Şimdi yolumdan dönüyorum çünkü kalpsizim.
Senin için ağladığım günlere lanet, senden tiksindiğim günlere sevinç duyarım.
Kısaca,
Senin için ölürümden kalpsize.
"Jisung ile konuşuyor musunuz hala?" diye sordu Yuna kahvesinden bir yudum alırken.
"Engelledim."
"Ne! Cidden mi!"
"Evet engelledim, onunla konuşmayacağım için çok heyecanlıyım." dedim düz bir sesle. "Ancak," dedim kahvemi masaya koyarken. "Bana bir gün karşılaşacağımızı söyledi. Lanet olsun, keşke ona yüzümü göstermeseydim."
"Of kıçından uyduruyor o, daha dün ne yediğini hatırlamıyor demedin mi? Kıçından sallıyor o." dedi Yuna, buna gülmeden edemedim.
"Sen nasılsın?" diye sordum. Bu aralar hiç iyi değildi.
"İyiyim niye sordun ki?"
"Gerçekten iyi misin?" Bu sorumla yüzü düşüp elindeki kahvesini yavaşça masaya bırakıp bana baktı.
"Kendimden daha çok nefret ediyorum."
"Yuna-"
"Hayır bu çok farklı bir his, çevremdeki herkesi seviyorum ama bir tek kendimi sevemiyorum. Kendimi gerçek gibi hissetmiyorum, bazen sanki bütün şeyleri tekrardan ve tekrardan yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Mesela sınıfta bir anda duruyorum ve etrafıma bakıyorum, her şey önceden yaşanmış gibi."
"Dejavu."
"Başlarım dejavusuna." dedi bana bakarken. "Dejavudan farklı bu. Delirmeye başlıcam yoksa." dedi tırnak etlerini yerken.
"Bir sakin ol. Psikolojik destek almayı düşündün mü?"
"Siktir, Minho ben kendimi kime tam olarak açıkladım bir de psikoloğa açıklayacağım?"
"Bana açıklıyorsun ya işte." dedim ona gülümserken.
"Sana söylediklerimden daha çok şey düşünüyorum ben deliricem artık." dedi bir eli ile kafasını kaşırken.
"Bana net ol o zaman. Ne hissediyorsun anlat."
"Siktir, bu çok zor."
"Seni zorlamicam." dedim gözümü ondan ayırmazken. "Kalkalım mı?"
"Çok iyi olur." diye yanıtladı.
Hesabı ödeyip cafeden çıkıp Yuna ile ayrılıp evime doğru yürümeye başladım.
Onunla konuşmadan da yapabiliyormuşum.
