Να μ' αγαπώ

Μου γράφω πάλι από ανάγκη, μην ξεχνώ να μ'αγαπώ

Όταν η πρώτη αχτίδα πέφτει πάνω μου φοράω τα ακουστικά μου. Περιμένω ένα λεπτό να με βγάλει η παρέα μου 0,5 photos μέχρι να πάρω τον δρόμο για το σπίτι. Φροντίζω βεβαίως να δω τις φωτός για να μην έχουν αρκετό υλικό για ρεζιλικι όταν χρειαστεί.

Χαμογελάω και τον λόγο μόνο εγώ τον ξέρω, τώρα πρόκειται κι εσείς.
Ξανθές μπούκλες χάρη στον ήλιο και τα καστανό πράσινα μάτια ή πολύ απλά hazel που επιτέλους φαίνονται.
Η σελίδα 7 στο μίνι τετράδιακι έρχεται στην μνήμη μου. « Τα μάτια μου έχουν λίγο από τα καφέ σου και από το πράσινο που είχα όταν γεννήθηκα . Επειδή όμως θέλω να ακουστεί πιο “ ποιητικά ” ... Το πράσινο που ειχα πριν γνωρίσω εσένα »
Προφανώς και αυτή η σημείωση έχει ένα τεράστιο Χ από πάνω της.

« Τα μάτια μου αντικατοπτρίζουν το μέρος που το πράσινο συναντάει το καφέ, που τα καταπράσινα έλατα συναντούν τους χωμάτινους λόφους, που τα φύλλα των δέντρων συναντούν το χώμα. Το δάσος. Το χωριό μου, το σπίτι μου. Εκεί που πηγαίνω κάθε καλοκαίρι, εκεί που γίνεται η αναγέννηση, εκεί που καίγομαι, εκεί που ερωτεύομαι. Το τοπιο, τον ήλιο, την φύση, τους ανθρώπους, εκείνον.

Τα μάτια λένε είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Τότε μάλλον η ψυχή μου βρίσκεται στο δάσος, στον ήλιο. »

Μου γράφω λοιπόν πάλι από ανάγκη.
Να μην ξεχνώ να μ' αγαπώ.

Να με αγαπώ την ώρα που τα μάτια μου είναι τόσο πρησμένα και κόκκινα απ’ το κλάμα γιατί ξέρω ότι δεν είμαι ατσάλινη, δένομαι εύκολα με τους ανθρώπους κι έχω συναισθήματα που με πλακώνουν μερικές φορές.

Να με αγαπώ όταν φεύγω από κάτι που με πλήγωνε κι ας ξέρω ότι δεν μπορώ μακριά του.  Να μη θυμώνω μαζί μου. Να νιώθω περήφανη γιατί θέλει δύναμη αυτό που έκανα κι ας μου κόπηκε η καρδιά μου στα δύο.

Να με αγαπώ όταν τσιρίζω δυνατά απ’ τα γέλια, γιατί μ΄αρέσει αυτή η παιδικότητα στο γέλιο μου.

Να λατρέψω τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου, ναι, αυτές εκεί που βρίσκονται κοντά στα χείλη μου γιατί μου δείχνουν πόσο έχω γελάσει στη ζωή μου, αλλά κι αυτές εκεί γύρω απ’ τα μάτια μου, που μου δείχνουν πόσο έχω συννεφιάσει και στεναχωρηθεί.

Μου χρωστάω όσες καταστροφές χρειάζομαι. Ένα μαύρισμα οθόνης, ένα κλείσιμο ματιών, οτιδήποτε θα με κάνει να φύγω μακριά από όλα. Να εκτιμήσω πρώτα την αναπνοή και το περπάτημα κι έπειτα την κορυφή του Έβερεστ.

« Πως κι αποφάσισες να αρχίσεις να γράφεις; Πως το επέλεξες;» Στροφή φωνάζει ο δάσκαλος και προσπαθώ να μην ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του καθώς περιστρέφομαι γύρω του. « Για ποιον γράφεις; Όχι σε ποιόν τα αφιερώνεις. Για ποιον γράφεις;»
« Για εμένα »