Να μ' αγαπώ

Σε ακολουθώ-φεύγεις, φεύγω-με ακολουθείς

15 Ιανουαρίου 2023 : η μεγάλη έκρηξη

« Δεν χαλάω τον χρόνο μου μαζί σου, τον επενδύω »

« Μπορεί να κοιτάμε τα άστρα κάτω από ένα γήπεδο ή από μια στέγη, αν με πιάνεις »

« ( Δεν το έχω φανταστεί ποτέ. Δεν μου έχεις δώσει το οκ να το φανταστώ. ) Μπορεί να στο δώσω κάποτε »

« ( Σκρινσοτ αγαπημένα να δούμε τι θα πεις το Πάσχα ) Την ζωή σου ομορφότερη. »

« ( Μπορείς να μου το προσφέρεις εσύ αυτό; ) Τι πιστεύεις; ( Ότι θα πληγωθώ ) Δεν θα το αφήσω »

Ηταν εκείνη η ώρα που με προπλήρωσε, μ’ αυτό που ο χρόνος κρύβει στα σκοτεινά. Το μηδενισμό και την αχρήστευσή μου.

Έτσι όπως ήμουν σκυμμένη πάνω στον υπολογιστή, ξεπηδούσαν και λαμπύριζαν αισθαντικά σχήματα λόγου και λάγνες ερωτοτροπίες που σαν το αστραφτερό χιόνι γυάλιζαν, που όταν πέφτει προαναγγέλλει την άνθιση αλλά τελικά συνεχίζει να κάνει παγωνιά. Κι όσο γυρνούσαν και φώτιζαν τις σκιές μου, εγώ ηρεμούσα και χαμήλωνα, λέγοντας ότι να, τώρα ζω την πολυπόθητη ένωση. Είχα αφεθεί σε μια χοάνη που με ρουφούσε σε θειούχα νερά.

Όλα έχουν το τίμημά τους. Το ξέρεις εκ των προτέρων, αλλά σχεδόν ποτέ δεν είσαι έτοιμος για να το δεχτείς. Το μόνο που ζητούσα τότε, ήταν να μην ήταν αλήθεια όλο αυτό που ζήσαμε.  Η στάση του, τα λόγια του,σαν ένα ωραίο δυνατό άρωμα, που μετά τις πρώτες σταγόνες , βγάζει την ψυχρή του καψάδα κι ύστερα σβήνει.

« Κι ήταν εδω ο τάδε κι όταν γύρισα σου μίλαγε. Κι έλεγε πως είχε πάρει φόρα έτσι δεν τον σταμάτησα... κανά δυο εμπνεύστηκα κι εγώ »

Αναρωτιέμαι πόσες φορές χρειάζεται να χτυπήσεις ένα γυάλινο βάζο ( ας πούμε ) για να σπάσει; Με μεγάλο σφυρί κιόλας. Η απόρριψη δύο φορές για να καταλάβω το φαίνεσθαι και το είναι και τώρα αυτό...;

Το δωμάτιο γέμισε με γράμματα που του είχα γράψει με την ανταπόκριση την αόρατη « Ξέρεις πως δεν θα τα διαβάσω »
Χαρτιά παντού, και γυαλιά παντού.

Έφτασα σε ένα σημείο που δεν ήξερα πώς να νιώσω. Μετανιωνα για όλα εκείνα τα γράμματα , για εκείνο το κλειδί που του έδωσα, να έχει μόνο εκείνος πρόσβαση στην καρδιά μου.  Ένιωθα να πνίγομαι.

Ήθελα να κλάψω αλλά κανείς - και λογικό είναι - δεν μπορούσε να με καταλάβει. Βρισκόμουν σε ένα τέλμα. Το κεφάλι μου πονούσε και τα δάκρυα δεν σταματουσαν να ρέουν. Ήθελα να χαθώ στα γράμματα, μέχρι που πλέον δεν είχα ούτε αυτά.
Και ναι, κατέληξα στο νοσοκομείο.
Ειρωνικό πως ένα άνθος του ήλιου γεννήθηκε σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Ο ήλιος, ο ηλίανθος υπήρχαν όμως ήδη στην ζωή μου. Στις αγαπημένες μου ταινίες, στις φωτογραφίες που με τραβούσε και μου έλεγε πάντα να κοιτάω τον ήλιο, το λουλούδι που μου έδωσε στην γνωριμία μας, ήταν παντού.
Κι εγώ χωρίς να το γνωρίζω ήμουν ήδη ένα μέρος του.

Κατάλαβα εν τελη γιατί μου έλεγε να κοιτάω τον ήλιο. Έτσι ώστε οι σκιές να πέσουν πίσω μου , να πέσει εκείνος.
Ο έρωτας μου λοιπόν είναι σαν σκιά.
Όταν τον ακολουθώ, φεύγει. Κι όταν φεύγω, μ’ ακολουθεί. Είναι σαν να μαντεύει το τέλος και με μανία ολοένα και περισσότερο προσπαθεί να γαντζωθεί επάνω μου. Είναι σαν να παίζει μαζί μου εκείνο το περίεργο παιχνίδι των ενοχλητικών ερωτήσεων που σε κάποιες είναι αδύνατον ν’ απαντήσεις.

Έχεις προσπαθήσει ποτέ να ξεφύγεις από μια σκιά; Στην αρχή της γυρνάς την πλάτη και κάνεις πως δεν τη βλέπεις. Τη νιώθεις όμως να σε κοιτάει τα βράδια, πας σε άλλο δωμάτιο, σε παίρνει ο ύπνος στο σαλόνι αλλά ακόμη είναι εκεί και σε παρακολουθεί. Φεύγεις απ’ το σπίτι και ξέρεις πως όταν γυρίσεις θα τη βρεις εκεί που την άφησες.

Με περιμένει πάντα με μια σακούλα και με μια τσίχλα. Διότι ξέρει ότι όταν τον δω , όταν τον ακούσω, θα κάνω έμεσμα.
Ενιώθα πληγωμένη, προδομένη. Είχα δείξει περίσσια ανωτερότητα συγχωρώντας τον. Μα πλέον φοβόμουν τα πάντα. Φοβομουν μην ξαναπέσω, μην ξαναπληγωθω. Κι αυτός ο φόβος με μετάλλαξε από τον πιο γλυκό και τρυφερό άτομο σε άτομο παράξενο και καχύποπτο.

Πριν το καταλάβω, είχα αρχίσει να γίνομαι σκληρή, απόμακρη, όπως κι εκείνος. Με ανάγκαζε η ίδια μου η καρδιά να φέρομαι έτσι. Οι απαιτήσεις μου και οι προσδοκίες μου άλλαζαν και κάθε μέρα που περνούσε έβρισκα τον εαυτό μου να επιβάλλεται σε καινούριες δοκιμασίες από τον άνθρωπό «μου», εκείνον που με πρόδωσε.

Η αγάπη μου δεν είναι το αντίδοτο για όλες τις αρρώστιες και ίσως αυτή τη φορά να μην είναι αρκετή.

Ήταν δύσκολο να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να αφήσω το ρεύμα να με παρασύρει. Ήταν δύσκολο να πείσω τον εαυτό μου πως «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» και πως όλο αυτό έγινε για το καλύτερο.

Ισως κάποια στιγμή να το συνειδητοποιουσα, μα αυτή η στιγμή ήξερα ότι θα αργούσε να έρθει, γιατί προς το παρόν ήμουν χαμένη στην άβυσσο των μπερδεμένων συναισθημάτων μου.