KALPSİZ PRENS~°HYUNİN

12.bölüm

"Unutma güzelim ben senin için kendimi bile düşünmem, kendi ellerimle kellemi keserim."

^^^^^^^^^^

°J E O N G İ N°

"Hyunjin! Kalk hadiiii!" Hyunjin'in kulağında bağırdığım için gözlerini yavaşca açıp gülümsemişti.

"Efendim güzelim?" Yeni uyandığı için sesi derindi. Ve, ve bu benim sağlığım için hiç iyi değildi.

Dudaklarımı büzüp "hani doktora gidecektik!" Dedim.

Hyunjin gülüp yatakta benim gibi oturur hâle gelmişti. İki elini de yanağıma koyup sıkmaya başladı.

"Sen neden bu kadar güzelsin ya!" Diye bağırdı. Bağırdı için kahkaha atıp "abartma istersen, sadece senin gözünde o kadar tatlıyım." Dedim.

Hyunjin hızlıca dudaklarıma öpücük kondurup "sakın bir daha o cümleyi duymayayım miniğim!"

Israr etmek istesem de geç kalmak istemediğimden kafamı sallamıştım.

Her zamanki gibi kıyafet dolabına ilerlemiş, benim için birkaç kıyafet seçmişti. Açıkçası artık yürümek istiyordum zaten kim istemez ki?

Sanki herkesi bıktırıyor gibi hissediyor, ve bu duruma oldukça üzülüyordum. Ayrıca artık kimseye yük olmakta istemiyorum.

Kendi kıyafetimi kendim giymek istiyordum, merdivenden kendim inmek istiyordum, dışarıda özgürce koşmak, yürümek istiyordum.

Peki, neden olmuyordu bunlar? Sadece bir engel yüzünden mi? İnsanların beni sevmemesi, ailemin bile beni istememesi, bu aptal engel yüzünden miydi?

Ben bunları düşünürken hyunjin beni giydirmişti bile. Dolan gözlerimden yaş akmaya başlayınca, hıçkırmamak için elimle ağzımı kapattım.

Hyunjin kafasını kaldırıp bana bakınca, şaşkınca bana baktı. Endişeyle "bebeğim noldu? Bir sorun mu var? Neden ağlıyorsun?" Diye sordu.

Ağlamam artınca hıçkırıklarımı içimde tutamayıp serbest bırakmıştım. Hyunjin korkmuş bir şekilde bana sarılıp saçlarımı okşamaya başladı.

Bağırmak, haykırmak geliyordu içimden ama yapmıyordum. Doğru annem ve babam bunu da yasaklamışlardı bana.

"Sakin ol güzelim, neden ağlıyorsun bilmiyorum ama senin canını sıkan herkesin kellesini alacağım!"

Dediği şeyle güldüm. "Gerçekten yapar mısın hyunjin?" Hyunjin kendinden emin bir şekilde kafasını sallayıp "evet, yaparım!!" Dedi.

Biraz düşünüp "ailemin kellesini alabilir misin mesela?" Dediğimde şok olmuşcasına bana baktı ben ise devam ettim.

"Ya da dışardaki halkının hepsini benim için öldürebilir misin? Benim hakkımda kötü konuşan insanların kellesini getirebilir misin bana?"

Hyunjin ayağa kalkıp, odadan çıktı. Sadece gülümsemiştim, biliyordum zaten. Kafamı iki yana sallayıp düşüncelerimden ayrıldım.

Yanımda duran tekerlekli sandalyeyi kendime çekip yavaşca oturdum. Yine kendim inemediğim için hyunjin'i beklemem lazımdı. Ne kadar acınası değil mi?

Yaklaşık 2 dakika sonra dışarıdan insanların çığlık seslerini duymuştum. Pencereden dışarıya baktığımda ise yine hiçbir şey görememiştim.

Dışarıya bakıp ne olduğunu anlamaya çalışırken, kapı sert bir şekilde açıldı. Dönüp baktığımda ise hyunjin olduğunu görmüştüm fakat bir sorun vardı.

Elinde bir insanın kafası vardı, ne!! Korkuyla gözlerim açılırken eline baktım. Yüzünü siyah poşete sarmış, kafanın sadece saçları gözüküyordu.

"Korkmaman için yüzünü kapattım, ama unutma güzelim ben senin için kendimi bile düşünmem, kendi ellerimle kellemi keserim." Diyip yanıma gelmeye başladı.

Korkuyla geriye giderken "hyunjin! O elindekiyle bana yaklaşma!" Diye bağırdığımda elindeki insan kafasını yere fırlatıp önümde eğildi.

Her tarafı kan olduğu için bana değmemeye özen göstererek konuştu. "Merak etme, o kadın hiçte masum biri değildi. Hem senin hakkında dedikleri hem de alt rütbedeki insanlarla yaptığı işkenceleri zaten kabul edilir şey değil. Şimdilik bununla yetin olur mu? Senin hakkında kötü konuşan, senin kötülüğünü isteyen herkesin kellesini kopartıp koleksiyon yapacağım."

Ağzım dedikleriyle açılırken "tamam! Tamam hyunjin sakin ol! Onu öylesine söylemiştim fakat asla böyle bir şey beklemiyordum! Huh! Bir daha böyle bir şey yapma olur mu? Korkunç çünkü."