M Ben de geldim. Şimdi denize doğru yürüyeceğiz önce.
S Ya sonra?
M Yürüyelim ilk önce.
S Biraz daha yürürsem denizle birleşeceğim!
M Pekala pekala. Tam dalgalarının kıyıya o bölümdeyiz şimdi demi?
S Evet.
M Güzel. Sağına dön şimdi. Döndün mü??
S Döndüm.
M Şimdi döndüğümüz yönde yürümeye devam edeceğiz.
S Neden yapıyoruz peki bunu?
M Dalgaların yanlarında olduğumuzu hissetmeye ihtiyacı var demiştin.
S Hiçbir şeyi unutmuyorsun.
M Unutmam mümkün gözükmüyor.
S Neden ki? Hiçbir şeyi unutamamak zor olmaz mı?
M Hiçbir şeyi değil. Neyse bunu boşver şimdilik. Yürüyor musun sen??
S Yürüyorum. Ve biliyor musun fazla güzel hissettiriyor. Dalgaların sesi kulağıma ulaştıkça, rüzgar yüzüme vurdukça ve bu güzel koku içimi sardıkça yaşamak her şeye değermiş gibi hissediyorum? Uzun zamandır yaşadığımı hissedemiyordum bile...
M Dalgalar da aynı şeyi düşünüyor mu sence bugün?
S Baktım ve düşünüyorlar bence. Hiç bu kadar sakın görmemiştim onları. Griler epeyce uzaklaşmış gibi.
M Griler epeyce kıyıya yaklaşamasın öyleyse maviye çalan çocuk.
S Gri çocuğa ne oldu??
M Maviler üstüne yığılmaya başladı onun. Gri gözükmüyor o çocuk artık tamamen. Maviye çalıyor hafifçe.
S Dalgalar gibi, değil mi? Grileri uzaklaşmış onların da. Mavileri gün yüzüne çıkmış, yaşıyor gibiler nice zaman sonra.
M Dalgalar gibi.
S Mavi çocuk, ben biraz önce ortamın bana hissettirdikleri hakkında söylediklerime bir şey daha eklemek istiyorum.
M Ekle tabii ki.
S Sen yanımda oldukça demek istiyorum. Hatta bunu ilk sıraya getirmek istiyorum. Sen yanıma gelmemiş olsaydın, ne bu dalgalar iyileşebilir ne rüzgar güzel hissettirebilir ne de kokuyu içime çekecek kadar güçlü bir nefes alabilirdim. Hepsi senin sayende oldu ve ben senin sayende bu hisse kavuştum. Sanırım fazla minnettarım.
M Ben yanında olmak çok fazla istedim ve sen izin verdin. Bu yüzden minnettar olması gereken biri daha var.
S Senin hissettirdiklerinin yanında ne kalır ki bu?
M Anlam sağladın. Yaşadığım bu hayata bir anlam sağladın ve ben bunun için fazlasıyla minnettarım maviye çalanım.
•••
Birilerinin hayatında iz bırakacak kadar önemli olduğumu düşünmezdim. Hatta kimsenin hayatına ufacıkta olsa gireceğim aklımın ucundan dahi geçmezdi.
Ömrümün sonuna kadar o evde bir başıma yaşayıp sonunda ise bir hiçliğe karışacağım gerçeği ile yanıp tutuşuyordum.
Fakat şimdi bu yanma eylemini yalnızlığıma yoramıyor gibiyim.
Evet başladı, yanıyorum. Ama sebebi çok farklı.
Tahminim bu yangın başladığında yavaşça gözlerimi kapayacağımdan yanayken, şimdi baktığımda sanki daha fazla açılıyor gibiler.
Bunun nedeni ise öylesine alınmış bir telefonda yatıyor. Bu öylesine kavramını yerinden eden bir neden bu.
Hatta imkansıza yakın hisleri bana yaşatacak bir neden...
Ve ben sanırım bu nedene kendimi yavaşça kaptırıyor gibiyim... Başlayan yangına bu yüzden müdahale bile edemiyorum.
•••
miniverse:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
195 beğeni/ 0 yorum
Bütün mavilerin el ele geldiği bir gün griler büyük atağa karşı geri çekilmiş, denizin içten içe gülmesini sağlamıştı sonunda. Güneşe karşı gülümsemesini gösterirken, her şeyi daha da güzelleştirmeye çalışan güneş de koyuyordu sanki bu mevsimde varını yoğunu ortaraya. Ve rüzgar da eşlik ediyordu onlara aynı zamanda. Maviler bir anda grilerin üstüne yığılırken kurtulmuş birkaç gri, sevinçli gibiydi şimdi onlarla. Umudun simgesi olan mavi yine kurtarmıştı birkaç bataklığı ve sağlamıştı mutluluğu. Deniz mavisine kavuşmuş olmasını kutlarken teşekkürlerini savuruyordu güneşine, rüzgarına. Ve dalgaların sesinden yayılıyor bir melodi. ~Griler artık maviye çalıyor.~
___________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
