ძლივს მოვშორდით ერთმანეთს და სუნთქვა გახშირებულები ხმის ამოღებას ვეღარ ვახერხებდით..
-რროოოდისს.. როდის ან როგორ გაიგე, ან ვისგან ან რავიცი, როდის გაიგე რომ მე ვიყავი ის, ვინც ღამით დაგირეკა? ლაპარაკის დაწყება ჩემს თავზე ავიღე.
-სახლში, რომ მიგიყვანე, „იმ“ საშინელი ამბის შემდეგ, ბიჭებთან ერთად წავედი დასალევად და ელამ დამირეკა.. მეც მაშინვე მასთან გავვარდი და იქამდე ვილაპარაკეთ, სანამ ყველაფერი არ გავარკვიეთ... მითხრა და გამომცდელად ჩაეღიმა.
-მერე, თუ ამდენი ხანია იცი, აქამდე რატომ არ მითხარი? გავიბუსხე მე.
-რავი.. რა საჭირო იყო.. მხრები აიჩეჩა და ირონიულად შემომხედა.
-მაშინ დღეს რატომ მითხარი?
-დღეს საჭირო იყო!!! ისევ ირონია.. ვგრძნობდი , რომ ჩემი არც ისე დიდი მოთმინება, ნელ -ნელა არასასურველ ფაზაში შედიოდა და ღრმად ჩავისუნთქე, რომ კიდევ რამდენიმე წამით გამენეიტრალებინა ჩემი თავი.
-რას ბოდიალობ?? გამაგებინე რა გინდა, თუ არ გინდოდა თქმა რატომ მითხარი? ან რა თამაშს თამაშობ საერთოდ?? ან ეს კოცნა რა იყო? წამომცდა ბოლო კითხვა და ვიგრძენი როგორ ამიჭარხლდა ლოყები, კიდევ კარგი ბნელოდა... ჩაეცინა.
-არ მინდოდა და არ გეუბნებოდი, დღეს მომინდა და გითხარი... და არ არის შენი საქმე რას რატომ ვაკეთებ, აი კოცნას რაც შეეხება... დიდად ნუ გადაეშვები ოცნებებში.. ეგ უბრალოდ ემოციით გამოწვეული ქმედება იყო და მეტი არაფერი, წამიერი სისუსტე... არ იფიქრო, რომ რამე გრძნობა მაქვს და მაგიტომ გაკოცე, უბრალოდ რომანტიული გარემო შევქმენი რამდენიმე წამით... ჩვენ ხომ ცხოვრებამ რამდენიმე მოულოდნელობა მოგვიწყო ერთად.. ბედიც გაგვეთამაშა და ასე უცნაურად შეგვახვედრა ერთმანეთს.. ჰოდა, რამე ზომა ხომ უნდა მიმეღო, ასე უბრალოდ ხომ არ გამოგიტყდებოდი ვინ ვიყავი... სახალისო იყო რა გინდა... ოოოჰ........... როგორ გავმწარდიიი... როცა მისი ცინიკური ღიმილი და ეშმაკური ღიმილი დავინახე.. უნდა გამეგრძელებინა რამე სპორტზე სიარული, მაგრამ ეჭვი მაქვს ამას რომ მოვრეოდი, „სუმო“ თუ მიშველიდა მხოლოდ, იმდენად ნავარჯიშები და დაკუნთული იყო.. ამიტომ ჩემი აზრი მაშინვე უკუვაგდე...
-მოგკლავ........ შემომაკვდები მუჯირო!!! გამომცრა კბილებში ჩემდაუნებურად ამ ფრაზამ და გამწარებულმა შევხედე.
-მიდი, სცადე... ისევ ირონიულად გამიცინა.
-იცოდე კიდევ ერ..... სიტყვა არ დამამთავრებინა ანას გამოჩენამ..
-აუუუ......... ვააააჩ........... სად გაქრიი, რამდენი გეძებე იცი?? მოკუნკულდა ჩვენთან ანა და ვაჩეს ჩამოეკიდა კისერზე. წამით დამავიწყდა ჩემი გაბრაზება და ჩავიფხუკუნე, თან საკმაოდ ხმამაღლა. რაც რა თქმა უნდა, არც ერთს არ გამოპარვია. -ვააჩ... თქვენ აქ რას აკეთებთ??? იკითხა მას შემდეგ, რაც ორივე აგვათვალიერა.
-რავი ანა, მე სუფთა ჰაერზე გამოვედი... ეს ქალბატონი, კი თეთრ რაშზე ამხედრებულ პრინცს ეძებდა, მაგრამ ცოცხზე შემომჯდარი გობლინი შემორჩა.. ამჯერად ვაჩემ ჩაიფხუკუნა და ანა უფრო მაგრად მიიკრა გულზე, შემდეგ კი გამომწვევად აკოცა ყელში. გული არ დამწყვეტია, გავბრაზდი, რომ მეთამაშებოდა და შურისძიების წყურვილით ავივსე. შურისძიება რომ გავიფიქრე გონებაში, რატომღაც ერთ-ერთი სერიალის გმირი „ტერეზა მენდოზა „ გამახსენდა და მისი ცნობილი ფრაზა: „მე ვარ სამხრეთის დედოფალი, მე ვარ ტერეზა მენდოზა“... უნებურად სიცილი ვეღარ შევიკავე და კარგა ხანს ვიცინე, მათ გაოგნებულ სახეებს კი არ ვუყურებდი.-არაა არ უნდა მეყურებინა მაშინ მაგ სერიალისთვის. გავიფიქრე და ცალი ხელით ცრემლები მოვიწმინდე, მეორეს კი ატკივებულ მუცელზე ვიჭერდი.
