İNTİKAM

5.BÖLÜM

~Yeni Kimlik

İçimi telaşla karışık bir korku kaplamıştı.

Nerede olduğum

Ne için burada olduğum

...

Herşey şimdi kafama dank etmişti. Kabullenilmesi zor bir durumdu. Bu aşamayı anlattıktan sonra hayatım tamamen değişecekti.

Buna hazır mıydım?

Bilmiyordum...
Ama bildiğim tek birşey vardı. Ailemin intikamını er ya da geç alacaktım. Ve bunun için elimden geleni ardıma koymayacaktım.

Yaklaşık bir dakika boyunca o kasvetli koridorda kapının önünde kalakaldım.
Düşünüyordum... sadece düşünüyordum.

Şimdiye kadar yaptıklarımı ve şimdiden sonra olacakları...

-hmm, girmeyecek misin?
Solumdan gelen bir sesle irkildim.
Bartu'nun dediğini idrak etmem birkaç saniyemi aldı.
Başımı ve omuzlarımı dikleştirdim. Boğazımı temizledim. Ardından konuşmaya başladım.
"Gireceğim."
Son kez karşımda duran siyah tonlarında, ahşaptan yapılmış bu devasa kapıya baktım. İçimdeki endişeyi atmaya çalışarak birkaç adım ilerledim. Bartu'da hemen peşimden beni takip etti ve sol köşede duran kırmızı düğmeye bastı. Ne yaptığını anlamaya çalışarak yüzüne baktım. O ise yüzüne hiçbir ifade takınmadan
Önüne bakmaya devam etti.

Düğmeye basıldıktan yaklaşık 10 saniye sonra takım elbiseli ve gözlüklü 2 adam kapıyı iki yöne doğru açtı. Tahminimce patronun korumaları olmalılardı.

Bartu'nun yürümeye başladığını gördüğümde arkasından ürkek adımlarla içeriye doğru girdim. İçinde bulunduğum oda korida göre fazlasıyla karamsardı.
Siyah ve kırmızı renklerine boğulmuştu ve içeride bunaltıcı bir hava vardı. Anlaşılan bu ürkütücü yere alışmam biraz uzun sürecekti.

Amacıma yaklaştığım için mi yoksa içimin kıytı köşelerinde korkuyu hissetigim için mi bilmiyorum ama Kalp atışlarım hızlanmaya başladı.

Büyük bir masa vardı ve koltuğun ön yüzü arkaya dönüktü. Belirli bir mesafeye geldikten sonra durduk. Bartu resmi bir ses tonuyla
"Efendim bizi çağırmışsınız."dedi.
Koltuk bir anda bize doğru dönmeye başladı. Koltukta siyah saçlı, çekik gözlü, bıyıklı, 40 lı yaşlarda herkes gibi siyah takım elbiseli bir adam oturuyordu.
Bakışı bile insanı korkutuyordu.
Gerçekten bir lider için en doğru kişi olabilirdi.
İfadesizce konuştu
"Çıkabilirsin."
Bartu tek bir kelime bile etmeden hafif bir şekilde eğildi ve arkasını dönüp odadan çıktı. Ben ise arkasından umutsuzca bakakaldım.
Bu adamla baş başa kalmıştım. düşünmesi bile korkutucuydu. O soğuk bakışlarını üzerimde hissettim.
Kulağıma işitilen alaycı bir sesle önüme döndüm.
"Ne o çocuk, yoksa korkuyor musun?"
Bu adamın sesini duymak bile kalp krizi geçirmeme yetecek güçteydi. Hiç birşey demeden sadece yutkundum. Odada boş bir sessizlik oluştu fakat Bu pisliğin konuşmasıyla sessizlik bozuldu.
"Yaklaş." Dedi.
Olduğum yerde kaldım. Biliyordum susmanın bir faydası yoktu. Hemen konuya girdim.
Düz bir ses tonuyla konuşmaya başladım.
"Annemle babamı öldüren kişiyi tanıyor musun?"
Hemen konuya girmeme şaşırmış olmalı ki sadece sustu.

Bütün bu herşeyi sorduğum sorunun cevabını almak için yapmıştım. O ise susuyordu.

