Zorla Güzellik

5.bölüm

Baran saçımı çekip bağırıyordu"Besra sınama beni bunları ye demedim mi sana"canımın acımasıyla sadece bağırıyordum"hayvan herif bıraksana saçımı aaaaa" baran bana inat daha da çekiyordu "tamam bırak lütfen yiyeceğim bırak"dememle saçımı nazikçe elinden geçirerek bırakmıştı

Yemeğin hepsini yiyemesende yarısını yemiş ve karşımda oturan barana bakmıştım pür dikkat beni izlediğini görünce hemen önüme dönmüştüm uzun süre sonra sessizliği bozmuş olan kişi ben oldum

"ne zaman bırakacaksın beni" baranın bu soruyla çene kasları gerilmiş ölümcül bakışlarla bana bakmıştı "artık hep burada kalıcaksın eğer uslu bir kız olursan bu yıkık yerden çıkıp düzgün bir yere geçeriz" duyduklarımla sinirleniyorum ama sakin kalmam lazımdı"baran bak senin benim abim gibisin,bana sürekli abilik yaptın yapma bunu bize hem annemler şimdiden beni bulmak için uğraşıyorlardır " bunu dememle hemen ayağa kalkıp sinirli bir şekilde yanıma gelmeye başladı o yanıma yaklaştıkça ben uzaklaşıyordum

"BAK BESRA DELİ ETME BENİ SINAMA BENİ, YEMİN EDERİM ÖLDÜRÜRÜM SENİ,SENİ SEVİYORUM DİYE ÖLDÜREMEM SANMA"o sinirliydi ama ben daha çok sinirlendim"YA SEN KİMSİN HEM BENİ KAÇIRIYORSUN HEMDE BENİMLE BÖYLE KONUSUYORSUN HAYVAN HERİF BURDAN ÇIKINCA ŞİKAYET EDİCEM SENİ" cidden sabrım kalmamıştı o kimdi böyle davranabiliyordu bana bu sözlerime daha fazla sinirlenmiş olucakk ki boğazımı sıkmaya başladı ben çırpındıkça o daha da sıkıyordu "seviceksin besra sende seviceksin beni yanımda kalmak için yalvarıcaksın hatta"nefes alamıyordum artık bilincim yavaş yavaş giderken "n nefret ed-ediyorum senden" dememle bilincim kapanmıştı

Sabah boğazımda ki acıyla uyanmıştım yine bu yıkık yerde bayıldığım yerde uyanmıştım annemleri çok özlemiştim onlar aklıma geldikçe ağlamaya başladım keşke baranı hiç tanımasaydım hayatım daha iyi olucaktı bana küçükken hep abilik yapmıştı ve cok iyi anlaşırdık şimdi gelmiş onu sevmemi söylüyor aramızda 7 yaş var bu yaş farkı bana göre çok fazla ama yaş farkı olmasada böyle bir insanı sevemezdim bunları düşünürken ayak sesleri gelmeye başladı hemen hırkamdan yaptığım yastığa başımı koyup uyumuş numarası yapamaya başladım o pislikle tek bir kelime bile konuşmak istemiyordum kapının açılma sesi ile onun geldiğini anlamıştım nefes alış verişlerimi düzenli bir şekle sokup uyumuş numarasına devam ettim bir anda eğilip oturmasıyla nefes alışverişlerini boynumda hissetim ama numaraya hâlâ devam ettim
"Uyumuyorsun biliyorum gözlerini aç besra"soğuk bir ses tonuyla bunu diyince korkmaya başladım ama gözlerimi açmadım"besra gözlerini aç yoksa olacaklardan ben sorumlu degilim"böyle konuşması beni korkutmuştu zorlukla gözlerimi açtım simsiyah gözlerini gözlerime kilitlemişti sessizliği bozan o oldu "yemek getirdim kahvaltını yap" gösterdiği tarafa bakınca tepside kahvaltılıklar vardı

Bu kadar sakin olması beni deli ediyordu"aç değilim evime gitmek istiyorum"dedim cidden de aç değildim sadece ailemin yanına gitmek istiyordum baran cevap vermeyip tepsiyi eline aldı ve yanıma koydu "kahvaltını yap besra" bağırmıyordu ama tıslar şeklinde söylediği için korkmuştum ama ondan korktuğumu belli etmemem lazımdı "aç degilim anlamıyor musun heceliyim istersen aç de-ği-lim" baran sinirli bir sekilde tepsiyi alıp bir kaç saniye yerinde durup ani bir hareketle tepsiyi duvara fırlatmasıyla tiz bir çığlık attım bu adam kesinlikle delirmişti

bağırmaya başladı"BAK BESRA SANA BİRŞEY YAPMIYORUM DİYE DAVRANMA BÖYLE KAHVALTINI YAP DİYORSAM YAPICAKSIN ŞU SİKTİĞİMİN KAHVALTISINI YAPSAN NE OLUR LAN" hem bağırıyor hemde etrafında volta atıyordu sonra yanıma eğilip saçlarımı öpmeye başladı bu adam kesinlikle delirmişti başka açıklaması olamaz "bak besra cidden seni çok seviyorum güzelim lütfen bize bir şans ver nolur ya seni dünyanın en mutlu kadını yaparım yemin ederim bak" böyle konuşmasına şaşırmıştım açıkçası çok dengesizdi elimi alıp nazik bir şekilde öpmüş benden cevap bekliyordu "baran lütfen bırak beni istemiyorum seni baksana hem ben daha 19 yaşındayım sen 26 yaşındasın lütfen yalvarırım bırak beni hem çok geç değil hâlâ arkadaş kalabiliriz" tabikide yalan söylüyordum burdan çıktığım gibi onu ihbar edicektim baran sinirli ama kendini tutmaya çalışarak "besra ya sende beni seversin mutlu mutlu yaşarız"diyip susmuştu ya da ne olucaktı merak dolu bakışlarla ona bakınca sözüne devam etti "ya da sonsuza dek benimle kalıp beni sevmeye çalışırsın" gözlerim de ki yaşlar hazırmış gibi hemen akmaya başladı

Anlamıyordum o kadar güzel kız var ken neden böyle yapıyordu "i-istemiyorum seni" dememle gülümsedi şaşırmıştım neden gülüyordu anlamamıştım "sana çok güzel bir hayat sundum sen elinin tersiyle ittin sen kaybettin besra illa zorla burda kalmaya mahkum kalıcaksın " diyip odadan çıkmıştı duvara yaslanıp ağlamaya başladım zaman simsiyah yıkık oda da psikolojim bozulmuştu artık burdan gitmek istiyordum bu iğrenç heriften kaçıcaktım annemler kim Bilir ne kadar da üzülmüştür

50 Oy sonra yeni bölüm ve yorum yapmayı unutmayııın