Eras of us

'Nu begint het pas'

Ik wil eerst nog een kleine side-note geven aan het verhaal voordat ik verder schrijf: Caro volgt Engelse literatuur aan de universiteit van Antwerpen en Emma, ja hoor, ons Emma studeert ook, hihi. Emma studeert voor grafisch ontwerpster te worden aan de hogeschool, ook in Antwerpen. Caro zit in haar 2de bachelorjaar en Emma in haar 1ste bachelorjaar, want zij heeft eerst nog een jaar wat rondgetrokken en nagedacht over wat ze zou gaan doen en of ze überhaupt wel zou gaan studeren.

Pov Emma:

Nadat Caro en Vince hadden gesproken heb ik Caro eigenlijk niet veel meer gezien. Die dag zelf zijn we nog iets gaan drinken en hebben we wat gepraat. Veel gepraat. Over ons. Over onszelf, over onze angsten, over onze gevoelens, het was een heftig gesprek. Daarna is ze naar huis gegaan aangezien we beide les hadden de volgende dag. Sindsdien heb ik Caro niet meer gezien. We hebben wel nog gestuurd maar ook niet veel. Ze had een beetje tijd nodig had ze gezegd, tijd om alles te verwerken. 

Ik mis haar enorm. Ze is continu in mijn gedachten. Tijdens de les kan ik mij totaal niet concentreren, ik zou evengoed niet naar de les kunnen gaan, veel steek ik er toch niet uit op, maar ik weet dat Caro zou willen dat ik goed studeer en daarom ga ik naar de les. Ik wil dat Caro trots op mij kan zijn. Maar het liefst van al wil ik gewoon dat Caro bij mij zou zijn. Iedere dag. 'Tjeezes Emma, laat u toch niet zo doen door een meisje. Maar het is niet zomaar een meisje. Het is Caro... En ik ben verliefd op haar.' Als ik in bed lig, wens ik telkens dat ze bij mij ligt, zoals die ene nacht. Als ik opsta wil ik haar naast mij zien liggen, haar wakker kussen...

Maar er is een complete radiostilte van haar kant en ik weet totaal niet hoe ik er mee moet omgaan. Ik wil haar de ruimte geven, maar ik mis haar zo hard...

Pov Caro:

Ik heb Emma niet meer gezien sinds die dag dat ik met Vince heb gesproken, zondag dus. Het is nu vrijdag. Ik antwoord ook niet meer op haar berichten, niet om haar te kwetsen, niet omdat ik haar niet mis, maar omdat ik tijd nodig heb. Ruimte, rust. Er is een chaos in mijn hoofd en ik krijg hem maar niet stil. Ik vind maar geen rust. Mijn gedachten blijven maar doorrazen. Ik weet ook niet eens waarom. Vince heeft me ook nog gestuurd en dat is echt gewoon oké tussen ons, hij heeft het geaccepteerd en wil alleen maar dat ik gelukkig ben. Maar wanneer ben ik gelukkig? Is Emma echt de persoon met wie ik wil zijn? Ik weet maar al te goed dat dit een domme vraag is, want Emma zit ieder moment van de dag in mijn hoofd. Ik ben verliefd op haar. Ik weet het en het beangstigd mij. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten. Maar die stoere Emma heeft mijn hart veroverd en ik voel mij niet compleet zonder haar. Dat heb ik deze week wel gemerkt.

Ik neem mijn gsm en bel haar op. Ik kan mezelf niet meer tegenhouden. Ik moet haar zien, ik wil haar zien. Ik wil haar in mijn armen kunnen sluiten. Ik wil bij haar zijn. Dat is het enige dat ik zeker weet op het moment. Studeren vlot de laatste week ook niet, ik krijg het niet in mijn hoofd. Het voelt gewoon alsof ik eventjes een break nodig heb van alles. Maar dat gaat niet. Maar Emma is er wel.

