជីមីនមែនទែន

*ទីងទីង* សម្លេងទូរស័ព្ទរបស់នាយក្រាស់ក៏បានរ៉ោឡើងមក

<<មានការអីមែនទេ>>

(ឆាប់មកក្រុមហ៊ុន លឿនឡើង) សម្លេងអ្នកម្ខាងទៀងធ្វើឲ្យនាយក្រាស់ចង់ចិញ្ចើមឆ្ងល់

<<មានរឿងអី>>

<<ឯកសារសំខាន់របស់ឯងបាត់អស់ហើយឆាប់មកលឿនឡើង>>

<<ទៅហើយ>> ថាហើយយ៉ុងហ្គីក៏ឡើងឡានបើកទៅយ៉ាងលឿនដូចព្យុះ

<<គេទៅណាចេះ?>> ជីមីនដែលឈរមើលពីលើបន្ទប់មកនោះអត់ឆ្ងល់មិនបានឡើយ

ពេលមកដល់ក្រុមហ៊ុនភ្លាមយ៉ុងហ្គីក៏ដើរទៅក្នុងទាំងកំហឹង

<<មកហើយហ្អេស?>> ណាមជូន

<<តើវាបាត់ទៅដោយរបៀបណា>> យ៉ុងហ្គី

<<ខ្ញុំសង្ស័យថាមានអ្នកលួចទៅ>> ជុងហ្គុក

<<មិនងាយស្រួលពេកទេហ្អេស៎ដែលលួចបានដោយងាយៗនោះ>> យ៉ុងហ្គី

<<ស្ងប់អារម្មណ៍សិនទៅចាំពួកយើងជួបសើបឲ្យ>> ណាមជូនទេះស្មារបស់យ៉ុងហ្គីតិចៗ

<<កុំឲ្យយើងដឹងឲ្យសោះថាជាអ្នកណាមិនចឹងទេងាប់មុនខាន!>>

______________________________________

និពន្ធដោយ:DANE-ដាណេ(ព្រះចន្ទងងឹត)🌘📒📝📚

✷                                                                  ✷