Asil'im 18+

7-BÖLÜM

Önümüzdeki görüntüye bakakalmıştım. Yerde baygın bir şekilde yatan Arman ve onu uyandırmaya çalışan Mert.

Şaşkınlığımı bırakıp Armana doğru koştum. Çok korkuyordum.

"Arman, sevgilim?" Hararetsizce yatarken gözlerim dolmuştu. "Mert neden uyanmıyor, ne oldu?" dedim Mert'e bakıp.

"Bilmiyorum güzelim, toplantı için konuşuyorduk. Bir anda bayıldı bende anlamadım." Sesi endişeli ve korkmuş çıkıyordu.

Mert yavaşça Armanın elini tutup omzuna aldığında, Koray'da hemen ikinci koluna girdi. Bende gidip kapıyı açtım.

On dakika sonra hastaneye gelmiştik. Odaya alınmış, serum takılmıştı. Hem kan değerleri düştüğü için hemde migreni tuttuğu için bayılmış.

Doktorun dediğine göre kaç gündür migreni tuttuğu için kan değerlerini de düşürmüş bayılmasına neden olmuş.

Şimdi de yanında uyanmasını bekliyorduk. Ona bir şey olacak diye çok korkmuştuk. Ben serum takılı elini tutarken, Koray'da diğer yanındaydı. Gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu.

Mertte yatağın ucuna oturmuş endişeyle bakıyordu. Armanın eline eğilip öperken Korayın "Ne zaman uyanacak?" diyordu.

"Uyanır birazdan, ağlama artık. Bak iyi sadece dinlenmesi lazım. Biraz toparlanın sizi böyle mi görsün, hadi Asil, Koray elinizi yüzünüzü yıkayın artık." bunu derken kendinin nasıl göründüğünün, sesinin nasıl çıktığının farkında değil miydi.

Elimle yanağını okşayıp, dudaklarımı bastırıp odanın içindeki banyoya girip kendime baktım. Benimde gözlerim dolmuş, içleri kızarmıştı. Başım dönüyor, ağıracağının işaretini veriyordu. İki saat önce nasıl enerjiğim desem, şu an o kadar bitkindim.

İşlerimi halledip çıktığımda Koray girecekti ki Armanın gözlerini yavaşça aralanmasıyla sevinçle yanına gittik.

Gözlerini açarak nerde olduğunu anlamaya çalışıyordu. "Arman, iyi misin? Nasıl hissediyorsun? Ben doktoru çağırayım" deyip, Armanın cevabından sonra başına öpücük kondurup odadan çıktı.

"İyiyim, bayıldım mı ben ya?"
Elinden tutup, dudaklarıma götürdüm. "Evet, başın ağrıyor mu? Migrenin tutmuyor değil mi şu an?"

"İyiyim güzelim, ağrımıyor sadece biraz başım dönüyor." Elinden tutup tekrar öpücük kondurdum. "Koray, gelsene bebeğim neden duruyorsun orada?"

Arkamızda duran Koray'a baktım. Dokunsalar ağlayacak gibi duruyordu. "Koray, ne oldu? Neden ağlıyorsun?" derken yanına gitmiş, gözlerini silmiştim.

"Ben... Ben çok korktum. Neden başının ağırlığını söylemedin ki? Ya sana bir şey olsaydı?"

"İyiyim ben. Her zamanki migrenim işte. İyiyim, yanıma gelsen daha da iyi olacağım. Gel bakalım." deyip ellerini açtığında Koray hemen gidip sarılmıştı.

Onlara bakarken, Mert geldi odaya. Hemen gidip sarıldığımda, kolları arasına aldı. "Doktor çıkabilirsiniz, kan değerlerini yükseltmek için bu vitaminleri kullanacak ve yemeklerine dikkat etmen gerektiğini söyledi. Birazdan hemşire gelecek ve serumu çıkaracakmış."

***

Nerdeyse sabah olacaktı. Dün hastaneden çıkınca hemen eve gelmiş, Mert Armana özel yemek yaparken bende Armana mesaj yapmıştım. Bu kadar gün nasıl farketmedim diye kendime kızıyordum.

