To Blue Bird [L.S]

يك

مطمئن باشين اول Blue cold room رو بخونيد⁦༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ⁩.

هنوز يك خط كامل ننوشته بود كه كل متني نوشته شده رو خط خطي كرد و كاغذ رو از دفتر كند و مچالش كرد و انداخت كف زمين كنار بقيه كاغذ مچاله ها.

كلافه شده بود از اينكه نميتونست تكليف خودش رو با ديوونهه روشن كنه.

خسته بود از اينكه هر دوشنبه موبايلش سر ساعت مقرر زنگ ميخورد.

خسته شده بود از اينكه امروز دوشنبس و حتي همين الان هم موبايلش زنگ ميخوره اما نه سر ساعت هميشگيش!

موبايلش كه بي وقفه زنگ ميخورد رو برداشت و به شمارش نگاه انداخت.

حتي اگر نگاهشم نميكرد چشم بسته شماره پذيرش اسايشگاه رو حفظ بود!

اخم كرده موبايلش رو برداشت و پشتش رو باز كرد و باتريش رو دراورد و انداخت روي تختش و كلافه دستي كشيد بين موهاش كه توي صورتش ريخته بود و به عقب هدايتشون كرد و صندليش رو عقب داد و از جاش بلند شد و به سمت لباساش كه روي جالباسي بود رفت.

پاكت سيگارش و فندكش رو برداشت و نخي سيگار از توي پاكت دراورد و گوشه لبش گذاشت و چند بار زد كليدش رو فشرد تا روشن بشه و سيگارش رو باهاش روشن كرد و كام عميقي ازش گرفت و درحالي كه به سمت ميزش ميرفت،زير كاغذاي مچاله شده پا زد و به سمت ديگه اي پرتشون كرد و فندكش رو انداخت روي ميز و دوباره روي صندلي نشست.

يقه تاپش رو گرفت و خودش رو باهاش باد زدو با انگشت اشاره و وسطش سيگار رو از بين لبهاش برداشت و دود سيگار رو بيرون فوت كرد.

اين بار خودكارش رو عوض كرد و سعي كرد با رنگ جديدي بنويسه.

دست چپش كه سيگار بين انگشتاش بود رو ستون سرش كرد و شروع به نوشتن كرد.

« من همیشه برات تلاش کردم!

من همیشه برات تلاش کردم تا؛
بشناسمت
یاد بگیرمت!

کمکت کنم
حالتو خوب کنم!

بخندونمت
جلوي گریه هاتو بگیرم!

ولي تو،
تو هموني بودي که منو تو این راه بزرگ تنها گذاشتي و این راه رو برام تاریك و سخت ترش کردي و تا به خودم اومدم دیدم مسیر خودمم گمش کردم!

تو اشتباه زیباي من بودي و حالا دست از سرم بردار،ديگه نميخوامت،حوصلت رو ندارم!

تو باعث ناراحتي مني،
تو باعث ميشي جلوي پيشرفتم گرفته بشه.

يكم بزرگ شو!

رهام كن! »

چيزي كه نوشته بود رو دو يا سه بار خوند و بعد برگه رو از دفترش كند و تا زد.

سيگارش كه حتي دو يا سه بار هم كام ازش نگرفته بود و خاكستر شده بود رو توي جا سيگاري كوچيكش تكوند و از جاش بلند شد.