Ειρηνη
Ενιωθα λες και ημουν οικια. Στον τοπο που ανηκω. Μου αρεσει εδω, παρολο που καταστρεφομαι. Ειναι ωραια η καταστροφη. Η Νεφελη περπαταει διπλα μου και βλεπω στο βλεμμα της πως νιώθει φτηνη. Ετσι ενιωθα και εγω. Τις πρωτες φορες μονο ομως. Τωρα νιωθω ωραια μ'αρεσει. Μπηκαμε μεσα και ο αδερφος μου μας αφησε κατευθειαν στον Πατροκλο, ο οποιος θα μαε εδινε "το πραγμα".
Μου εδωσε ενα κουτι με χαπακια και το εσφιξε στο χερι μου. Γυρισα προς την Νεφελη που με κοιτουσε με ενα τρομοκρατημενο βλεμμα καθως της ειπα:
-Παμε στην τουαλετα.
Κατευθυνθηκαμε πραγματι προς τα εκει και αφου μπηκαμε ανοιξα το κουτακι. Πηρα ενα χαπι και το εδωσα στην Νεφελη. Πηρα ενα και εγω.
-Πρεπει να το κανουμε; Δεν θα κανουμε ψεματα;
-Θα σου ελεγξουν το αιμα. Δεν μπορεις να ξεφυγεις... Με το τρια. Ενα. Δυο. Τρια!
Πεταξαμε τα χαπακια στο στομα μας και τα καταπιαμε. Το ιδιο καναμε με τα υπολοιπα που περιειχε το κουτι καθως τα μοιρασαμε ισα. Η Νεφελη σωριαστηκε στο πατωμα εγω ομως απλα ενιωθα μια εντονη γλυκια ζαλη. Δεν γυρισα καν να την κοιταξω. Απλα καθισα εκει και την κοιτουσα με ενα χαζοχαρουμενο χαμογελο. Επειτα απο λιγο βρεθηκα διπλα της.
