KALP KIRIKLARI

5.Bölüm

Gitmişti.

Beni orda,o sokakta yanlız başıma bırakıp gitmişti.

O kadar saftım ki bana sarıldığında bana karşı bir şeyler bile hissetiğini düşünmüştüm.

Sadece bir sarılma...

Belki de bana acımıştı

Gerçi kim bir kızı öyle bir halde görse acır.

Gözyaşlarım kurumuştu.Hiç bir şey hissetmiyordum.Ne yapacağımı bilmiyordum.

Telefonum cebimde tirremeye başladı.Gerçi bu kaçıncı titremesiydi onu da bilmiyorum.Şu an kimse umrumda değildi.Telefonumu ceketimin cebinden çıkarıp saate baktım.Saat üçü on geçiyordu.Epey geç olmuştu.

Yaklaşık iki saattir oturduğum banktan kalkıp eve doğru yürümeye başladım.Evin sokağına girdiğimde Ege evinin bahçesinden çıkıyordu.Telefonda biriyle sinirli bir şekilde konuşuyordu.

"Tamam halledecem.Ben gelmeden adama elinizi sürmeyin."Telefonunu kapatıp arabasına doğru ilerleyeceği sırada beni fark etti.Öyle sert bakıyordu ki bir an ürperdim.Bu kesinlikle bana yardım eden çocuk değildi.Bakışlarını benden hızla kaçırıp arabasına doğru ilerledi.Siyah audisine bir hışımla binip hızlı bir şekilde yanımdan ayrıldı.Resmen uçmuştu.

Olduğum yerde taş kesilmiştim.Az önce neler oldu öyle.Bu çocuk gecenin bu saatinde nereye gitti ve telefonda konuştuğu şahısa söylediği şeyler.

"Tamam halledecem.Ben gelmeden adama elinizi sürmeyin."

Umarım başın bela da değildir Ege.İçimi kötü bir his kapladı.Niye öyle demişti bu çocuk şimdi.

Eve girdiğimde mutfaktan sesler geliyordu.Muhtemelen Esma ya da Emirdi.Ceketimi askılığa asıp mutfağa doğru ilerledim.Mutfağa girdiğimde annemi karşımda görmeyi beklemiyordum.

"Anne?"dedim sorarcasına.

"Alena senin bu saate kadar dışarıda ne işin var.Ya kızım iti var kopuğu var sen kafayı mı yedin?"

Dudaklarım alaycı bir şekilde yukarı kıvrıldı."Bunu bana öz kızını Türkiyede bırakıp Londraya taşınan annem mi söylüyor?"

Annem gözlerini yumup derin bir nefes aldı ve bana dönüp "Alena Londra işi iptal, hiç bir yere gittiğimiz yok.Babanın bazı işleri çıktı.O yüzden burda kalmaya devam edecez."

Annem benden bir cevap istercesine suratıma baktı ama ona hiç bir şey söylemeden merdivenlere doğru ilerledim.Arkamdan ismimle sinirli bir şekilde seslense de pek umursamadım.Ne diyebilirdim ki?

Babamın işleri yolunda gitmedi diye burda kalmaya devam edeceklermiş.Ne bekliyordu benden?Onu teselli etmemi falan mı?

"Üzülme anne babam işlerini hallederse çok istediğin Londrana gidersin."Mi diyeyim?

Odama gireceğim sırada gözüme duvardaki fotoğraf çerçevesi takıldı.

Ailecek mutlu geçirdiğimiz son gün...

Eğer ki o günden sonra hayatımın bu kadar yanlız ve kötü olacağını söyleselerdi o gün bende kardeşim gibi kendimi ormanın derinliklerine atardım.Evet yanlış duymadınız benim bir kardeşim var.Daha doğrusu vardı.

Asır Sönmez.

Kadeşimle pek anlaşmazdık.Aslında ben onu sürekli kıskanırdım.Çünkü annem ve babam onu benden daha çok severdi.Kardeşimi sevmiyor muydum?