KANAYAN KALPLER

3.BÖLÜM CAM KIRIKLARI

''Belki de gökyüzü insanlardan uzak olduğu için bu kadar güzel''

Dün yaşadığım şokun etkisindeyim hala , atlatamamıştım bir türlü o hesabın bana ait olduğunu nereden biliyordu. 

Sınıfa girdiğimde Bayan Melany ve Dairen içerideydi ama daha ders başlamasına baya vardı ve hocaların derse erken geldiğini hiç görmemiştim, geldiğim de bir şey konuşuyorlardı beni görür görmez ikisi de konuşmayı kesti. 

Ders başladığında sunumumu teslim edip çıktım haftaya sınavlarım başlıyordu, biraz çalışmak için kütüphanenin yolunu tuttum. O kadar meşguldüm ki Dairen'nin arkamdan çıktığını bile fark etmedim.

Arkamdan bir ses '' Nereye böyle Ayışığı '' diye seslendi.

'' Ayışığı mı? '' diyerek arkamı döndüm.

O sırada bana yetişmişti, Ay Işığı hoşuma gitmişti ama ona belli etmedim.

''Acele acele nereye gidiyorsun?'' diyerek sorusunu yeniledi.

''Senin yerinde olsam bu kadar soru sormazdım''

Kütüphanenin kapısına gelmiştik bile o yokmuşçasına davranarak rasgele raflardan bir kitap alıp boş bir köşeye oturdum oda karşımdaki sandalyeye oturmuştu böyle bir hareket yapacağını beklemiyordum , ona bakmadan kitabın sayfasını çevirirken kitabı kendine doğru çekti.

"Bu aralar garip davranmaya başladın iyi misin?"

Ne diyeceğimi bilememiştim neden bana böyle bir soru sormuştu, bir anda bu gösterdiği ilgi , asıl garip davranan kendisiydi.

"İyiyim" dedim ciddi bir şekilde.

Biraz bozulmuş bir şekilde surat ifadesi değişti.

"Peki öyle olsun" soğuk bir tavırla.

Bu sefer benimde yüzüm düşmüştü. Başımı kaldırdığımda Dairen oturduğu yerden kalkıp gitti. Artık orada kalmamın bir anlamı kalmamıştı bende kalkmak için hazırlanırken masanın üzerinde bir not olduğunu fark ettim.

Notun üzerinde "Artık o seni üzemeyecek "yazıyordu.

Şaşkınlık içerisine etrafıma bakarken kütüphanenin yarısının boş olduğunu fark ettim. Hemen kalkıp kütüphaneden çıktım koridor bomboştu, biraz daha ilerledikten sonra ihtiyaç odasını açık olduğunu fark ettim içeriden loş ışık sızıyordu. İçeriye adım attığımda şok olmuştum yerde cam kırıkları ve kan izleri vardı biri olup olmadığına baktım ama kimse yoktu. Burada ne olmuştu, içimdeki korku daha çok artmıştı her an çığlık atabilirdim oradan uzaklaştım ve hiç bir şey görmemişim gibi devam ettim.

Bahçeye çıktım ve oradan yurda doğru hızlı adımlarla ilerledim telaşlı halimi anlamış olacaklar ki herkesin gözleri üzerimdeydi. Yurda vardığımda hızla kapıyı açıp kilitledim, ellerim titriyordu hızlı hızlı nefes alıp veriyordum. Kapının kıtlama sesiyle irkildim, gelen Miller'di.

"N' oldu iyi misin? "

"Değilim " dedim. Miller benden daha çok korkmuş gibi bakıyordu. Ona olanları anlatıp anlatmama konusunda kararsızdım ve olanları anlatma kararı verdim ama Dairen ile ilgili olanları anlatmıştım.

"Nasıl yani ama... "diyerek sözünü yarı da kesti Miller.

Ben yine de anlamamıştım olanları ama fark ettirmedim.

"Neyse boş ver kötü bir şey olduğunu sanmıştım hadi hazırlan gel dışarı çıkıyoruz "

Bana genelde böyle tekliflerde bulunmazdı, bulunsa da ben kabul etmezdim ama şimdi çok ihtiyacım vardı hazırlanıp onunla beraber çıktım. Miller'in arkadaşlarını yanına gidiyor olmalıydık bu saatlerde çoğunlukla onlarla olurdu. Biraz bahçede ilerledikten sonra bir grubun yanına geldik. Karşımda Dairen vardı ama yanında samimi bir şekilde Layra ile beraber oturuyordu. Layra'yı pek sevmezdim hatta hiç sevmezdim kendini beğenmişin tekiydi. Onları o şekilde görünce bir şeyleri anlamaya başlamıştım sevgili olmalılardı aralarında o şekilde bir samimiyet vardı bu beni çok sinirlendirmişti arkamı dönüp gidebilirdim ama Miller'i yarı yolda bırakmazdım.

"Bir şey yapmıyor muyuz?"dedi Farx ortamdaki sessizliği bozma için.

Farx Dairen'in kardeşiydi. (bunu bende yeni öğrenmiştim)

Kimsede ses çıkmadı ortamda bir gerginlik olduğu çok belliydi belki de ben geldiğim içindi bilmiyordum.

''Hadi ama boş boş duracak mıyız '' dedi Layra sıkılmış olacak ki zaten konuşması sabrımın son damlası olmuştu, dayanamayıp arkamı dönüp gittim bu sefer kimsenin arkamdan gelmediğine emindim. 

Odaya geri döndüğümde koridorda gördüklerimi hatırladım bir anlık sinirle unutmuştum olanları ne yapacağıma dair en ufak fikrim yoktu görünüşe bakılırsa daha kimse fark etmemişti. Üzerimi değiştirip yatağa uzandım bugün yorucu bir gündü benim için uyuyamayacak olduğumu bile bile uyumaya çalışıyordum bakalım beni yarın ne bekliyordu.