Eras of us

'Iedereen maakt wel eens fouten'

8u 's ochtends

Pov: Caro

Ik sta op om naar de wc te gaan, Emma is nog diep in slaap. Wanneer ik in de badkamer mijn handen sta te wassen en mezelf in de spiegel zie, word ik opeens overspoeld met alle gevoelens van de voorbije nacht. In dat bed, ligt Emma, het meisje dat ik zonder ik het besefte al heel lang leuker vond dan ik dacht, het meisje dat gisteren haar gevoelens voor mij heeft opgebiecht. Maar daar in dat chique huis, is Vince, de jongen die er altijd voor mij geweest is, waar ik heel mijn middelbare schooltijd verliefd op ben geweest en waarmee ik nu ook al 2j mee samen ben, ofja was... Ondertussen zijn we geen tieners meer, maar jongvolwassenen die ieder hun eigen weg zijn gegaan, maar onze relatie heeft stand blijven houden. Hij verdiende dit niet...

Opeens krijg ik het heel warm, ik voel me draaierig en half trillend op mijn benen, laat ik mij op de grond zakken. Ik leg mijn hoofd op mijn knieen en probeer te kalmeren maar mijn hartslag gaat alleen maar harder slaan en ik blijf maar trillen. 'Caro, het is oké, ik ben bij je!', opeens voel ik een hand op mijn schouder en Emma haar stem. Ze blijft zachtjes tegen mij praten, net zo lang tot ik kalmeer. Ik kijk haar aan en ik barst in tranen uit. Ze neemt me vast en streelt mij over mijn rug. 'Laat het er maar allemaal even uit, laat het maar gaan', zegt ze troostend.' 'Ik heb zoveel verpest, ik heb Vince zo hard gekwetst, ik weet niet of hij mij dat ooit ga vergeven, hij moet mij zo haten', zeg ik terwijl ik naar haar op kijk. Emma zucht zoals enkel zij kan zuchten en ze zegt: 'Niemand haat je Caro, oké het was misschien niet je slimste zet, maar iedereen maakt wel eens fouten, dat is alleen maar een teken dat je mens bent. En het heeft geen zin om te blijven kniezen want daar ga je ook niets mee bereiken, dus kop op eh, meid!'

Pov: Emma

Ik doe misschien wel alsof het mij allemaal niet zoveel doet, maar mijn hart breekt bij het zien van hoe gebroken ze in mijn armen ligt. Haar mooie groene ogen waarin ik zo graag verdrink, zien helemaal rood van het wenen, ze lijkt zo fragile. Het enige wat ik wil is haar gelukkig zien, maar ik wil er ook voor haar zijn, nu ze het moeilijk heeft. Wanneer ik merk dat ze wat bedaard is, trek ik haar recht en neem haar terug mee naar mijn kamer. Ik stel voor om samen een film te kijken zodat ze haar gedachten wat kan verzetten. We kruipen terug onder de lakens en ze legt haar hoofd op mijn schouder terwijl de film opstaat. Het duurt niet lang eer ik merk dat ze in slaap gevallen is. Ik kijk vertederend naar hoe ze slaapt, ze is zo schattig. Opeens krijg ik een idee, ik weet dat ik mij niet mag mengen, maar als ik Caro ooit mijn vriendin wil noemen, moet ik dit gewoon doen. Ik probeer aan mijn gsm te geraken, die op mijn nachtkastje ligt, zonder Caro wakker te maken. Wanneer dit niet lukt, schuif ik zachtjes een kussen onder Caro haar hoofd en leg haar daar zachtjes op, ze slaapt vast dus ze wordt gelukkig niet wakker. Ik neem mijn gsm en ga naar de badkamer. Ik zoek Vince zijn nummer en bel hem op. 'Emma, waarom bel jij?', een slaperige Vince neemt op. 'Ik wil dat je deze namiddag naar het stadspark komt, aan het meer. Jij en Caro moeten praten', zeg ik op een gebiedende toon. 'Maar... euh... ik weet niet...euhhh...' pruttelt Vince tegen. 'Tututut, ik aanvaard geen tegensprekeningen, wij zien je daar!' en ik leg af. Zo, dat is dan ook weer geregeld.

Caro moet wakker geworden zijn van mijn telefoontje naar Vince, want ineens voel ik haar handen rond mijn middel. Ze geeft me een kus in mijn nek en wanneer ik mij omdraai lacht ze verlegen. Waarom is ze ook zo schattig, denk ik in mijn eigen. 

Pov: Caro

'Wie was je aan het bel...', voordat ik kan uitspreken, drukt Emma haar zachte lippen op de mijne en verliezen we ons in de kus die volgt. De vlinders in mijn buik vliegen weer alle kanten op en ik voel Emma glimlachen. 'Ik heb Vince gebeld', zegt ze ineens. 'Wat, waarom?', ik zet een stapje achteruit en kijk haar vragend aan. Emma komt dichterbij en neemt mijn handen vast: 'jullie moeten het uitpraten, je moet hem tonen waarom'. Voordat ik kan antwoorden voel ik terug haar lippen op de mijne. Zachtjes openen we onze mond en we verliezen ons in een lange zoen. Ik merk dat onze ademhaling steeds sneller gaat en net zo abrupt als ze me begon te kussen stopt Emma weer. 'Seg, stop nu eens met plagen' zeg ik lachend. 'Oh, dit is nog maar een begin' knipoogt Emma. 'Oh, nu maak je me wel nieuwsgierig ze', zeg ik plagerig. 'Daar kom je nog wel achter, maar eerst moeten we naar Vince', zegt Emma ineens kordaat.

We gaan terug naar haar kamer om ons klaar te maken. Ik mag iets uitkiezen van Emma haar kleren, want mijn kleren zijn nog steeds doorweekt van deze nacht. Stiekem kijk ik naar Emma terwijl ze zich aan het omkleden is. Haar mooie lichaam trekt gewoon mijn aandacht en ik voel een rilling over mijn lijf lopen, maar een positieve rilling van spanning. Wat zij met mij doet, dat is ongelooflijk. 'Caro, je mag stoppen met staren hoor', Emma grinnikt. Zonder dat ik het doorhad had Emma al lang gezien dat ik naar haar stond te staren. Dan moet je maar niet zo mooi zijn denk ik in mijn eigen.

Het is tijd om te vertrekken, ik ben nerveus. Ik heb helemaal geen idee van wat ik tegen Vince moet vertellen. Waarschijnlijk ga ik weer beginnen ratelen, zoals ik altijd doe wanneer ik stress heb. Nadat Emma de deur van haar huis op slot gedaan heeft, neemt ze mijn hand vast. 'Je bent niet alleen Caro, ik sta naast je zijde en daar zal ik altijd staan.' 

Hey lieffies, hierbij dus een nieuw deel 😊 In het volgende deel komen we te weten hoe Vince reageert wanneer hij de echte gevoelens van Caro leert kennen. Laat alvast weten wat jullie van dit deel vonden. Tot snel!