Günlüğünde biriktirdiği sırlarla yaşamaya çalışan ve hayatı boyunca hep büyük bir aşk yaşamayı bekleyen Sırca ve Sırca'nın hayatına girmesiyle onun omuzlarına bir sır daha yükleyen Karan'ın hikayesi...
(Yine yeniden yeni bir bölüm yayınlamanın heyecanını yaşıyorum ve aynı zamanda bu heyecanın her yeni bölümde devam edecek olmasının mutluluğunu...)
Önceki bölümde bahsettiğim gibi Sırca'nın rol modelini aşağıya bırakıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Karar vermek hiç de zor olmadı, görür görmez "İşte buu! Sırca kesinlikle buna benzerdi." diye düşündüm. Tabi ki sizin hayalinizdeki Sırca bambaşka olabilir. Ama ben yazarken gözümde böyle bir Sırca canlandı. )
(Ayrıca yeni bölümlerle ilgili şöyle bir bilgi geçeyim; bölümleri haftada bir şeklinde yüklemeyi düşünüyorum. Yoğunluğuma bağlı daha sık ya da daha da aralıklı olabilir.)
(Peki sizce bölümde neler olacak yorumlarda paylaşabilirsiniz. Heyecanlı bir okumanın ardında keyifli günler diliyorummm)
Vee son olarak bölüm şarkımızı başa da eklediğim gibi tekrar belirtiyorum:
Teoman - Kupa Kızı ve Sinek Valesi
(Dinleyerek okumanızı tavsiye ederimm)
***
3. BÖLÜM – KARLAR ve SIRLAR
"TANRIMMM KÖTÜ KULLARINII, SEN AFFETSEEEEN BEN AFFETMEMM." Abim yine kendinden geçerek şarkı söylerken uykumu en tatlı yerinde böldüğü için gidip onu parçalamak istiyordum.
"Kulaklarım lütfen sen de beni affettt." Kulaklarıma bu özrü borçluydum her seferinde bu çileyi çektikleri için.
Sabah saatin altı buçuğuydu. Abim ise muhtemelen sabah sporundan gelmiş ve mutfakta kendine bir şeyler hazırlıyordu. Üstelik ortalığı sadece şarkı söyleyerek değil, çıkardığı takırtıyla da yıkıyordu.
Annemle babam bu çocuğu dünyaya getirirken başlarına ve tabii ki benim başıma ne büyük bela açmışlar. Ama ettiğimiz her kavgaya, birbirimize saldırdığımız her dakikaya ve kesinlikle onun tüm iğrenç şarkı performanslarına rağmen abimi çok seviyorum. Her zaman en büyük destekçim ve günlüğümden sonraki en yakın sırdaşım olmuştur.
Derslerim sekiz buçukta başlıyordu. Ama bugün yok yere iki saat erken uyanmıştım. Bir kez uykum bölününce geri uyuyamam. Bu yüzden çok da direnmeden sıcak yatağımı terk edip abimin yanına, mutfağa inmeye karar verdim.
Mutfağa gittiğimde abim hala çırpınarak şarkı söylüyordu. Ben onun bu haline gülerken mutfakta onun yüzünü görünce gülüşlerim artarak koca bir kahkaha tufanına dönüştü.
Kendimi durduramıyordum. Abim ise anlam veremeyen bakışlarla, yüzündeki pembe bakım maskesiyle bana bakıyordu.
"Bu haliniz ne minik dev?" Kahkahalarım arasında zar zor konuşabilmiştim.
Abimin anlamsız bakışları tatlı bir sinire dönüşmeye başlamıştı.
- "Ne varmış canım halimde, asıl sen söyle bu kadar gülünecek ne var?" Kinayeli sesiyle devam etti:
