Στιγμες

Κεφαλαιο 17

Iris's P.O.V.

Βραδυ. Φωτα. Είναι σβηστα. Μονο ένα μικρο φως υπαρχει σε ολη την αιθουσα. Μουσικη. Δεν υπαρχει, είναι μεσα μου. Στο κεντρο βρισκομαι εγω και το φως αντανακλαει πανω μου. Κοιταω το ομοιομα μου στον καθρεπτη και το μονο που βλεπω τοσα χρονια είναι μια σκια. Ένα αψυχο σωμα.

Χορευω. Η μονη διεξοδος που εχω σε αυτόν τον κοσμο. Στον αθλιο μου κοσμο. Μονη. Τα εχασα όλα. Για παντα. Για αυτό το μονο που μου απεμεινε είναι να χορευω. Η δικη μου ελευθερια.

Οι pointe πληγωνουν τα ποδια μου αλλα δεν τον νιωθω πλεον αυτόν τον πονο. Είναι ένα τιποτα μπροστα σε όλα οσα περασα. Είναι μικρος και στην καρδια μου υπαρχει ενας μεγαλυτερος.

Τα ρουχα μου είναι μαυρα γιατι αυτό βλεπω, παντου μαυρο. Μαυρη ψυχη. Μαυρη καρδια. Μονο οι pointe μου είναι κοκκινες. Όχι γιατι μου αρεσει το κοκκινο αλλα επειδη μου θυμιζει το αιμα που χαθηκε. Αδικα.

Σε έναν κοσμο τοσο μεγαλο εγω εχω βρεθει τοσο μικρη, τοσο μονη. Απλα αναρωτιεμαι γιατι σε εμενα και όχι σε καποιον αλλον. Από εκει που ειχα τα παντα , μεσα σε μια στιγμη τα εχασα όλα. Γιατι αυτό είναι όλα, στιγμες. Γαμημενες στιγμες που δεν γυρνουν πισω.

Δεν ξερω ποση ωρα ειμαι εδώ και ουτε με νοιαζει. Δεν εχω κατι να ανησυχω. Αποφασιζω να μαζεψω τα πραγματα μου και να παω στο διαμερισμα μου πισω στην Clifford Street, στο Λονδινο.

Επελεξα το Λονδινο να ζησω γιατι με αντιπροσωπευε. Βροχη, συννεφια, το ιδιο με την χαμενη μου ψυχη. Μου αρεσει για την ακριβεια αυτου του καταθλιπτικου καιρου στην κενη ψυχη μου.

Το διαμερισμα μου είναι ρετιρε, σε ένα παλιο κτηριο. Από την πρωτη φορα που το ειδα το ερωτευτηκα. Το τελευταιο συναισθημα που ενιωσα ποτε.

Ανοιγω με τα κλειδια μου και κάθε φορα το βλεμμα μου παει στο ιδιο σημειο. Το καμμενο πλεον πιανο. Αυτό που εχει τοσες ομορφες αναμνησεις οι οποιες καηκαν μαζι τους. Ετσι όπως καηκα και εγω. Παω στη τζαμαρια και βλεπω το γεματο ζωη Λονδινο που για μενα είναι τοσο αδειο. Το μονο που μπορω να κανω για να ξεχαστω από όλα, τα παντα, είναι το βιολι. Κοιταω την επιγραφη στο πισω μερος " Για οποτε σου λειπω,Oli ". " Παντα " μουρμουριζω σιγα καθως περναω τα δαχτυλα μου από τα γραμματα. Αρχιζω να παιζω, να χανομαι μεσα στη μελωδια του βιολου που μου χαρισε ο αγαπημενος μου ανθρωπος στον κοσμο, που εχω χασει.