Obudziłam się o 6:30. Próbowałam jeszcze zasnąć, ale nie mogłam, więc wstałam z łóżka i poszłam się umyć. Włączyłam wodę i weszłam pod ciepły strumień. Gdy wyszłam spod prysznica, umyłam szybko zęby i uczesałam włosy. Ubrałam białą bluzkę, ogrodniczki, tatoo choker, wisiorek, czarne kolanówki i niskie glany. Wiem-mam specyficzny styl, ale go lubię. Wyszłam z łazienki i spojrzałam na Joe- spała. Wymknęłam się z kanciapy i stanęłam pod pokojem 32, który należał do Kevina. Zapukałam z nadzieją, że już nie śpi. Drzwi się otworzyły.
-Hej, obudziłam cię?- spytałam skrępowana.
-Cześć, nie, spokojnie- spojrzał na mnie zielonymi oczami. Swoją drogą ładnymi oczami. Zobaczyłam, że jest w samych bokserkach, przez co prawie się rozpłynęłam -Wchodź
Jego pokój był podobny do naszej kanciapy, tylko, że ściany były innego koloru.
-Rozgość się -powiedział przyjaźnie -A teraz mów- co cię trapi?
-Więc -zaczęłam -Poznałam tu takiego chłopaka Alexa. Zaczęło się od tego, że obsesyjnie się na mnie patrzył i chodził za mną. Ja go oczywiście spławiałam, ale mnie nie słuchał. Krzyczałam na niego i w końcu przyszedł do mnie mówiąc, żebym go nie unikała i czy możemy porozmawiać. Zgodziłam się, żeby się odczepił, a on się do mnie zbliżał i chciał pocałować! Oplułam mu twarz i kopnęłam...
-Serio?! Oplułaś?! -Wytrzeszczył oczy i próbował powstrzymać śmiech.
-To nie jest śmieszne -Uderzyłam go lekko w brzuch -Później, kiedy uciekłam do ogrodu, przyszedł i zaczął mówić, że wszystko zjebał, a ja poszłam do pokoju. Później przyszedł, stał pod drzwiami i zaczął przepraszać i pytał czy się zaprzyjaźnimy, ale udawałam, że mnie nie ma, Joe otworzyła mu drzwi i powiedziała, że gdzieś poszłam... -odetchnęłam i zakryłam twarz dłońmi.
-Porozmawiaj z nim. Widać, że się chłopak stara, spróbuj się z nim zaprzyjaźnić. Jeśli zrobi ci jakąś przykrość, to przychodź śmiało, zajmę się nim- zaśmiał się.
-Dziękuję -powiedziałam, przytulając go.
-Nie ma za co, lubię pomagać -uśmiechnął się.
-Idziesz na śniadanie? -sama zdziwiłam się, że to mówię.
-Spoko. Chodźmy -Podniósł się z kanapy.
-Wejdziemy jeszcze po Joe okay? -spytałam.
-Okay-odpowiedział.
Poszliśmy w stronę naszej kanciapy. Obok niej zauważyłam GO. Alexa, który stał oparty o ścianę.
"O nie..."- pomyślałam.
Zauważył mnie.
Spojrzał i uśmiechnął się tym zniewalającym uśmiechem... To znaczy... Okropnym... Sue co ty gadasz?!
-Cześć -powiedział z uśmiechem, po czym zmroził Kevina wzrokiem.
-Hej... -powiedziałam nawet na niego nie patrząc.
-Możemy pogadać? -spytał
-Teraz nie mam czasu... Może trochę później -czułam jak bije mi serce... TYLKO DLACZEGO?!
Weszliśmy z Kevinem do kanciapy. Joe siedziała na łóżku i robiła coś w telefonie. Spojrzała na nas z uśmiechem.
-Hej- przywitała się.
-Elo, elo, idziesz na śniadanie? -spytał Kevin, śmiejąc się.
-Tak- wstała z łóżka i ruszyliśmy na stołówkę.
CZYTASZ
Życie jest piękne...
Novela Juvenil16 letnia Sue dostała w kość od losu. Dziewczyna w szkole była prześladowana, poniżana, a nawet bita. Była także niedoszłą ofiarą gwałtu. Dziewczyna była anorektyczką i nie radząc sobie z problemami okaleczała się, a nawet próbowała popełnić samobó...
