Asil'im 18+

5-BÖLÜM

Selammmm, yine bennn.
Günün ikinci bölümü. Geçiş bölüm olarak düşünebilirsiniz.
Şu an hazırda bölüm yok aslında dört ve beşte yoktu.
Ama insanları bekletmeyi sevmiyorummm. Hemen ve hızlı bir şekilde aceleyle yazdım yani.  Hatalarım varsa affedin.

İyi okunalar🤍

Çok kirli hissediyorum. Yıkanmama rağmen geçmiyordu. Nefret ediyordum.

Bu hayattan nefret ediyorum. Bana yaşatılan her şeyden nefret ediyorum. Adaletsizlikten nefret ediyorum.

Bir saatten fazladır banyodaydım. Ara ara gelip iyi miyim diye kontrol ediyorlardı.

Gelmek istiyorlardı aslında ama çekiniyorlardı anlattıklarımdan sonra.

Onların uyumalarını bekliyordum. Ama uyumayacaklarını da biliyordum.

Anlattıklarımdan sonra yüzüne bakamazdım. En azından bu gece. Yarın her şey yolunda devam edecekti.

Sadece bir gecelik kabustu. Evet, evet. Kabus yarın uyandığımda hiç bir şey olmayacaktı. Normal hayatıma devam ederdim.

Gülümsedim bu düşünceyle ve acelesizce yerimden kalkıp, geceliğimi giyindim.

Saçlarımı kurutmak istemiyordum ama onlar müsade etmezlerdi. Zorla da olsa saçımı kuruturlardı. Bu yüzden kendim kuruttum.

Banyodan çıktığımda onlar konuşuyorlardı ve ben çıkınca sessizliğe gömüldüler.

"Asil güzelim" Arman geliyordu yanıma. Tam gelip sarılacakken geriye çekildim bir adım.

Bana üzgün bakışlar atarken, tek tek gezdirdim gözlerimi üzerlerinde.

Sonra da arkama dönüp kapıya yöneldim.
"Yalnız kalmak istiyorum, odamda olacağım"

Bir şey söylemelerine müsade etmeden çıktım odadan ve kendi odama geçip, yatağıma uzandım.

Bir yandan düşünüyordum ama  uyumak istiyordum. Uyumak ve bu geceyi unutmak.

Ama Koray? Koray vardı, o bensiz uyuyamazdı ki.

Peki Arman? Onun başı ağrıyordu. Masaj yapacağım diye söz vermiştim. Ya migreni tutarsa?

Ya Mert? O kime yetişecekti ki. Zaten gün içinde onca şeyle uğraşıyor, yorulurdu.

Şu an kendimi düşünüp bencillik yapamazdım.  Geçmiş gitmiş şeydi.

Onların suçu neydi de cezalandırıyordum.

Bu tamamen benim sorunumdu, ve ben bencilce davranıp kendimi düşünemezdim.

Bu düşünceyle odadan çıkıp, odamıza yönelmiştim ki Korayın sesi duyuldu.

Ağlıyordu. Koray gerçekten bebek gibiydi. Çok duygusaldı. Küçücük şeye mutlu olur, küçücük şeye üzülürdü.

Kapıyı açıp içeriye girdiğimde üçü de bana baktılar. Koray ağlıyor ve yatağın ucunda oturuyordu.

Yanında Mert, Mertin yanında Arman oturuyordu. İkisi de Korayı teselli etmeye çalışıyorlardı.

Onları izlerken içim sızladı. Yavaşça Korayın yanına oturup, onu kendime çektim.

Sanki bu anı bekliyormuş gibi sıkıca sarılıp, daha çok ağladı.

"Tamam, ağlama" dedim. O ağlayınca benimde ağlayasım geliyordu.

"Koray ağlama, yoksa bende ağlarım. Bak ağlıyorum" kelimelerim öyle yavaşça, öyle şefkatli çıkıyordu ki bende şaşıyordum.