Pov Emma:

Opeens zie ik dat Caro mij opbelt. Mijn hart begint meteen als een bezetene te bonzen. Ik neem op. 'Met Emma', zeg ik, ook al weet Caro maar al te goed dat ik het ben. 'Emma, ik wil je zien. Ik wil bij je zijn. Ik...Ik mis je', Caro haar stem slaat over. 'Ik mis je ook. Ik ga mijn spullen nemen. Ik regel iets voor deze avond. Zeg maar tegen Titin dat je bij mij blijft slapen. Ik kom je halen', en ik leg af voordat ze verder nog iets kan zeggen. 

Ik maak mij klaar, zo snel als ik kan en ik grabbel wat spullen mee. Daarna vertrek ik naar Caro. We wonen niet zo ver van elkaar, dus na een half uurtje sta ik al aan haar deur. Met trillende handen bel ik aan.

Nog geen minuut later gaat de deur open en daar staat ze. Mooi zoals altijd. Ik laat mijn totebag op de grond vallen en storm op haar af en sluit haar in mijn armen. 'Emma', fluistert ze. Ik trek haar zo dicht mogelijk tegen mij aan. Ik wil haar niet meer loslaten. Ik voel haar hart tegelijk met het mijne kloppen. Dit is het. Dit is alles wat ik nodig heb. Zij is alles wat ik nodig heb.

Pov Caro:

Van zodra Emma haar armen om mij heen heeft geslagen ervaar ik een rust. De rust die ik al heel de week zocht. Mijn gedachten zwijgen eindelijk. Alles is goed, alles komt goed. Het voelt alsof ik opgeladen wordt.

Emma laat los en neemt mijn hand vast. 'Kom', zegt ze en ze trekt mij mee. Ik sluit de deur en wandel met haar mee. Waar naartoe?  Ik heb geen idee, maar het maakt me ook niet uit. Zolang ik maar bij haar ben en zo lang ze mijn hand vastheeft heb ik het gevoel dat ik alles aan kan. We wandelen naar mijn favoriete plekje, aan de linkeroever. Daar gaan we zitten op 'mijn' bankje. Ik leg mijn hoofd op haar schouder, terwijl we naar het water kijken. Ineens haalt Emma uit haar totebag een hele zak met croissants en koffiekoeken. Ze geeft me een croissant. 'Ik weet dat je deze zo lekker vind', zegt ze grinnikend. Ik moet lachen. 'Sinds wanneer ben jij zo zorgzaam, stoere Emma?' 'Alleen bij jou, alleen voor jou. Jij haalt gewoon mijn zachte kant naar boven, denk ik', zegt ze blozend. 'Ohh ik zie je zo graag, Emma'tje',  en ik buig me naar haar toe om haar te kussen. Van zodra onze lippen elkaar gevonden hebben, voelt het alsof er een heel vuurwerk losbarst. Het is misschien cliché, maar het is wel echt waar. We verliezen onszelf in onze zoen, het enige wat nu nog telt is Emma en haar lippen op de mijne.

Zo zitten we daar nog enkele uurtjes. Van zodra het frisser begint te worden, staan we recht om nog wat te kuieren langs het water. Zo worden we ons gewaar van een prachtige zonsondergang. Ik omhels Emma. Terwijl we kijken naar hoe de zon in het water zakt en een prachtige gloed tovert, komt er spontaan een glimlach van gelukzaligheid op mijn gezicht. 'Waar denk je aan?' vraagt Emma. 'Nergens, ik ben gewoon gelukkig, dat ik hier ben, met jou, dat we hier samen zijn. Dat ik jou mijn vriendin kan noemen', zeg ik terwijl ik naar de zonsondergang blijf kijken. 'Jouw vriendin?', vraagt Emma. 'Ja, mijn vriendin, als je dat wil natuurlijk', zeg ik terwijl ik haar zachtjes por. Als antwoord kust Emma me. 'Tuurlijk wil ik dat, ik wil niets liever', zegt ze daarna. Ik kijk haar aan. Mijn Emma. Wat zie ik haar graag.

Nu begint het pas... Hier begint ons verhaal pas!

Hier is dan eindelijk een nieuw hoofdstuk. Sorry dat het wat langer duurde. Hopelijk vinden jullie het leuk 😊