İmkansız Kalacak

Tanışalım mı?

Eşyalar eve full taşınmıştı. Sırada bizim hepsini yerleştirme aşaması vardı. Saat şuan tam 00.00'dı ve biz taşınma düzeni ile uğraşıyorduk.
İlk başta hızlı bir şekilde yatakları kurduk. Sonra herkes kendi odasını yerleştirmeye başladı. Mutfak,salon, oturma odası gibi yerleri hep beraber yapmak için sona bırakmıştık.
Gülsu ile Mira ne yapıyor bilmiyorum ama ben burda tek tek okuma kitaplarımı yerleştiriyordum. Kolileri düzenli yerleştirmek ilk defa işe yaramıştı. 2 gün içinde okula da gitmem gerekiyordu erkenden tanımam için. Çok iş var çok.
Ben kitapların çoğunu bitirmişken telefonumun çalması ile durakladım.
Baktığımda Hacer,Hira,Gizem ve Zeynep'in görüntülü aradığını gördüm. Hiç zaman kaybetmeden telefonu açtım.

"Merhabalar"

"Şükür açtın Zeynep."

"Hacercim işlerle uğraşıyoruz ya hani aptal."

"Hee doğru."

Hacer ile gülüşerek konuşurken adaşım olan Zeynep konuşmaya başladı.

"Ay ayy bu gün sen gittikten sonra ne oldu biliyor musun Zeynep,yolda biri Hacer'e çarptı pardon dedi Hacer'de affetmedim dedi ondan sonra çocuk nasıl affetmezsin dedi. Aşırı iyiydi görmen lazım."

Zeynep gülerek yaşadıklarını zar zor anlatıyordu tabi bunca yıllık arkadaşım olduğu için anlayabiliyordum tabi.
Gülerek Zeynep'e cevap verdim.

"Hacer ve yine trajedik olayları. Tahmin edebiliyorum o anları. "

"Of cidden çok komikti. Siz ne yaptınız?"

"Valla hâlâ yerleşiyoruz. Şuan herkes ilk kendi odasını düzenleyecek ondan sonra ortak yerleri halledecez. Uğraşıp duruyoruz kısacası."

"Ben kesin yaparken üşenirdim."

"Seni de benim halimde elbet görecem Hacer."

"Ben yatmayı tercih ediyorum. Telefon, Instagram, Wattpad yeter bana."

"Sen de hele bı atan benim gibi Şırnak'a gel görecen sen."

"Ay tövbe de be!"

Grup gülmeye başladı o sıra. Hacer grubun en üşengeç insanıdır. Ve ben bu konularda onu sinir etmeye bayılıyorum.

"Neyse beni tutmayın aaa daha biir sürü işim var. 2 hafta sonra izinlerinizi alıp geliyorsunuz."

"Bakarızz."

"Bakma Zeynep, yap."

"Bakarızz."

"Hadi ben kaçtım bays."

"Kolay gelsin!"

Telefonu kapatıp işlerime devam ettim. Masam, kitaplığım ve yatağım tamamen bitmişti. Tek kolilerden kıyafetlerimi çıkarıp yerleştirmem kalmıştı. Tabi ilk başta mobilyaların iyice tozunu almam lazımdı.

"Gülsu! Toz bezi sende mi?"

"Hayır!"

"Mira!"

"Bende de değil!"

"E nerde bu toz bezi?"

Evin her köşesine bakıyordum. Hatta balkona çıkmamamıza rağmen oraya bile bakmıştım. Ama toz bezi yer yarılıp içine girmişti sanki. Ay delircem.

"Zeynep! Bez Zoro'nun ağzında!"

"Ya of Zoro! Mira tut şu çocuğu!"

"Tutamıyorum tırmıklıyor."

"Kedi olduğu için olabir mi? Gülsu! Yardıma gelsene."

"Ovv burada bez operasyonu var. Ama ben yokum."