-რა გაცინებს? მკითხა ოდნავი ღიმილით ვაჩემ და დიდი ინტერესით მომაშტერდა.
-არაა ეგ შენი საქმე მუჯირო.. მივუგდე სიტყვები და ლამის მივაყოლე შენი ტრ...ის საქმე არაათქო. მაგრამ მაინც თავი შევიკავე. ამ დროს კი ანა სულ სხვა სამყაროში მიფრინავდა და სახეზე ეტყობოდა, რომ უკანასკნელი ჩვენი სიტყვები ვერ გაიგო.
-აუუუ......... ვააააააჩ........ „ა“ ასო ძალიან გაურძელდა და კიდევ ერთხელ ჩავიფხუკუნე. არა მიკვირდა, რატომ დავდექი ასეთი ცანცარის ხასიათზე. ორი წუთის წინ მაკოცა ბიჭმა, რომელიც ჩემი პირველი და მეორე სიყვარული იყო, პირველი-ბიჭი სახელად 66-33-XX, მეორე-დარტყმული.... აღმოჩნდა, რომ ეს ორი ტიპი ერთიანდებოდა ერთი სახელის ქვეშ-ვაჩე მუჯირის ქვეშ... ესაც ჩემი მესამე „შევასებული“... ჰოდა.. სამივემ ერთად მომპარა პირველი კოცნა და მერე მითხრა -გაგეღადავეო. აბა როგორ არ მეცინა?!! რომ არ გამეცინა, მაშინ ქვების სროლა უნდა დამეწყო და თავი შემეშვირა ქვეშ. შრამები საკმაო მქონდა, ამიტომ ისევ სიცილს დავჯერდი.... -არა რა........ მაგრად ევასება ცხოვრებას ჩემთან ღადაობა!!! გავიფიქრე და კიდეევ ერთხელ ავფხუკუნდი... ვაჩე კი გაოგნებული მიყურებდა დავერ მიმხვდარიყო, რატომ ვიცინოდი.. -ვაჩუნა........ რატომ არ მაქცევ ყურადღებაას?? აბუზღუნდა ანა.. -რაოო?? ვაჩუნაოო???? ვსო... იმ წამს ისიც რომ ეთქვათ, შენმა ძმამ შენი ყულაბა გატეხაო, ეგაც კი ვერ დამისერიოზულებდა ხასიათს... მაქსიმალურად ვცდილობდი სიცილის შეკავებას და ცრემლებს ხელით ვიწმენდდი.
-ჰოო.. რა გინდა ანა?? ჰკითხა ვაჩემ უხეშად, ისე რომ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია.
-რააა.. დააა.. აუ ვააჩ....... აი ის რომ თქვი რა წეღან... ცოცხიო... და გოლბინიო... ეგ გოლბინი რა არის??? ლამის სისხლი წამომივიდა ტუჩიდან ისეთი ძალით ვაჭერდი კბილებს, მაგრამ კბილები კი არა, ტანკიც რომ დაედოთ იმ წამს ტუჩებზე რა შემაკავებინებდა სიცილს, ჰოდა ვულკანივით ამოხეთქა ამდენ ხანს შეკავებულმა სიცილის სურვილმა და გულიანად ავხარხარდი.... ფეხზე ვეღარ ვიდექი და იქვე ჩავიკეცე. არც ერთს არ უცდია ჩემი წამოყენება.
-გოლბინი არა, ანა... გობლიანია ეგ, გობლინი. ჩაილაპარაკა ნირწამხდარმა ვაჩემ..-წამოდი შევიდეთ დარბაზში და იქ აგიხსნი, ხელი მოხვია ანას და შესასვლელისკენ მიაბრუნა, რამდენიმე ნაბიჯი გადადგეს და მერე, თითქოს რაღაც გაახსენდაო, ჩემთან მოვიდა, ჯერ ისევ ჩამუხლული ვიყავი და ვიცინოდი... ახლოს მოიწია ჩემთან.. ამ მდგომარეობაშიც კი ჟრუანტელმა დამიარა, მისი სუნთქვა რომ ვიგრძენი, მაგრამ სიცილი არ შემიწყვეტავს.
-ამდენ სიცილს, გირჩევნია, ცოტა კოცნაში ივარჯიშო. საშინლად მოუხერხებელი იყავი... არ მეგონა, პირველი მე თუ ვიქნებოდი... ჩაიცინა , ირონიულად შემომხედა და წელში გაიმართა... სიცილი სახეზე შემახმა.. სანამ გონს მოვიდოდი, ვაჩე უკვე ანასთან იყო და ხელიხელ გადახვეულები მიიწევდნენ შენობისკენ....
-ვაჩე მოჯირო........ შემომაკვდები!!!! გეუბნები მე შენ... ვიყვირე გამწარებულმა , ისე რომ წყვილისთვის თვალი არ მომიშორებია.
-ჰოო ...ჰოო.. აბა რა!! ეგრე ქენი! მომაძახა ისე რომ , უკან არ შემობრუნებულა და მარჯვენა, დაკუნთული ხელი აწია დამშვიდობების ნიშნად. ისე, როგორც მაშინ პარკში... მიუხედავად იმისა, რომ გაბრაზებული ვიყავი, მაინც ჩამეღიმა.. -ვაიმე ღმერთო სულ გადავირიე მგონი. ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ტელეფონი მოვიმარჯვე.
