Eras of us

'Silence'

Pov: Emma

Ik hoorde Caro haar voetstappen dichterbij komen en ik veegde zo snel mogelijk mijn tranen weg, ik wou niet dat ze me zo zag...

Ze gaf me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd van zodra ze bij mij was. Zonder dat ik het wou, voelde ik dat ik bloosde door mijn tranen heen. Ook al voelde ik me zo slecht, het enige wat ik nu wou, was Caro tegen mij aan trekken en haar kussen. 'Emma, waarom ben je nou weggelopen?' Caro haar stem trok me weg uit mijn gedachten. Moet ik het haar vertellen? Moet ik eerlijk zijn? Ik kan dit gewoon niet langer verzwijgen... Maar ik wil onze vriendschap niet kwijt. Waarom moet ik ook net verliefd worden op mijn allerbeste vriendin? Die dan ook nog eens een vriend heeft...

Ik raapte al mijn moed bijeen en nam haar handen vast. Caro keek mij niet begrijpend aan. 'Ik moet je iets vertellen en ik wil dat je gewoon luistert. Ik kan dit gewoon niet langer voor mij houden. ' Caro knikte. 'Ik ben niet het meisje dat houdt van die kleffe romantische dingen, van bloemen of van rozegeur en maneschijn. Ik ben niet goed in het delen van mijn gevoelens, maar ik kan nu gewoon niet meer anders, oké?!' Ik zag dat Caro schrok van mijn toon, maar ze onderbrak me niet dus ging ik verder, iets vriendelijker deze keer. 'Caro, je bent mijn allerbeste vriendin en dat is ook de reden dat ik dit zo lang verzwegen heb. Maar ik kan het gewoon niet meer voor mij houden, het is te sterk.' 'Emma, zeg nu toch gewoon wat er is en stop met rond de pot te draaien', zei Caro opeens. 'Ik ben verliefd, op JOU, oké? Ik kan het niet tegenhouden en telkens als ik jou met Vince zie ben ik jaloers. Er zijn momenten dat ik jou het liefst van al gewoon bij mij zou willen trekken en je de kleren van het lijf zou willen scheuren, omdat je zo knap bent. Maar niet alleen dat, ik wil al die kleffe dingen waar ik niet in geloof, wel doen met jou, samen naar de cinema, samen naar de zee, noem maar op, als ik maar bij jou kan zijn. Ik wil gewoon bij jou zijn.'

Pov: Caro

'Ik wil gewoon bij jou zijn', dat zijn de woorden die me het meest bijbleven van Emma haar opbichting, de rest was zo hard gerateld, dat ik de helft er niet van verstaan had. Ik keek haar aan, ze zat daar voor mij met rode ogen van het wenen, maar nog steeds zo mooi. Ik had geen woorden voor wat ze had gezegd, alleen maar een gevoel. Ik dacht niet meer aan Vince toen ik haar naar mij toetrok en haar kustte. Ik verloor mezelf volledig in die kus, ik had geen idee meer van wat er rond ons gebeurde, het enige wat ik voelde waren de vlinders in mijn buik, haar lippen op de mijne en haar handen die ze zachtjes op mijn wangen had gelegd. Het voelde alsof alles op zijn plek terechtkwam, alsof er niets anders meer bestond dan 'WIJ'. Ik wou niet stoppen, het liefst van al wou ik de hele avond doordoen. Maar dan opeens voel ik dat ik weggetrokken wordt en ik draai mij om en kijk recht in Vince zijn ogen. 'Caro, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?'

Pov: Emma

Ik besef het maar half wanneer Caro me naar zich toe trekt en me een lange kus geeft. Ik neem haar gezicht vast omdat ik niet wil dat ze stopt. Zonder dat we het zelf doorhebben, verliezen we ons in de kus. Maar dan opeens wordt Caro van mij weggetrokken en ik zie een boze, gekwetste Vince staan. Ohnee, wat nu? Caro neemt Vince mee, zonder mij nog aan te kijken en ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ben ik haar nu terug kwijt? Wat betekende die kus dan? Waarom kijkt ze me niet aan? Ik besluit om maar gewoon naar huis te gaan, het is ondertussen al middernacht en ik heb geen behoefte om terug naar het feestje te gaan. 

