"Suçlular zindana ben sana mahkumum elena. gözlerin özellikle gözlerin beni içine çeken bir kara delik gibi sen benimsin seni nasıl bırakmamı söylersin bana beni hiçmi düşünmezsin".
"Lütfen lordum bırakın beni gideyim. ben size uygun değilim ben buraya ait değilim" dedi ağlayarak elena.
Ama ne fayda o kara deliğe girmişti birkere elena istesede çıkamazdı ordan.
Ülkenin kralı onu görmüştü çoktan kaçamazdı kaçsada yakalanırdı saten.
Kral yavaşca yerde oturan elenaya doğru yaklaştı Ve eğilerek,
"Ya benimle gelirsin kraliçem yada sevdiğin herkesi bu ülkeden başka bir ülkeye gönderttirim"Dedi kral fısıldayarak.
Elena duyduğu sözlerle gözleri sonuna kadar açıldı karşısındaki adamın gözlerine bakarak ayağa kalktı.
Etrafına baktığında amcası yengesini ve kuzenini askerler tutmuştu kuzeni ona imrenerek bakıyordu.
Kuzeni hep böyleydi elenaya küçüklüğünden beri hep kin beslerdi elena alışmıştı artık Kuzeninin bu hallerine .
Başını diğer tarafa çevirdiğinde ona ağlayararak bakan annesini ve babasını gördü yerde oturuyorlardı başlarında aynı şekilde askerler duruyordu.
Elena onlara doğru yürümeye başlayınca bileklerini tutan el buna engel oldu.
Kral karşısındaki kıza baktı yürümeye başladığını görünce bileklerini tutup kızı göğsüne yasladı ve herkesi görecek şekilde yüzlerini onlara çevirdi ve konuşmaya başladı.
"Le choix t'appartient ma reine"
