Sa isang punit na pirasong papel,
Naka ukit ang salitang asymptomatica
Na parang tayung dalawa
Hindi pweding magsama.
Noong isinulat ko ang mga pahina ng aking nadarama,
At itoy iyong nabasa,
Kaya tayo'y muling nagkita,
Pero pilit parin pinaghihiwalay ng tadhana.
Ikaw at ako ay magkaparihas na magkaiba,
Hindi tayu magkaparihas ng istado,
Pero parihas tayu ng hinahangad na pagpapakatotoo.
Kaya't tayu'y pilit na pinaglalayo,
Hindi ko alam na ang basihan ng iba ay,
Kung gaano ka kaganda,
O kung gaano ka kamaharlika.
Nabubuhay tayu ng magkaiba,
Kaya sa kanilang mata ay "dapat kung ano ka,
Ay ganun din dapat ang kaya nya",
Napakalupit ng tadhana,
Kung kilan ka umiibig ng tama,
Ay dun din kayu magiging paghihiwalayin ng tadahana.
Hindi iyon magiging madali para saakin,
Pero kakayanin ko para saatin,
Kaya habang ako'y buhay,
Pinapangako ko sayu'y,
Ikaw parin habang buhay,
Ang mamahalin ko ng tunay.