Ortamdaki bu sessizliğe daha fazla tahammül edemeyip sesimi yükselterek tekrar konuşmaya başladım.
"Cevap ver, annemle babamın katilini tanıyor musun söyle?!!!"
Sesimin yükseldiğini fark eden kapıdaki korumalar hareketlendi ve üzerime doğru yürümeye başladılar fakat o, korumalara dur anlamında işaret yaptı. Bunu gören korumalar ardından geri çekilip eski pozisyonunu aldılar.
"Burada soruları ben sorarım ve emirleri ben veririm çocuk. Ses tonuna dikkat et!"
Hiç bir tepki vermeden onu dinlemeye devam ettim.
"Bu gerçeği öğrenmeye hazır olduğunu sanmıyorum. Daha zamanı var. Adamlarım seni birine yönlendirecek. Gittiğin kişi seni eğitecek. Gerçeği öğrenmek için hazır olduğunda emin ol senden hiçbirşeyi saklamayacağım. Fakat şimdi sana katilin kim olduğunu söylersem onun canını kendi ellerinle almak isteyeceksin. Katil senden daha tecrübeli ve tahmin edeceğin üzere daha güçlü. Sonuç sadece senin ölümün olur."

Dediklerinde haklı olabilirdi ama sabredecek takatim kalmamıştı. Yine de amacıma ulaşmak için söylenenlere uymak zorundaydım. Yapacağım tek bir yanlış hareket herşeyi darma duman edebilirdi.

Yeniden duyduğum bir sesle kafamın içindeki tüm düşüncelerden sıyrıldım.
"Ayrıca uyman gereken bir kaç önemli kural var. Duygularına hakim olacaksın. Daha doğrusu duygusuz olacaksın. Görevlerinde duygularını asla kullanmayacaksın, mantığınla hareket edeceksin. Hiçbir kadınla fiziksel veya duygusal bir ilişkin olmayacak. Belirli kişiler haricinde kimseyle irtibat kurmayacaksın. Dediklerimi yapsan iyi olur. Yoksa olanlar lehine olmaz.
Örgütün bir üyesi olduktan sonra hayatın, kişiliğin ve sahip olduğun birçok şey değişecek. Şuan içinde bulunduğun bu örgüt ülke çapında ve yurt dışında uyuşturucu ticareti yapan en büyük birlik. Yüzlerce adamımız ve ittifaklarımız var. yeri gelecek sende bu işlerde görev yapacaksın. Yeri gelecek cinayet işlemekten kaçınmayacaksın . Açık konuşmak gerekirse

Aileni öldüren suçluyu bulmak için ülke çapında aranan bir suçlu olacaksın.

Eğer bunu kabul edersen karşılaşacaklarınla hazır olmalısın ya da teklifi mi geri çeviriyorsan adamlarım seni sağ salim evine ulaştıracak sen ağzını sıkı tutacaksın ve bu konu burada kapanacak. Karar senin?

Nasıl bir durumun içindeydim hiç bilmiyorum nasıl bir çıkmaza girmiştim. Hiç bir fikrim yoktu.

Nasıl bir karar vermeliydim?

Bu kadar yükün altından kalkabilecek miydim?

Gerçeklerle yüzleşebilecek gücüm var mıydı?

Beni nasıl bir düzen bekliyordu?

Tüm yaşadıklarım kafamı karıştırmıştı, düşüncelerim birbirine girmişti.

Beni hapseden demir zincirler gibi...

Kafamda net olan tek düşüncem annemle babamın intikamını alacağımdı. Bedeli ne olursa olsun asla vazgeçmeyecektim.

...

Son kararımı dile getirdim.

"Kabul ediyorum."

Beklediği bir cevapmış gibi sırıttı. Ardından masanın üzerindeki zarfı eline aldı ve bana uzattı.
Anlamaz bir ifadeyle önce zarfa sonra ona baktım.

Açıklama
Bölüm sonuna geldik. Fikirlerinizi yorumlarda belirtmeyi ve beğenmeyi unutmayın
Sevgili blackPerle taraftarları!~♡
Yunus(balık)
Luna(zuzaylı)