ÇATI KATI (THE LOFT)

ÇATI KATI (GİRİŞ)

Gecenin karanlığı bazen her şeyi gizler... bazen de karanlıkta kalan sırları açığa çıkarmak için aydınlanmayı bekler... Bu hikayede de tam olarak bunun olduğunu göreceğiz...

...Beyaz gömleğinin düğmelerini iliklerken nefes egzersizleri yapmaktaydı. Ne de olsa bu ilk randevusu değildi. Bundan önce de birkaç kez gizli kaçamaklar yapmıştı. Düşüncelere dalmış ağır ağır giyinmeye devam ederken kapı sesini son anda farketti. "Lanet olsun! O, işe gitmemiş miydi?"

Tamamen dalgın bir halde kapıya dönerek ses tonunu ayarlamaya çalışıyordu.

"Evet, hayatım?"

Steven'ın eşi kıkırdayarak kapının önünde beklemeye devam etti. Sonrasında kısa bir sessizlik oldu. Bu sessizliği bozan yine Steven'ın kendisiydi.

"İşe gitmiyor muydun? Bir şey mi oldu?"

Kapının önünde duran eşi tekrar kıkırdadı ve nihayet konuşmaya başladı.

"Ah! Bu habere inanamayacaksın! Mary evleniyor! Hem de bu haftasonu!"

Steven gözlerini şaşkınlıkla hareket ettirerek önündeki aynaya tekrar döndü. Oldukça sıradan bir cevap vermek için hazırlanıyordu ki son anda bunu yapmaktan vazgeçti. Kravatını bağlayarak ceketini koluna astı. Bunda gülünecek ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Dahası... eşi neden bu kadar mutlu olmuştu, onu da bir türlü çözemiyordu.

"Bunun nesi seni bu kadar heyecanlandırdı? O kadınla konuşmadığınızı sanıyordum."

Rica iç çekerek kapıyı birden açtığı gibi endişeli gözlerini eşine çevirdi. Oldukça garip bir an yaşanıyordu.

"Neyin var senin? Gergin görünüyorsun."

Steven bu sefer karısı için endişe etmeye başlıyordu. Onu tepeden tırnağa süzerken sorunun ne olduğunu çözümlemeye çalışıyordu. Eşine doğru bir iki adım daha atarak ona sıcak bir gülümseme vermişti.

"Bilmiyor musun, yoksa unuttun mu?... O kadının nihayet Karl'ın kardeşiyle evlenecek olması hepimizin içinde rahatlattı. O... o kadının ne olduğunu biliyorsun..."

Rita'nın endişesi boşuna değildi. Bu bahsettikleri kadın zengin iş adamının tek varisiydi ve oldukça çapkındı. Adam başını sallayarak tekrar gülümsedi.

"Hadi ama hayatım, geçmiş geçmişte kaldı. Ayrıca o kadın hakkında yanılıyor olabilirsin... Şey en azından bazı konularda..."

Steven kalp atışını hissederek bir elini yavaşça kendi göğsüne doğru hareket ettiriyordu. Kendini birden rahatsız hissederek bir adım geri çekildi.

"Her neyse, nasıl görünüyorum? Toplantı için fazla mı iddialı olmuş? Fikirlerini merak ediyorum doğrusu..."

Konuyu değiştirmek için ondan gelecek olan her fikri duymak istiyordu. Sadece bu Mary denen kadınla ilgili olan her şeyden kaçıp uzaklaşmak için buna ihtiyaç duyduğu apaçık ortadaydı.

Rita, adama göz gezdirirken aklı hala kafasını kurcalayan konularda gidip geliyordu. Başıyla onaylayarak eşinin yapmis olduğu kombine tam puan vermişti.

"İddialı görünmüyor, gayet şık ve gösterişli... tam senlik yani, hayatım."

Steven bu cevaptan pekte memnun olmayarak mırıldanıyordu. Başını hafifçe sallayıp ona yaklaştı ve ellerini onun omuzlarına koyarak nazikçe okşamaya başladı.

"Pekala öyleyse... senin düşüncelerini önemsemediğimi sakın düşünme... Sadece... biliyorsun bu konularda konuşmayı pek sevmiyorum. Sonuçta Mary bir zamanlar senin en yakın arkadaşındı. Bazen geçmişi geçmişte bırakmak en doğrusu... Şu an onun mutluluğu için biz de mutlu olmalıyız, değil mi? Artık sesler kesilecek ve kimse kocanı elinden alamayacak!"

Steven şakacı bir şekilde kıkırdayarak eşinin dudağına tatlı bir buse kondurmuştu. Eşi hala gergin ve şüpheci görünüyordu.

"Böyle söylüyorsun ama içim rahat değil... Bazı kadınlar... hep olduğu gibidir. Asla insanın peşini bırakmazlar... ta ki onların hayatını mahvedene kadar... O, o kadında öyle biri işte..."

Steven ona gülümserken birden saatine bakmaya icap duymuştu. Geç kaldığını farkettigi anda eşinin yanından hızlı bir hamleyle kapiya ilerledi.

"Biliyorsun, kalıp seninle sohbet etmeyi çok isterdim fakat çok geciktim... Bunları düşünme olur mu? Seni seviyorum..."

Rita tam bir şey diyecekken eşi merdivenlerden alt kata fırlayarak doğruca daire kapısına yönelmişti. Rita düşüncelerle baş başa kalarak onun arkasından kapıyı kapattı.