Changing Its Rays (Sultan Naga Series #1)

Kabanata 49

Love

Exhausted from the day's happenings, I collapsed onto my bed.  Saglit akong pumikit habang dinama ang lambot ng kama ko. The confrontation with Mama replayed in my mind, sending chills down my spine. Bumuntong hininga akong umupo. Nang ma realized kong naka sout pa pala ako ng gown, pagod akong tumayo para hubarin ang bridesmaid gown na sout.

Naibaba ko na ang zipper at akmang huhubarin ko na ito nang biglang umingay ang cellphone kong itinapon ko kanina sa higaan. Glancing at the screen, I saw Andrew's name flashing. I hesitated for a moment before deciding to let the call go unanswered. Hindi naman ito umilit nang hindi ko sinagot. I With another sigh, itinuloy ko ang paghubad ng gown para makaligo na sa banyo.

Pagkatapos kong maligo at mag blow dry, naka harap ako sa vanity mirror habang nakatitig sa sariling repleksyon sa salamin. Ano na kayang ginagawa ni Zul ngayon? Nilingon ko ang cellphone na nanlamig ma rin. Tawag ko kaya siya? But before I could make up my mind, my phone rang again. Hindi ko na sana dadamputin ang cellphone but the thought that Zul's calling, kaagad kong dinampot iyon.

Pagka kita ko, tama nga ako, It was Zul. Bago ako bumaba kanina ay hiningi niya ang number ko. I bit my lower lip, my heart pounding as I set down my hairbrush and answer up the phone.

"H-Hello?" sagot ko, my voice barely above a whisper.

"Where are you? Are you home?" Zul's voice was gentle, filled with concern.

Kahit hindi naman niya ako makikita ay tumango ako. Nilingon ko ulit ang repleksyon sa salamin.  I slowly nodded.

"Y-Yes..." I responded, my voice was slightly shaky.

Despite the chaos of this day, hearing Zul's voice brought a sense of comfort, reminding me that I wasn't alone in my struggles. Finally...hindi na ako nag-iisa at hindi na rin siya magiging mag-isa.

Saglit na katahimikan ang pumagitna sa amin bago siya nagsalita muli.

"May lakad ba ang Mama mo bukas?" he asked primly.

I pressed my lips and crawl on the top of my bed. "H-Hindi ako sure pero parang wala yata..."

Nakahiga na ako ngayon sa kama at hinayaan ang buhok na sumabog sa higaan. I could even hear the rustling sound of Zul pulling a blanket over himself before he spoke again. "I want to come to your house tomorrow and talk to your mother formally."

Natigilan amko. A wave of anxiety washed over me. My mind racing with thoughts of what this could mean. Despite my apprehension, I knew this is a necessary step.

Wala sa sarili akong napatango. "W-What time?" I asked, my voice barely above a whisper.

"Pagkatapos kong mag report sa kampo. Baka after lunch."

"O-Oay...see you then."

"Hmm."

I felt a knot in my stomach. Hindi ako sigurado sa magiging reaksyon ni Mama lalo na at parang hindi pa niya gustong makita si Zul. Iyon ang pagkakaintindi ko sa kanya.

"G-Good night..." I managed to say.

"Hmm, good night," he replied. Akala ko binaba na niya ang tawag. Tiningnan ko ang cellphone, naka on call pa pala. Tumikhim ako sabay yakap sa isang unan ko.

"I love you, Riri..." he whispered.

His words sent a warm feeling coursing through me, temporarily easing my worries. "I-I love you, too..." I whispered back.

"Matulog na tayo, alam kong pagod ka..."

Humigpit ang pagkakayakap ko sa unan. Hindi ko alam pero biglang bumigat ang dibdib ko kasabay ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ko. Hindi, Zul. Alam kong mas pagod ka.