Philophobia~||TK||✔

4th Chapter~

-----------------------------------------------------------------------------------

AFTER 1 MONTH~

ජන්කුක් හිටියේ සිහියත් අසිහියත් අතර.. මොකද, අද තමා ටේහ්‍යුන්ගේ දරුවා එළියට එන දවස.. ජන්කුක් හිටියේ දරන්නම බැරි තරම් ලොකු වේදනාවක වෙද්දි, ජන්කුක් ඇලවෙලා හිටිය ට්‍රොලි එක හොස්පිටල් එකේ කොරිඩෝ එක මැදින් ලේබර් රූම් එක පැත්තට කැරකුනා.. ටේහ්‍යුන්ග් කලබල වෙලා ට්‍රොලිය පිටුපසින් දුවගෙන ආවට ටේහ්‍යුන්ග්ට ඕන උනේ නෑ වේදනාව අඩු කරන්න ජන්කුක්ගේ අත තදකරලා අල්ලගන්න.. ඒත් ජන්කුක්.. ජන්කුක් මේ වෙලාවේ තදින්ම ඕන කලේ ටේහ්‍යුන්ගේ උණුහුම !!

දරාගන්නම බැරි වේදනාවක් කුස හරහා ගමන් කරද්දි ජන්කුක් ප්‍රාර්තනා කලේ එක දෙයයි.. ඒ දරුවව පරිස්සමෙන් එළියට එන්න කියලා.. මොකද, ජන්කුක්ට මේ තත්වෙට මුහුණ දෙන්න තරම් ශක්තියත් තවත් ඉතිරි වෙලා නෑ..

ලිලී පුළුවන් තරම් ජන්කුක් ලගින් ඉද්දි ට්‍රොලිය අවසානෙට ලේබර් රූම් එක ලග නතර උනා.. ලේබර් රූම් එකේ දොර හෙමින් ඇරෙද්දි ජන්කුක් අවසානට තීරණය කලා ටේහ්‍යුන්ගේ අතකින් අල්ලගන්න.. තමන්ගේ වෙවුලන අතකින් ටේහ්‍යුන්ගේ අතක් තදකරලා අල්ලගත්ත ජන්කුක්ට ලැබුණේ ඇත්තටම හිතුවේ නැති ප්‍රතිචාරයක්..

"මගේ දරුවා පරිස්සන් කරපන්.."

අවසානේ මොහොතෙදි පවා ටේහ්‍යුන්ගෙන් ලැබුණේ පපුව හීරිලා යන වචන වෙද්දි, ජන්කුක්ට දැණුනේ තමන් ලග ඉතිරිවෙලා තිබුණ අවසාන ශක්තියත් දියවෙලා යනවා වගේ.. ජන්කුක් තදකරලා අල්ලගත්ත ටේහ්‍යුන්ගේ අත, ටේහ්‍යුන්ග්ම ගලවලා දාද්දි ට්‍රොලිය ලේබර් රූම් එක ඇතුලට ගියේ ජන්කුක්ගේ අවසානම බලාපොරොත්තුවත් බිදලා දාලා.. ඒත්, ටේහ්‍යුන්ග්ට අමතක උන එක දෙයක් තිබ්බා, ඒ එයා ජන්කුක්ට උන පොරොන්දු හැම එකක්ම කඩලා දාලා තිබ්බට, ජන්කුක් කවදාවත් ටේහ්‍යුන්ග්ට නොවුන පොරොන්දුවකුත් ඉශ්ඨ කලා කියලා !!

><

විනාඩි ගණන් ගෙවිලා යද්දි ජන්කුක්ගේ වේදනාබර විලාපය ඇහුනත්, ටේහ්‍යුන්ගේ හිතේ තිබ්බේ එකම දෙයයි.. ඒ, තමන්ගේ දරුවා ගැන විතරයි.. නිකමටවත් තමන් ආදරේ කරපු කෙනා විදින දුක ගැන ගානක් තිබුණේ නෑ.. සමහර විට, ටේහ්‍යුන්ග්ට පසුතැවෙන්න වෙයි !!

ඔය අතරේ ජන්කුක්ගේ තත්වේ හාත්පසින්ම වෙනස් උනා.. දරුවට හානියක් නොවෙන්න ඩොක්ටර්ස්ලා පුදුම තරම් වෙහෙසක් ගත්තා.. අනිත් අයට වඩා දහ ගුණේකින් විතර ජන්කුක්ව බ්ලීඩ් වෙන්න ගද්දි තවත් විලාප තියන්නවත් ජන්කුක්ට හුස්මක් ඉතිරි වෙලා නෑ.. ටේහ්‍යුන්ග්ව ඕනම තැනදි ටේහ්‍යුන්ග් එයාව අතෑරියා කියන මේ සේරටම වඩා වේදනාවක් වෙද්දි, ඒ වේදනාව දරාගන්න ජන්කුක්ට තිබුණේ ඇද ඇතිරිලි විතරයි..

සිවිලිම දිහාට ඇරිලා තිබුණ ඇස් අඩලම රතු ගැහිලා තියෙද්දි, කොට්ටේ තනිකරම ජන්කුක්ගේ කදුළු වලින් තෙත් වෙලා තිබුණා.. තවත් හුස්ම ගන්නවත් ශක්තියක් ඉතිරි වෙලා තිබුණේ නැති ජන්කුක්, හිතේ හයියෙන්ම අවසාන වතාවට පුශ් කලේ, ලේ ගලපු කකුල් මැදින් දරුවගේ ඇඩිල්ල ඇහෙද්දි..

ඩොක්ටර්ස්ලා සේරම කලබලෙන් එහෙ මෙහෙ දුවන්න ගද්දි, ඇගිල්ලක්වත් හොලවන්න පණක් නොතිබ්බ ජන්කුක්ගේ ඇස් ලාවට වැහිලා ගියේ, නහය දිගේ තෙතට ගලන යම් දෙයක සීතලකුත් එක්ක !!

Continue~