06

564 18 6
                                        

Charlie's Point Of View

I was standing languidly in front of the sink while staring at the food na niluto ko kaninang umaga na dapat ay para sana kay Sophie pero napanis lang dahil hindi nya 'to nakain. She locked herself in her room after the argument we had this morning. Tsk, how dare she para sayangin 'tong luto ko.

Malalim na buntong hininga ang ibinuga ko bago ko napagdesisyunan na itapon na nga since hindi na rin naman na pwede pang makain.

Sayang, nakailang timpla pa naman din ako para lang makuha ko yung tamang lasa tapos di rin naman pala nya matitikman.

Isa ito sa mga paborito kong pagkain na natutunan ko lang din kay tita Carmen. Minsan nya pang naikwento sa akin na ito rin daw ang madalas na inihahain sa kanila ni mama sa tuwing bibisita sila sa bahay. Nagustuhan nya 'yon kaya kahit sya ay naging isa na rin ito sa mga putaheng inihahanda nya.

"I hope I'm wrong in thinking that, it's the same reason again why you're dumbfounded right there." Bigla akong nanumbalik sa wisyo ng marinig ko ang tinig na 'yon mula sa may bandang likuran ko.

Guess who?

"Sophie." I uttered softly as I looked at her. Gayundin sya nakatingin lang din ng diretso sakin but then, she quickly pulled away as she drink water from the glass she was holding.

"Gising kana pala. Um, do you want me to cook you something to eat?" I tried to offer sincerely.

"You don't have to. I can do it myself. I'm still quite full anyways." malamig nyang sagot.

"Full? Eh hindi ka naman kumain maghapon?" nagtataka kong turan.

"Stop worrying about me. I can take care of myself." she said as she opened the fridge and took something from it as well as the knife na mukhang gagamitin nya pang hiwa sa kinuha nyang mansanas.

Sya na nga 'tong inaalala sya pa 'tong ganyan. Napakasungit, hmp!

Ano bang ginawa kong masama sa babaeng to para umasta sya ng ganito sakin? Sya pa nga dapat 'tong nahihiya dahil sa mga nalaman kong gawain nya yet, the audacity to act like this towards me is so unbelievable. Alam kong may bahid sya ng galit sakin dahil sa nagawa ko pero hindi naman dapat sana ganito kaworst trato namin sa isa't isa.

"How could I act accordingly as you said when you're the one who still seem unable to act sensibly?" I protests.

Napansin kong bahagya syang napatigil at tumingin ng malamlam sa akin.

Debating what to do, I was unable to stop when the next word came out of my mouth. "Ano? Ganito nalang ba talaga tayo?" dagdag ko pa.

"You're dragging that topic again. Hindi ka paba tapos dyan?" came her wry remark.

"I won't drag this again kung kakausapin mo lang ako ng maayos. Like, can't we try talking to each other without any hatred?"

"Talking without hatred? Pft." she mocked and a such insulting laugh escaped her lips as she put the knife on its right place before she walked into the living room na para bang wala syang kausap. She left me in tow.

Namumuro na talaga sakin 'to eh.

Fine. Kung ayaw na nyang pag-usapan pa 'yon o edi sige. Bat ko paba pinipilit yung ayaw?

I just followed her through only my eyes. Binuksan nya ang maliit na cabinet kung saan nakalagay ang iba't ibang uri ng alak at saka kumuha ng isang bote ng wine doon along with a glass.

"Iinom ka?" came my question.

"Isn't obvious?" pabalang nya namang sagot nang makaupo sya sa dining area.

The Forbidden Fruit (taglish)Where stories live. Discover now