Yemekten sonra da Koray vitaminlerini içirip sonrasında da yatağa girmiştik.
Bu sefer farklılık olsun diye Mert ile Armanı ortaya almış Koray ikimiz iki yanda yatıyorduk.

Mert ne kadar ben yatmam dese de ısrarla yatırmış, onun göğsünde uyuklamış, Koray'da Armana yapışmış, adama nefes aldırmamıştı ama beyefendi de hiç şikayetçi gibi değildi.

Bir süre sonra Mert ile Armanın konuşmasını duyar gibi olsamda uyku daha ağır basmıştı.

Şimdi de onlara bakmaktan alamıyordum gözlerimi. Çok güzellerdi. En büyük şansımdı onlar benim. İyi ki varlardı.

Derin nefesler alıp yataktan çıkıp, odama yürüyerek, kıyafetlerimi çıkardım.

Üniversite son zamanlarda olduğumuz için derslerin çoğu bitmiş, bir iki haftalık eğitim sürecimiz kalmıştı. İki hafta sonra da avukat Asil Atasoy olacaktım.

Kıyafetlerimi giyip, saçlarımı yukarıdan toplayıp, aksesuarlarımı da taktığımda artık.

Odamdan çıkıp aşağıya baktığımda kahvaltının hazır olduğunu gördüğümde Mertlerin yanına doğru yürüdüm.

Odaya girdiğimde Korayı uyandırmaya çalışıyorlardı.

"Günaydınnn." diye neşeyle konuştuğumda bana döndüler.

"Günaydın güzelim, erkencisin bugün?" deyip dudaklarımı öpüp çekilecekken, gülümsetip kavradım dudaklarını. Biz sabah öpücüğüyle oyalanırken Armanın "Canımız çekiyor burada, kıskanmaya başlıyorum" demesiyle kahkaha atıp ayrıldık.

"Ya seni yerim ben." diyerek ona doğru eğilip, önce öpüp sonra çenesini ısırdım. Kocaman gülümsüyordu bir de. "İyi misin, başın ağrımıyor değil mi?"

"Beni öptün ya, geçti hemen her şey. Sihirli dudakların var kızım." derken Mertin yalandan şaşırıp, "Bak bak laflara bak. Biz öpünce bir şey olmuyor, Asil hanım öpünce geçti diyor. Büyük ayrımcılık görüyorum ben, kalk Koray gidiyoruz." demesiyle uyuyor sandığımız Koray kahkaha attı.

Üçümüzde ona döndüğümüzde hala gülüyordu. "Günaydın aşklarım benim!" diye coşkuyla bağırınca gülüp günaydınlaşıp, kahvaltıya indik.

Şimdi de bugün yapacağımız günlük planlarımızı anlatıyorduk. "Öğlene kadar bir-iki derse gideceğiz bizde, eve gelecek miyiz Asil? Ne yapacağız?" Korayın demesiyle ağzımdaki lokmayı yutup, konuştum.

"Dersten sonra babamlara gideceğim, sonrasında da Bulutlarla buluşacağım. Akşama kadar gelirim." Bulutun ismini duyduğunda somurttu üçü de.

"Bulutla buluşsan bende geliyim, herifi hiç sevmiyorum." diyen Koray'a gözlerimi büyüttüm.

"Ayıp ama arkadaşım o benim" Bulutla çocukluk arkadaştık. On iki yaşımıza kadar beraber büyüdük sonra onlar taşındığı için ayrılmamız gerekiyordu.

İki üç ay önce instagram üzerinden "Asil bu sen misin" yazmıştı. Ordan da konuşup tekrar arkadaş olmaya karar verdik. Aslında arkadaş değilde bir abim olarak görüyordum. O da aynı şekilde kardeşimsin diyordu ama benimkiler çok kıskanç oldukları için bunu başka şekilde anlıyordular.

Ama Koray'da beni nasıl ikna edeceğini biliyordu. Dayanamayacağımı bile bile yavru köpek bakışlarını attığında "tamam" demiştim.

Gülmelerimiz eksik olmayan kahvaltının sonunda okula gelmiş, sıkıcı bulduğum derslerden çıkıp beraber babamların evine gelmiştik Koray'la.

***
Oy atmayı unutmayın🤍