W ciemności

Caroline lat 7

Jestem szczęśliwa . Jestem taka szczęśliwa . Wracam od cioci z Minnesoty . Mam niespodziankę dla mamy . Ciocia zabrała mnie do salonu piękności i przebiłam sobie uszy ! Nawet mogłam wybrać kolczyki w moim ulubionym różowym kolorze . Tak bardzo się cieszę , że będę mogła pokazać je mamie i tacie .
- Już dojeżdżamy słoneczko . -powiedziała ciocia , odwracając się do mnie z przedniego siedzenia jej samochodu .
- Nie mogę się doczekać aż pokaże rodzicom moje kolczyki ciociu . Sa takie piękne prawda ?
- Tak kochanie są piękne .
W końcu wysiadamy . Bardzo tęskniłam za rodzicami i za moim małym bratem . Chociaż nigdy się do tego nie przyznam . Czasami dalej próbuje go przekonać , ze jest adoptowany ale jest za bardzo podobny do taty .
Ciocia puka do drzwi . Mama otwiera . Cieszy się na mój widok ale oczy ma smutne . Mama ma zawsze smutne oczy . Przytula mnie . Kocham uściski mojej mamy , wtedy czuję się bezpiecznie .
-Mamusiu , mamusiu widzisz moje uszy widzisz jakie moje kolczyki ? - powiedzialam nie mogąc się już doczekać na jej relacje .
-Tak kochanie są piękne . Takie jak ty .
- Moge pokazać tatusiowi ?
- Może lepiej nie kochanie . Tatuś jest zmęczony .
Pokażesz mu jutro w porządku ?
- Tak bardzo chce pokazać mu dziś mamo .
- Co mi pokazać ? - zapytał tatuś wychodząc z pokoju obok .
- Tata zobacz jakie mam kolczyki . Ciocia wzięła mnie do salonu , gdzie były piękne panie i mogłam wybrać sobie kolczyki , pani przebiła mi uszy . Piękne prawda ?
Czemu tatuś nic nie mówi ? Mama się dziwnie patrzy . Czy zrobiłam coś nie tak ?
-Wyglądasz jak mała puszczalska . Kto ci pozwolił mieć to na uszach ?
- Nie podobają ci się tatusiu ? Sama je wybrałam .
- Małe dzieci nie powinny mieć kolczyków . Wyglądasz jak lafirynda . - splunął mi pod nogi .
Schowałam się w kąt i płakałam . Zamknęłam się w swojej głowie . Słyszałam tylko krzyki .
Zawsze słyszę krzyki .
Nigdy więcej nie założyłam kolczyków .