KALP KIRIKLARI

1.Bölüm

Adım Alena

Alena Sönmez...

18 yaşındayım.

Piyano çalmayı severim.

Resim çizmeyi severim.

Kahve içmeyi severim.

Sanırım sevdiğim şeyler bunlarla sınırlı.Hadi ama kimi kandırıyorsun ki Alena?

Onu sevdiğini kendinden de mi saklıyorsun?
Onun Dünyasında zaten hiç yokken...

6 yıl.

6 yıl.

Uzaktan.Dokunmadan.Kokusunu bilmeden.

Zordur karşılıksız sevmek...

Bazıları unutmak için hayatına başkasını alır.

Bazıları birden çok kişiyi.

Bazıları ise unutmaya çalışır.

Peki ben bunlardan hangisini yapmıştım?

Hayatıma başka birini almak asla!

Zaten hayatına başka birini alamayan bir insan birden çok kişiyi de almaz.

Peki unutmak...

Unutmak...

Hiç denemiş miydim?

Onu unutmaya çalışmış mıydım?

Onu unutmak...

Hayır Hayır!

Bu imkansız.

Ben.

Onu.

Unutmak...

Yapamazdım ki,ben onu o kadar severken onu nasıl unutmaya çalışırdım.

Sanki onun çok umrundasın ya Alena!

Onun hayatında bu kadar yokken...

Kapımın tıklatılmasıyla daldığım yerden kapı eşiğinden kafasını uzatan anneme baktım.

"Girebilir miyim kızım?"

Başımı onaylarcasına salladım.

Annem kapıyı kapatıp yanıma geldi.

"Alena bak hala kararından dönmen için bir şansın var bunu biliyorsun değil mi kızım?"

Hah!Tabi bide bu vardı.Annem Londra'ya taşınıyordu ve beni de yanında götürmek istiyordu.

Buz gibi bir sesle "Anne daha kaç kere konuşacaz bu konuyu gelmek istemiyorum dedim ya."

Annem ses tonumdan dolayı kaşlarını çattı ve orman yeşili gözlerini bir hüzün kapladı.

"Bak kızım seni anlıyorum bu kararımdan dolayı bana kızgınsın ama-

"Anne tamam daha fazla bu zırvalıkları dinlemek istemiyorum.Dediğim gibi sen istediğin yerde istediğin gibi yaşayabilirsin ama ben hiçbir yere gelmiyorum."

Annemin gözleri dolmaya başladığında daha fazlasını kaldıramayacağımı anladığım için çantamı alıp bir hışımla kendimi odamdan dışarı attım.Merdivenlerden inip uzun siyah ayakkabılarımı ve siyah kısa kot ceketimi üstüme geçirdim.

Siyah jbl kulaklığımı kulağıma geçirip spotify listemden rasgele bir şarkı açtım.

Hava bugün çok güzeldi.