Wat voel je? ft. Mabbie, De Bankzitters

Deel 14: Spijt en excuses

POV Matthy

Ondertussen is het alweer avond geworden. In de tussentijd heb ik Robbie misschien nog wel tientallen berichtjes gestuurd en nog een paar keer geprobeerd te bellen. Maar nergens reageert hij op. En blauwe vinkjes komen ook niet tevoorschijn. "Anders ga je gewoon even langs Matt?" Zegt Raoul dan tegen me als wanneer ik voor de duizendste keer vandaag mijn telefoon naast me op de bank gooi. Ik check iedere minuut of hij al heeft gereageerd. Maar helaas... "Maar i-" "Nee Matthy, geen gemaar! Je gaat nou maar een keer je mannetje staan en je gaat langs. Tuurlijk is het eng. Maar het is je vriend! Kom op zeg." Raoul heeft eigenlijk gewoon gelijk. Alleen vind ik het doodeng om hem nu onder ogen te komen. Wat voor Robbie waarschijnlijk wederzijds is... Ik trek mijn schoenen en een zomerjasje aan en loop naar beneden. Twijfelend laat ik toch de fiets maar staan, lopen is beter voor me op dit moment. Oortjes in, en wandelen vind ik heerlijk. Even ontsnappen uit de werkelijkheid. Alleen kan ik nu nergens onderuit, ik moet dit echt gaan recht zetten! Ik heb het er vanmiddag nog even met Raoul over gehad toen hij thuis kwam, en hij zei eigenlijk hetzelfde als wat Milo mij vertelde. En tuurlijk hebben ze gelijk. Maar ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, want ik weet niet wat er gebeurde! Wat er mis ging in mijn hoofd! Voor mij is het net z'n grote vraag als dat het voor Robbie is. De straten van Utrecht zijn mooi verlicht, mensen gezellig op een zaterdag avond aan een drankje op het terras. Maar ik kan mijn gedachtes alleen maar bij Robje houden. Na ongeveer 20 minuten gelopen te hebben zie ik het begin van de straat van Robbie, maar opeens begint het super hard te gieten. Het komt met bakken uit de lucht zetten. Ik begin met sprinten tot ik aankom bij de deur van Robbie's huis. Ik pak mijn telefoon erbij en probeer met de camera nog een beetje m'n uiterlijk te fixen. Maar mijn haar is doorweekt en de druppels druipen over heel m'n gezicht. Ach ja het is maar zo... ik adem even goed diep in, en lang uit en druk vervolgens de bel in. Ik zie benen de trap af komen lopen waarna de voordeur open wordt gedaan. "Hey!" Zegt een vrolijke dame die in de deuropening staat. "Hoi, uhm, is Robbie toevallig thuis?" "Ik zal hem even voor je halen!" Zegt ze als ze de deur voor me open laat waarna ze de trap weer terug omhoog loopt.

POV Robbie

"Robbie er staat een knapperd voor jou voor de deur!" Zegt Isabelle als ze de woonkamer binnenloopt, half hijgend door de trap. "Het is best een knappe gozer! Blond, blauwe o-" "Matthy" zeg ik zachtjes. "Owww was dat Matthy? Wat een lekkerding zeggg! Nou dan zou ik hem maar binnenlaten want hij is echt, doorweekt!" Zegt Isabelle wanneer ik van de bank opsta en richting de trap loop. De meiden hier weten natuurlijk niet wat er vanochtend is gebeurd, ik heb het ze, nog, niet verteld. Gespannen loop ik de trap af en loop ik naar de voordeur toe, en inderdaad daar staat hij. Die knappe blonde jonge. Mijn knappe blondie! Helemaal doorweekt. Zijn haren door de war, druppels over zijn hele gezicht, vlekken van water in zijn kleding. Doorweekt dus... "Hey blondie" zeg ik tegen hem. "Hé!" Reageert hij gespannen terug. Matt is dus net zo gespannen als ik zo te merken! Gelukkig maar. "Kom ik ongelegen?" Vraagt hij. "Nee, helemaal niet!" We staren elkaar voor een paar seconde aan. "Sorry, mag ik alsjebl-" "Ja tuurlijk, sorry, kom alsjeblieft binnen!" Zeg ik waarna ik een stap aan de kant zet zodat hij naar binnen kan stappen. Ik doe de deur achter hem dicht en loop voor hem naar boven. Boven aangekomen lopen we de gang door langs de woonkamer. Tuurlijk zie ik de meiden gluren... Matthy is hier namelijk nog helemaal niet geweest. Aan het eind van de gang open ik een deur die leidt naar mijn kamer. Mijn kamer is een tikje kleiner dan die van Matt, maar wel knus alsnog. "Ik pak even een handdoek voor je" zeg ik tegen hem waarna ik terug de gang inloop en eventjes later weer met een schone handdoek aankom. "Dankje" zegt hij met een nog ergere trilling in zijn stem dan waarmee hij voor de deur stond. Hij dept zijn gezicht droog en haalt de handdoek door zijn haren. Waarna hij op bed gaat zitten en naar zijn handen kijkt die verstrengeld zitten in de handdoek. Ik pak mijn bureaustoel en ga op een afstandje tegenover hem zitten. Ik ben opzoek naar oogcontact, en als ik die eindelijk gevonden heb zie ik de tranen in zijn ogen springen. "Robbie ik uhm... het spijt me echt zo erg!" Zegt hij waarna hij zijn tranen niet meer tegen kan houden en ze maar laat gaan. Hij laat zijn hoofd naar beneden in zijn handen zakken.