Sa mga sumisidlak na bituin,
May mga Hindi mabilang na istorya,
Napansin ko ang mga humintong tinga,
Gusto ko lang Naman marinig ang iyong mahinang mithiin,
Sa mga ulap na abot ng iyong mga paningin.
Sa tahimik na mundo,
Na ang meron ay ikaw at ako,
Ikaw at Ako,Hindi pa ito nangyare dati,
Gusto kung ibahagi sayu Ito,
Nangsaganoy tayoy maging buo.
Sa bituin at sa buwan,
Sino ang magiging talunan,
Sa pagdating ng umaga,
Sino ang matitira,
At ang makakapagpasaya,
Sanay palayain muna.
Nag-aabang sa papataas na araw,
Sinusumpang magiging ganun parin ang mga panananaw,
Kung saan ikaw, ikaw parin ang nasa pusot isipan
Pinapangakong dika iiwan,
Gaya ng ibang nasilisan.
Ang gabi at araw,
Ay parang ako at ikaw.
Ang magandang ilaw ng araw at pagpasikat nito,
Ay muling ipaghihiwalay tayu,
Sa ilalim ng asul na ulap
Ako ay iyong pinapahagalpak,
O araw at buwan tayu ay magkaiba,
Pero pareho ding hindi magiging isa.
Kaya sumama ka sakin hanggang sa katapusan,
Samahan mo ako hanggang sa kaupusan,
Mahal, magiging ayos at matutupad din,
Ang ating mga hinaing at mithiin.
Kahit hindi tayu kaparehas ng ulap,
Magsasama parin tayu gaya ng buwan at araw,
Kahit hindi naririnig ang tinig ng iyong puso,
Sabay tayung kakanta na may hinanakit sa loob nito.
Mag-aabang ko sa pagsikat mo,
Pinapangako kung hindi ako ang mang-iiwan sayu,
Mag-aabang ako sa buwan,
Pinapangako ko nadi kita kakalimutan.
