Intertwist (Boy's Love)

CHAPTER 5

Bumangon ako agad nang ako'y magising. Hindi ko mapigilang magtaka nang makaramdam ako ng sakit sa bandang dibdib ko. Huminga ako ng malalim para kahit papaano ay mabawasan 'yung sakit na nararamdaman ko ngayon. Mukhang nagsisimula na naman.

Dahan dahan akong pumunta sa mesa para kumuha ng tubig. Nang makakuha na ay agad ko itong ininom. Naalala ko na naman bigla si Sander. Napatingin nalang ako sa baso na kinuha ko kanina. Hindi ko mapigilang malungkot pero kailangang alisin ko 'to sa isip ko. dahil alam ko na 'yung sagot.

Akmang babalik na ako sa kwarto nang biglang bumukas 'yung pinto ko. Gulat akong napatingin sa taong pumasok. He showed me his usual smile.

"Anong ginagawa mo d-dito?" Gulat kong tanong. So ngayon pa ako mauutal? Wag mo namang ipahiya sarili mo Gray.

"Just visiting? This is not a big deal right?" He replied then slowly smiled at me. I immediately looked away. Please stop being like that Sander.

"Tama ka nga, not a big deal." Sagot ko na lamang. Akmang aalis na ako nang bigla siyang nagsalita.

"Oh, aalis ka ba? You will not talk to me?" He asked again.

Napataas ako ng kilay. Bakit kailangan ko siyang kausapin. "Do I need to talk to you?" Balik ko sa kanya. Nakita kong bahagya siyang nagulat sa sinabi ko. He didn't reply. Instead he walked slowly, then hugged me.

Hindi ko mapigilang magulat. "What are you doing?" Nagtataka kong tanong sa kanya. Parang nawawalan ako ng hininga sa pagyakap niya, akala ko sa sakit ko lang 'to mararamdaman, sa kanya rin pala.

"Comforting you? Are you okay? You don't look okay for me." Sagot niya. Bahagya ko siyang itinulak dahilan para mapabitaw siya sa pagyakap sa akin.

"I'm really okay Sander, If you really want to stay here, you can stay. Nasa kwarto lang ako." Giit ko't umalis na. Agad ko namang sinara ang pinto ng kwarto ko. Napapikit na lamang ako matapos maisara ang pinto. You're really driving me crazy Sander.

Pumunta ako sa kama at dahan dahang umupo. I flinched nang may naramdaman na naman akong sakit sa bandang dibdib ko. Akmang hihiga na ako nang bigla na lamang akong napaubo. Agad akong tumayo, sabay kuha ng gamot ko mula sa cabinet.

Para akong masusuka dahil sa sakit na nararamda ko ngayon. Para akong sinasaniban ng kung ano dahil sa sakit na nararamdaman ko saking buong katawan. Nakaramdam kaagad ako ng kaba. Pwede bang wag muna ngayon please, wag muna ngayon...

Hindi ko mapigilan lumuha habang iniinom ng gamot. Nagulat nalang ako ng bigla akong napaubo ng dugo at gulat akong napatingin sa kamay kong puno na ng dugo.

Bigla namang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Bumungad sa harapan ko si Sander. Nang makita niya ang sitwasyon ko ay biglang nanlaki ang kanyang mga mata. Gulat siyang lumapit sakin. When I looked at him, I can clearly see the panic in his eyes.

"Gray, are you okay? Why do you have blood in your hands? Should I call an ambulance?" He desperately asked.

"I'm really okay Sander, all I need is rest so please stop panicking." Pag kumbinse ko sa kanya. Sinubukan kong tumayo para makaupo agad sa kama.

He sighed frustratingly "How could I stop panicking? When you're in that state?!" He raised his voice.

"Sander please! If you don't understand then go out!" I uttered angrily. His expressions immediately changed. Hindi siguro niya inasahan ang pag sigaw ko. Napapikit na lamang sya saking harapan. He calmed his self for a second bago nag desisyong magsalita ulit.