Bir ömür her kesden farklı olduğunuzu düşünün. Bazıları için bu tam bir kabus, bazıları için muhteşem bir şey. Benim içinse tarif edilemeyecek bir duygu. 5 yaşından ailesi tarafından terk edilmek ve küçük olmanıza rağmen koca imparatorluğa resmi yönetici seçilmek sizce nasıl bir hiss? Ya da ki 5 yaşından itibaren diğer arkadaşlarından çok farklı bir hayat yaşamak, insanların hayatınız boyu sizi küçükken yaptığınız bir hata yüzünden yargılaması nasıl hiss etdirir? Her gece kabuslarından uyandığında, gözünden yaşlar akarken anne babanı çağırsan bile gelmiyeceklerini bilmek çok mu canınızı yakar? Hayır yetim değilim. Bir sabah uykulu gözlerle kalkıb annemlerin toparlanıp bir yere gittiklerini gördüyümde bende bir an böyle düşünmüşdüm. Ancak bana kendi "sebeblerini" söylediklerinde istemesemde onların gidişini izlemek zorunda kaldım. O anı çok iyi hatırlıyorum: annemin elini son kez tutuşumdu o an, babama son kez sarılışımdı o an. Tarif edilemeyecek kadar acı veren andı o an. O an sadece 10-15 dakika sürmüşdü, ancak bundan sonraki 13 yılımda acı verdi. Bu hikayenin sonunun nasıl biteceğini bilemiyorum amma çocukken yaşadığım bu olayların benim zayıflığım olub bu sonu kötü etkilememesi için çalışmam lazım.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kara Melek
أدب المراهقين"Şimdi söyle bana neyim ben: Karanlığı aydınlatan bir ışık mı? Yoksa bütün ışıkları söndüren karanlık mı?"