Van zodra ik op mijn kamer ben, kleed ik mij uit en laat de kleren gewoon op de grond slingeren. Het is warm in mijn kamer, dus ik besluit om gewoon in mijn ondergoed in bed te gaan liggen, wat maakt het ook uit? Mijn ouders en zus Noor zijn niet eens thuis, gelukkig maar want de muziek schalt luid door mijn boxen, in de hoop dat het mijn gedachten overstemt. Wanneer ik mijn ogen dichtdoe, voel ik Caro's lippen opnieuw op de mijne en ik verlang naar haar. Ik check mijn gsm en zie dat ik een berichtje heb gekregen, van Caro. 'Ik ben Vince een verklaring verschuldigd, we praten morgen wel over deze avond. X.' Is dit een positief of een negatief bericht? Ik wou ook helemaal niet tussen haar en Vince komen, maar zij kustte mij.... Ik wou gewoon eerlijk zijn....

Pov: Caro:

Ik wandel met Vince naar zijn thuis, heel de wandeling lang praten we niet. Ik voel zijn gekwetste blik op mij gericht, maar ik staar heel de weg naar mijn voeten. Ik besef zelf ook niet wat er gebeurd is, ik ben helemaal niet de persoon die vreemd zou gaan, ik wou Vince ook helemaal geen pijn doen. Maar Emma... Ik stuur haar een berichtje om haar een beetje gerust te stellen, maar ik heb helemaal geen idee hoe dit verder moet, dus ik weet ook niet wat ik haar moet sturen. Uiteindelijk stuur ik gewoon dat ik met Vince moet praten en dat ik haar morgen op de hoogte zal brengen. De kus blijft door mijn hoofd spelen en ik voel de vlinders opnieuw opkomen. Snel verdruk ik het gevoel, het is nu niet het moment hiervoor, Caro! Je loopt hier met je vriend!

Aangekomen bij zijn thuis gaan we meteen naar zijn kamer, waar hij zich moedeloos op zijn bed laat zaken en mij vragend aankijkt. Ik durf gewoon niet naast hem te gaan zitten en besluit om dan maar gewoon in zijn bureaustoel te gaan zitten. Lange tijd is er een volledige stilte, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met vertellen.

'Ga je me nu nog uitleggen wat die kus betekende?', Vince doorbreekt de stilte. Ik kijk hem aan en zucht. 'Het spijt me, Vince. Het was sterker als mezelf en dit is zo'n dom excuus, ik weet het. Maar ik voel me al een hele tijd 'anders', onze band is niet meer wat het was en ik wou er niets van zeggen omdat ik je echt graag zie, maar ik kan gewoon niet meer met je samen zijn. Het spijt me zo hard, ik had dit niet mogen doen.' Vince kijkt me met tranende ogen aan, het doet me ongelooflijk veel pijn om hem zo te zien. 'Was ik dan niet goed genoeg? Heb ik iets verkeerds gedaan? Waarom Emma? Waarom? Ik weet niet wat ik nu voel, Caro. Ik ben boos op je, ik voel me verraden en gekwetst, maar ik zie je zo graag.' Deze woorden maken het er niet gemakkelijker op... 'Het enige wat ik kan vertellen is dat ik je echt niet wou kwetsen en dat het niet aan jou ligt. Waarom dit allemaal gebeurd is, weet ik zelf niet, maar ik heb de tijd nodig om het uit te zoeken. Ik twijfel aan mijn geaardheid en het is al eventjes aan de gang maar ik vind dit zelf zo confusing, ik heb geen antwoorden, anders zou ik ze geven. Het spijt me.' Ik sta op en ga naar hem toe, geef hem een kus op zijn voorhoofd en zeg: 'Sorry Vince, maar ik denk dat ik nu beter wegga, ik wil dingen niet erger maken dan ze al zijn. Ik zie je later.' Voordat hij iets kan zeggen, loop ik zijn kamer uit, naar de voordeur.

Daar sta ik dan. Midden in de nacht, geen idee naar waar ik kan gaan. Titin en Karel zijn thuis en ik wil hun nu niet onder de ogen komen. Ik begin te wandelen en volg gewoon mijn voeten, ik zal wel zien waar ik terecht kom...