DESTINY : I AM SNOW

Entry Two

Dedicated to @frizianne  ^_^

Vote, Comment and be a fan!!

xoxo DES

**************************************************************************************************************************************************************************************

Entry Two

Kanina pa ako naglalakad pero ni isang pamilyar na tao o lugar ay wala akong makita. Yong totoo, nasaan ba talaga? Impossible namang nasa ibang daigdig ako eh naiintindihan ko naman mga salita nila. Actually, kanina ko pa gusto magtanong pero each time na lalapit ako ay lumalayo sila sa akin.

Sabagay, sa itsura ko ngayon sino ba magkakalakas ng loob na kausapin ako?

Nagkokrook na tiyan ko. Mamamatay na lang ba ako sa gutom nito? Hanggang dito na lang ba buhay ko?

Live Princess...

Those are the last two words that Cahlil ever said bago naglaho lahat.

I slapped my cheeks softly.

This is not the time to be thinking of that. I need to live. And besides... I have a lot of questions...

Sa kakalakad ay natagpuan ko ang sarili sa isang maliit na eskinita. I saw five men and they all looked at me.

"Boys... Tignan niyo ang babaeng to. Mukhang nawawala."Nakangising wika nung isa.

Tumayo ang kasamahan nito at naglakad palapit sa akin.

"Nawawala ka ba Miss?" He asked.

"Yes. Obviously." I said at tumawa ang mga kasamahan nito.

"Aba... Mukhang bigtime ang babaeng to. Umi-english pa." Saad nung isa at lumapit na rin.

I sensed danger kaya napa-atras ako.

Tinignan nila ako mula ulo hanggang paa as if scanning every bit of me.

"Yung bracelet niya mukhang mamahalin." Puna nong isa at agad na hinawakan ng lalaking nasa harap ko ang pulsuhan ko. Tinitigan niya ito ng maigi at ngumisi ng may napagtanto siya.

"Kung seswertihin nga naman. Tunay naginto ito mga brader!!" Malakas na sabi niya saka aktong kukunin niya ang bracelet ng sinipa ko siya sa parting pinaka-iingatan niya. Napaluhod siya at galit na nagsitayuan ang mga kasamahan niya.

U-oh...

I smell trouble.

Calm down Snow... Calm down... Calm...

"Takbo!!!" I shouted at kumaripas ng takbo.

Nandiyan na yong nakakabangga ako ng tao at nadadapa pero carry lang ang beauty. I need to run no matter what happen!

May nakita akong isang mataas na pader. And since mukhang kaya ko naman ito ay tumalon ako. Pagkarating ko sa taas ng pader ay biglang nadulas ang paa ko and ang huli ko lang ay ang pagbagsak ko.

When I woke up I was in an unfamiliar room. Oh come on. Suki na sa akin yong word na UNFAMILIAR! Tsk.

"Buti naman at nagising ka na. How are you feeling?"Nakangiting tanong sa akin ng isang babaeng kakapasok lang ng silid.

Kaagad akong napaupo pero napaaray din.

"Huwag ka muna masyadong gumalaw. You hurt your back when you fell down kahapon."

Wai-

"Kahapon?! You mean isang araw na akong tulog?!"

"Y-yes! And I guess... You need this." She answered sabay turo sa pagkaeng nasa table.