Wat voel je? ft. Mabbie, De Bankzitters

Deel 3: Scherven brengen geluk

POV Matthy

Door bonkende hoofdpijn word ik wakker. Had ik maar niet zoveel gedronken gisteravond. De kamer lijkt te tollen terwijl ik probeer mijn gedachten te ordenen. Langzaam komt de herinnering aan de vorige avond terug. Het begon allemaal zo onschuldig, een paar drankjes met mijn vrienden. Maar ergens in de nacht ben ik de tel kwijtgeraakt en heb ik meer gedronken dan goed voor me was. Nu lig ik hier, met een bonkend hoofd en een droge mond, spijt hebbend van mijn gebrek aan zelfbeheersing. Voor nu moet ik gewoon proberen deze kater te overleven en hopen dat het snel voorbijgaat. Ik sta op en loop richting mijn badkamer om even wat water te drinken om die droge moffel weg te spoelen. Gelijk haar ik ook mijn handen die ik nat heb gespoeld met water, door mijn haren. En plens ik wat water in mijn gezicht om goed wakker te worden! Ik loop terug en ga op de rand van mn bed zitten. Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en trek hem uit de oplader. Ik kijk naar mijn scherm en zie dat het alweer half 1 is... Lekker uitgeslapen dus.. Ik zie ook dat ik een appje binnen heb gekregen. Van een onbekend nummer... 06-1795- owww, Robbie! Ik klik op zijn profielfoto, en ik zie inderdaad die enthousiaste en sympathieke glimlach van hem. "Beetje goed kunnen slapen?" Vraagt hij al een half uurtje geleden. Wat moet ik hier nou op reageren... Ik klik nogmaals op zijn profielfoto... Op een of andere manier blijf ik naar zijn glimlach staren, die samen staan met zijn, eerlijk gezegd toch best wel mooie ogen. Nee Matthyas. Kom op! Wat ben je nou aan het doen? Je bent toch geen griep flikker... Pfff.. Ik besluit maar even niks terug te appen naar hem.

Als ik een half uurtje later gedoucht en weer aangekleden aan het ontbijt zit, krijg ik een berichtje binnen. "19:00 bij restaurant de Buls?" Vraagt Robbie op whatsapp. Maar... ik kon me alleen herinneren dat we alleen wat gingen drinken.. Wat ik eigenlijk al erg enthousiast vind voor mijn doen. Als ik hier even niet op reageer stuurt Robbie dit weer naar me. "I know, we zouden alleen wat gaan drinken, maar misschien even een hapje eten samen?" "Prima, zie je dan." Reageer ik op mijn beurt terug. Een hapje eten samen?

Enkele uren later sta ik slechts gekleed in mijn boxershort in mijn kamer, voor mijn kledingkast. Wat moet ik aantrekken vanavond? Ik werp een blik op de weer-app op mijn telefoon. Gelukkig is het niet te warm voor een trui. Ik kies voor mijn navy blauwe zip-trui van NewAmsterdam, gecombineerd met een zwarte chino en mijn witte New Balance 530-sneakers. Terwijl ik op mijn bed zit en mijn veters strik, komt Koen mijn kamer binnenlopen. "Hey maatje, je ziet er goed uit! Wat ga je doen?" vraagt hij. Ik loop naar de badkamer en zoek tussen mijn geurtjes. "Ik ga wat eten met iemand, ik eet dus niet mee trouwens!" zeg ik terwijl ik een flesje pak. "Nee, niet die! Gebruik deze!" zegt Koen, terwijl hij een ander flesje pakt en het op mij spuit. "Wie is de geluksvogel? Hoe heet ze? Vertel op!" vraagt Koen opgewonden. "Het is géén date, Koen!" zeg ik tegen hem, waarna ik zijn glimlach zie verdwijnen. "Oh... nou ja, veel plezier dan! Ik zie je vanavond, maatje!" zegt hij terwijl hij mijn kamer verlaat.

Ik zeg wel tegen Koen: "Het is geen date", maar... Is dat echt zo? Twijfel begint mijn gedachten te beïnvloeden. Als ik langs Raoul de voordeur uit wil lopen houd hij me tegen en legt hij zijn hand op mijn rechter schouder. "Matthyas, Matthyas toch... een date? Je heb je date luchtje op! Hoe heet ze?" vraagt hij aan me. "Nogmaals, het is geen date! En waarom zou het een vrouw moeten zijn waarmee ik wat zou moeten eten?" Vraag ik geïrriteerd terug aan hem. "Ow, nou sorry, maar met wie ga je wat eten dan?" "Gaat je niets aan!" Zeg ik waarna ik de voordeur met een klap dichtgooi. Voordat ik de trap afloop, voel ik even of ik wel alles in mn zakken heb. Telefoon, portemonnee, sleutelbos? Ja, klaar om te gaan. Als het ongeveer kwart voor 7 is fiets ik onderweg naar het restaurant waar we hadden afgesproken. Ik ben nog geen vijf minuten aan het fietsen, wanneer ik opeens mijn achterband raar hoor doen. Ik stap van mijn zadel af en kijk wat er aan de hand is. Hij is zo plat als een dubbeltje! Ik draai mijn achterband even rond, en daar zie ik de oorzaak al. Een enorm groot stuk glas zit er in mijn achterband.. Enfin, scherven brengen geluk, toch? Nou dat wordt lopen he... Een paar minuten later kom ik aan bij het plein waar het terras van het restaurant staat. Ik zet mijn fiets tegen een paal aan, en loop voorzichtig naar het terras toe. Plotseling blijf ik stilstaan. "Wat als het toch wel een date is? schiet door mijn hoofd. Hij kent me nauwelijks. Zal Robbie homo zijn? Ben ik überhaupt homo? Ik probeer mezelf gerust te stellen. Nee, natuurlijk niet! Je kunt toch gewoon een jongen knap vinden? Zou ik misschien op jongens kunnen vallen? De vraag blijft als een echo in mijn hoofd hangen. Ik heb nooit zo naar mannen gekeken, behalve naar Robbie's mooie, spontane glimlach, zijn veelzeggende groenblauwe ogen... Nee, kom op, Matt, doe even normaal! Het idee "homo zijn" lijkt absurd, maar toch knaagt het aan me. "Pff, het is gewoon als vrienden wat eten!" probeer ik mezelf te overtuigen. Maar de gedachte blijft knagen, als een verborgen deel van mezelf dat zich langzaam begint te openbaren, tegen mijn wil in." Ik probeer de gedachten te negeren en focus me op het vooruitzicht van een gezellig, vooral niets te betekenend etentje. Terwijl ik naar het terras toe loop, scan ik met mijn ogen het gehele terras. Zou hij er misschien al zitten? Hij steekt er ook niet echt bovenuit natuurlijk...