El mektoub

deel 35

Pov Amir

Ik probeer amel overal te zoeken maar kan haar nergens vinden. Haar locatie heeft ze ook uittgezet. Als ik nu Hamza ga bellen gaat hij sws denken dat er wat ergs met haar gebeurd is. Eigenlijk is er ook echt iets ergs met haar gebeurd, maar ik zelf snap echt niet hoe. Ik besef gewoon nog steeds niet wat ik heb gedaan. Mijn eigen hersenen willen het zelf ook niet geloven. Als ik er terug naar denk dan voel ik me een vieze verkrachter. Ik zelf ben gewoon een goede nette jongen. Ik heb nooit vriendinnetjes gehad en hield me nooit bezig met meiden. Ik kreeg altijd verzoeken van meiden maar ik ging er nooit op in. Toen kwam ik amel tegen, de eerste van wie ik hield. Ik daccht gelijk, klaar ze wordt mijn vrouw. Ik ben haar toen gelijk gaan trouwen. Het eerste wat we deden toen ze thuis kwamen is de verlangens bevullen die ik zo graag voor haar had. Zij zelf had ze ook voor mij, dat wist ik gewoon. Maar ik denk dat al haar liefde en verlangens naar haat zijn veranderd. Ik snap nog steeds niet wat er mis was en wat me bezielde. Sinds wanneer boeit het mij of iemand bloedt of niet. ik heb nooit met die mentaliteit geleefd. Ik heb er ook nooit zo over gedacht. Dus ik snap niet waar het vandaan kwam. Ik kan gewoon niet geloven dat mijn handen haar naar de voordeur hebben gesleurd. Hoe kon ik zo zijn, hoe kon ik dat doen. Ik leek wel een monster, een beest. Ik kan mezelf gewoon niet verantwoorden wat ik heb gedaan. Wat zal ze wel van mij denken. Stel je voor dat ze zichzelf nu wat aandoet. gister   ging ze gewoon bijna dood door mij. Wie weet wat ze nu wel doet en hoe ze erover denkt. Mijn hoofd doet wel nog steeds heel erg pijn. Het is alsof ik een tekort kom aan iets. Ik heb iets nodig wat deze pijn zal verlichten. Iets wat deze gezoem uit mijn hoofd zal weghalen. Voordat ik de tijd krijg om er over na te denken zie ik mijn telefoonscherm aan gaan en rinkelen. Ik zie een onbekende nummer. Als ik opneem hoor ik de stem van Adam.