Να μ' αγαπώ

Μια μελωδία, μια δεύτερη επιλογή, μια πολεμίστρια χωρίς σπαθί

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο ή έστω ένα κεφάλαιο για κάθε άτομο που έχω γνωρίσει όπου στις περισσότερες περιπτώσεις βεβαίως θα τους βρίζω.

Λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε, ξέχασαν όμως να μας πουν πως οι φίλοι μπορεί να μας πληγώσουν, να μας γυρίσουν την πλάτη και να μας ξεγράψουν έτσι απλά. Ίσως ακούγεται σκληρό κι απόλυτο, αλλά στις μέρες μας η πραγματική φιλία σπανίζει.

Προφανώς μπορεί να μην την έχω βρεί εγώ (ακόμη).

Η προδοσία από φίλο πονάει διπλά, χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι δύσκολο ν’ απογοητεύεσαι από ένα άτομο που βασιζόσουν σ’ αυτό, που είχες μοιραστεί μαζί του όμορφες και δύσκολες στιγμές, που του ανοίχθηκες, που του εμπιστεύτηκες τα πιο μεγάλα σου μυστικά.

Μετά από κάτι τέτοιο κλείνεσαι στον εαυτό σου, φοβάσαι να εκτεθείς ξανά, φοβάσαι να εμπιστευτείς ξανά, φοβάσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον, φοβάσαι πως θα είναι σαν να του δίνεις το εισιτήριο για να σε πληγώσει κι αυτός.
Μετά από μια προδοσία όλα φαντάζουν πιο σκοτεινά, οι  στιγμές, οι μέρες και τα χρόνια που περάσατε μαζί καλύπτονται από ένα μαύρο σύννεφο και είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση πως αυτό το άτομο που είχες πάνω απ’ όλα και που θα έμπαινες στη φωτιά γι’ αυτό, στην τελική δε σε υπολόγιζε και δε θα έκανε ούτε τα μισά από αυτά που θα έκανες εσύ γι’ αυτό.

Πάντα ήθελα να ήμουν αρεστή σε όλους, αλλά δυστυχώς δεν είμαι Μερέντα. Δεν είπα ποτέ ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή κι αυτό είχε ως κατάληξη να μην πατήσω πόδι. Δεν έκλεισα την πόρτα πίσω μου επειδή άξιζα κάτι καλύτερο, δεν ήθελα να το διεκδικήσω.
Χάριζα την ευτυχία μου σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να την δημιουργήσουν.

Η υπομονή είναι αρετή λένε, αλλά μεγαλύτερη αρετή  σίγουρα είναι να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις, κάτι που δεν έκανα.

Θυμάμαι που έλεγαν ότι τα καλύτερα θα έρθουν, να εμπιστευτώ τη ζωή. Προφανώς και δεν ήρθαν...το μεγαλύτερο έγκλημα ξέρετε ποιο είναι; Να χάσεις την πίστη σου για τη ζωή.

Να μην τα πολυλογω ναι έχασα τον εαυτό μου, δύσκολοι καιροί,  δεν θέλω να το υπεραναλυσω, τελεία.

Είμαι εγώ ή δεν είμαι; Να ψάξω μήπως είμαι αντίγραφο κι αν χαθώ, πως θα μ’ αναζητήσεις; Εαυτέ μου, πως παραμορφώθηκες, και μου λένε, ότι δεν είσαι δικός μου; Ξέρω κρύβεις τις ελλείψεις σου, (όλοι το ίδιο κάνουνε), αλλά να βγαίνεις τόσο αγνώριστος; Να ‘σαι ο εαυτός σου λένε, αλλά ποιος εαυτός, ο ανάπηρος ή ο δυνάμενος; Ποιο σου συναίσθημα να κερδίσω, για να με ταυτοποιήσεις, την αγάπη, τον σεβασμό ή μήπως τον φόβο και τον υπολογισμό.

Ποια είμαι, πες την αλήθεια…

Ξέρετε κάτι όμως; Αν δε χάσεις και λίγο τον εαυτό σου, ίσως και να μη μάθεις ποτέ ποιος είσαι στην πραγματικότητα.

Ποια είμαι λοιπόν;

Είμαι η μελωδία. Πιστεύω ότι κάθε τραγούδι για να λέγεται τραγούδι πρέπει να είναι συνδυασμός μελωδίας και λέξεων. Αγνοώ το γεγονός ότι η μελωδία μπορεί να υπάρξει χωρίς τις λέξεις, ότι μπορεί μόνο από μια μελωδία να δημιουργηθεί ένα τραγούδι.

Είμαι η δεύτερη επιλογή. Είμαι κάτι που χρησιμοποιείται σε ώρα ανάγκης. Είμαι το περιθώριο, η κούκλα που θα βγάλουν από το κουτί και θα την ξαναβάλουν όποτε την βαρεθουν. Είμαι η εκκρεμότητα, η εύκολη λύση. Λες και είμαι λεφτά που κάποιος κρατάει στη άκρη ή παιχνίδια που κοιτάνε πάντα από το ράφι γιατί δεν είμαι τ’ αγαπημένα και με θυμούνται μια στο τόσο. Λες και δεν είμαι άνθρωπος.

Είμαι εκείνη που στον πόλεμο δεν έπιασε σπαθί.

Παράλληλα όμως είμαι οι λέξεις, τα χρώματα.

Είμαι καλλιτέχνης, είμαι συγγραφέας, είμαι πιανίστρια.

Είμαι η Ηλίανθος ή έστω έτσι θέλω να με αποκαλώ. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να είσαι άνθος του ήλιου, όταν κάποιες φορές γίνεσαι φεγγαρολουλουδο.

Είμαι... είμαι... εγώ.