paralel evren | markhyuck

-1-

Dünya herkes için çok farklı, çok değişik bir yer. Herkesin birbirinden farklı yanları var. Hiç kimse birbirine tam anlamıyla benzemiyor. Hayat dizilerdeki gibi değil, ben de bunu biliyorum. Ama neden benimki de en azından o hayatlara biraz olsun da benzemiyor? Niye hayatımda güzel giden bir şey yok?

Bunu günde kaç kere düşünüyorum artık ben de bilmiyorum. Güz yarıyılından sonra tatile girdiğimizden beri çok boş zamanım var ve bu düşüncelerden kendimi asla kurtulamıyorum. Artık eski yakın arkadaşlarımla görüşmüyorum. Herhangi bir hobim de yok. Vaktimi düşünmekten başka bir şeye ayıramıyorum.

Şimdi yatağımda uzanmış düşüncelere dalarken liseden bir arkadaşımdan bir mesaj aldım. Kısaca eski sınıfı toplayıp bir buluşma yapmamız gerektiğinden bahsediyordu. Lisede okul birincisiydim ve hep bir organizasyon olduğunda bunu yürütmekten, ayarlamaktan büyük keyif alırdım. Bana bu yüzden yazmıştı anladığım kadarıyla. Gerçi eskiden sınıf ortamı gayet güzeldi ve genel olarak herkes birbiriyle anlaşır ve severdi. Düşününce liseyi özlediğimi fark ettim. Buluşup anıları yad etmek ve şimdiki hayatlarımızda neler yaptığımızı konuşmak güzel olabilirdi. Benim konuşacak pek bir şeyim olmasa da eskisi gibi diğerlerini sessizce dinleyebilirdim.

Haechan

Evet. Bence de buluşalım.

Çok eğlenceli olur.

Doyoung

Eskisi gibi sana bırakayım mı?

Yoksa sana yardım etmemi ister misin?

Haechan

Bana bırakabilirsin.

Ben halledeceğim.

Doyoung

Tamamdır o zaman .

Haberleşiriz.

2 HAFTA SONRA

Neredeyse herkes buradaydı. Sınıf zaten 15 kişiydi, yani çok değildi ama gelmeyenler, işi olanlar da olunca sayımız iyice azalmıştı. Çoğunluğa uygun buluşma tarihi ayarlamaya çalışmıştım. Ne de olsa tatil yakında bitecekti ve hepimiz farklı üniversitelerdeki yeni hayatlarımıza dönecektik. Hatta buluştuğumuzda lisede sürekli yurtdışına çıkacağını söyleyen bir arkadaşımızın vizesinin çıktığını ve mart gibi Amerika'ya gideceğini öğrenmiştim.

Saatlerce sohbet ettik. Yedik, içtik, gülüştük. Herkes aynı enerjisindeydi ve mutluydu. Tek bir kişi hariç. Renjun! Kötü yönde değişmemişti. Hatta lisede sessiz ve dobra olduğunu çok iyi hatırlıyordum. Şimdi ise konuşkan ve şen şakraktı. Şaşırtıcıydı ama belki de üniversite hayatı ona iyi gelmişti. Şimdi düşününce aynı üniversiteye gidiyorduk. Bölümlerimiz çok farklıydı ve kampüs büyük olduğu için hiç karşılaşmıyorduk ama üniversitenin bana da böyle etki etmesini isterdim.

Akşama doğru herkes kalktı. Kendi yoluma gidiyorken Doyoung beni durdurdu.

"Beraber yürüyelim mi? Sana bir şey sormak istiyorum."

"Tabi. Neden olmasın?"

Bir süre sessizce yürüdük. Ona baktığımda aklına takılan bir şey olduğunu açıkça görebiliyordum ama ya anlatmaya çekiniyordu ya da kelimeleri toparlamaya çalışıyor gibiydi.

"Renjun'u gördün değil mi?"

Renjun ve Doyoung uzun zamandır en yakın arkadaşlardı. Ayrılmaz ikili de denebilirdi onlara.