Geslagen

Part 29

"Hou je van Stefan?"

David stopt met lopen en kijkt mij aan.

"Nee maar eigenlijk op dit moment weet ik zowiezo niet wat ik moet voelen. Alles is een bende.'

David knikt en we lopen zonder iets te zeggen weer verder.

...

'David!!'

Ik duw hem het bed uit en hij valt op de grond. Met een zucht staat hij op en loopt naar de badkamer. Het is maandag ochtend en iedereens leven gaat gewoon door. Behalve dat van mij. Vanwege mijn paniekaanvallen moet ik thuisblijven en heel de dag niks doen.

Ik sta op en trek mijn badjas aan. Zachtjes loop ik naar beneden en maak wat ontbijt voor mezelf.

'Pas je wel goed op jezelf vandaag?'

Ik knik en eet rustig door. David smeert snel een boterham voor zichzelf. Hij geeft mij een kus op mijn hoofd en verlaat het huis. Ik zucht diep. Ik wil zo graag weer een normaal leven. Gewoon naar school gaan en feestjes hebben. Het idee dat ik dit schooljaar opnieuw moet doen met allemaal vreemde mensen vind ik vreselijk.

Mijn eten is op en ik loop naar de vaatwasser om mijn bord erin te doen. Ik gaap en loop richting de trap. Ik bots tegen Dylan op en het enige wat ik krijg is een flauw lachje. Ik draai met mijn ogen en loop naar de badkamer.

Met mijn hand wrijf ik langs mijn kleine littekenen op mijn wang. Het zit er door de klap van papa. Papa... Al een paar dagen heb ik niks van hem gehoord. Ik haal mijn schouders op en doe mijn haar in een staart en trek vervolgens mijn hardloopkleren aan.

Beneden doe ik mijn sportschoenen aan en pak ik mijn oortjes voor muziek. Achter mij sluit ik de deur.

Buitenadem stop ik met rennen en ga ik lopen. Ik pak mijn mobiel om mijn tijd te kijken. Tien minuten. Beter dan de vorige keer. Ik wil mijn oortjes weer indoen maar dan hoor ik iemand achter mij.

'Vera?'

Ik draai mezelf om en zie Stefan staan met betraande ogen.