Lost Hope

Rozdział 5

HOPE

Rozdział 5

Hope

- Cześć wszystkim- wołam przekraczając drzwi budynku. Dzisiaj jestem wcześniej ponieważ nie zatrzymywałam się po kawę. Chciałam to zrobić sama albo z Theo. Nie chciałam aby Dominic ingerował w jedyną moją rzecz, którą robię sama bez niego- Sara czy jest Theo ? Mówił, że chce ze mną porozmawiać.

- Taj jest już go do Ciebie wołam.

- Dzięki- posyłam krótki uśmiech dla naszej sekretarki i szybko wchodzę do swojego biura.

- Cześć Hope. Chciałem porozmawiać o Twoim samodzielnym projekcie.

- Cześć Theo. Co takiego Cię w nim niepokoi?

- Niepokoi mnie Twój wygląd po dzisiejszej nocy a tym projektem jestem po prostu ciekawy bo zawsze nad wszystkim pracujemy razem i trochę zdziwiło mnie to, że przyjęłaś coś sama.

- Mi też jest miło Cię widzieć Theo. Ty jak zwykle wyglądasz nienagannie w swojej klasycznej czarnej koszuli. Fryzurę też masz idealnie ułożoną- odpowiedziałam z nutą złośliwości w głosie.

Tak naprawdę każda część ciała krzyczała na mnie żebym tylko powiedziała mu co się ze mną dzieje. Poprosić go o to żeby mnie do siebie zabrał.

- Hope... Dobrze wiesz co mam na myśli. Martwię się o Ciebie jako Twój przyjaciel. Od dłuższego czasu widzę, że cos jest nie tak a Ty mi nie chcesz o niczym powiedzieć. Coś ukrywasz i jest Ci z tym ciężko. Martwię się bo możesz sobie nie poradzić z tym projektem sama. Widziałem Twoje wstępne plany to duża impreza. Pozwól sobie pomóc.

- Wszystko jest dobrze nie traktuj mnie jak małe dziecko. Wzięłam ten projekt sama ponieważ Pan Manson tego chciał. Znalazł jakiś artykuł o mnie przeczytał i powiedział abym to ja wzięła jego ofertę- mówiąc to wstałam zza biurka podeszłam do stolika obok żeby nalać sobie kawy i stało się najgorsze. Rękawy mojej marynarki podwinęły się niebezpiecznie wysoko a Theo z sykiem wciągnął powietrze.

- Boże Hope! To on Ci zrobił? Pokaż mi te ręce.

- Theo to nic takiego. Nic się nie stało naprawdę.

- No jasne. Pn Cię bije czemu ja głupi wcześniej tego nie zauważyłem! Zabieram Cię dziś po pracy do siebie. Już więcej nic Ci nie zrobi.

- Theo posłuchaj to nic takiego dam sobie radę a Ty ... Po prostu się w to nie wtrącaj. Nie chcę żeby coś Ci się stało .

- O czym Ty do cholery mówisz?- Theo podniósł głos a to nie mogło skończyć się dobrze.

Gdy usłyszałam jego podniesiony głos serce zaczęło mi bić coraz szybciej. Ręce spociły mi się tak, że kubek który miałam wyślizgnął mi się z rąk. Osunęłam się na podłogę i nie mogłam złapać oddechu. Wszystko wokół mnie się rozmyło a ja miałam wrażenie, że zapadam się w czarną otchłań.

- Hope? Co się dzieje? Mów do mnie. Jak mogę Ci pomóc?

- Ja... ja nie wiem...

- Ciii spokojnie oddychaj.

- Tak bardzo Cię przepraszam nie chciałam Cię zdenerwować.

- Nie zdenerwowałaś mnie to nie Ty. Popatrz na mnie. Hope? Patrz na mnie, jestem tu z Tobą i nic się nie dzieje. Spróbuj wstać dobrze?

Wsłuchiwałam się w spokojny głos Theo i trzymałam się go jak liny. Powoli zaczęłam się podnosić. Zachwiałam się na nogach kiedy wstałam z podłogi ale Theo mnie złapał i mocno przytulił.

- Hope ? już Ci lepiej? Usiądź sobie a ja dam Ci wody.

Powoli zaczęłam wracać do rzeczywistości. Zaczęłam automatycznie wykonywać polecenia i przestałam się wzbraniać. To już. Właśnie dzisiaj moja największa tajemnica się wydała.

- Proszę napij się i zaraz doprowadzimy Cię do porządku.

- Dziękuję Ci bardzo jesteś kochany ale naprawdę dam sobie radę.

- Nie Hope nie dasz sobie rady. Przepraszam ale nie zostawię tak tego. Nie zostawię Cię z tym problemem pomogę Ci.

Boże proszę tylko nie to. Teraz będę też bała się o jego życie.

- Pokażesz mi swoje ręce?

Z zamyślenia wyrwało mnie nagłe pytanie Theo.

- Ręce?- zdziwiłam się- Ale po co mam Ci je pokazywać. Chyba wszystko już widziałeś.

- Po prostu to zrób, proszę.

Theo złapał mnie za ręce i zrobił to sam. Dotykał mnie tak delikatnie jakby bał się tego ,że mogę rozpaść się na kawałki.

- Nie wygląda to najlepiej.

- Za kilka dni będzie dobrze, jestem już przyzwyczajona. Proszę Theo czy możesz już wyjść ? zaraz mam spotkanie i chciałabym się do niego przygotować.

- Może odwołam dzisiejsze spotkanie co? Chciałbym z Tobą porozmawiać dobrze wiesz, że nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.

- Dobrze. Obiecuję Ci, że wrócimy do tematu ale teraz proszę naprawdę zostaw mnie teraz samą dobrze?

- Dobrze ale gdyby coś było nie tak wołaj a zaraz przyjdę. Wrócę do Ciebie po spotkaniu.

Drzwi się zamknęły a ja zostałam sama. Wyjęłam swoją kosmetyczkę z szuflady biurka i poszłam do łazienki. Musiałam poprawić makijaż i jakoś się ogarnąć. Zaraz zjawi się Charls a ja nie chcę wzbudzić podejrzeń swoim wyglądem. Jedna osoba która się o tym dziś dowiedziała to i tak zbyt wiele jak dla mnie.

Tak bardzo chciałam mu o tym wszystkim powiedzieć ale teraz kiedy już wie boję się tego co teraz będzie. Moje życie pewnie się zmieni ale nie wiem czy jestem na to gotowa.