A Stranger's Love - Rebecca Rosal

Chapter 6

CHAPTER SIX

Hindi mapakali na umupo sa gilid ng kama si Ariana. Tama nga ba ang kanyang ginawa? Nakipagkasundo siyang punan ang pangangailangan ng asawa para lamang umasta ito nang maayos sa publiko? Ngunit paano kung hindi siya magustuhan ni Lawrie? Bilang isang birhen ay wala siyang kaalam-alam sa mga bagay na iyon.
Bumukas ang pinto at nang tumingala siya ay nakita niya si Lawrie na pumasok, suot ang kulay asul na roba. Nakatali iyon sa baywang, ngunit litaw ang malaking bahagi ng dibdib nito.
"I think we'll enjoy ourselves tonight." Nanunuya itong nakatingin sa kanyang dibdib.
Mabilis niyang tinakpan iyon ng mga braso. Isang manipis na silk dress lamang ang suot niya at hindi na siya nagsuot ng bra. Siguradong nababakat doon ang kanyang dibdib.
Marahan siyang tumayo ngunit sa sobrang nerbyos ay bumigay ang kanyang mga tuhod. Bago pa siya bumagsak sa sahig ay nasalo siya ng mga braso ng asawa.
She looked up and their eyes locked for what felt like forever. May nakita siyang ningning sa mga mata nito. He seemed to want her like he never wanted anything else in this world. His deep stare was like magic to her, at natagpuan niya ang sarili na mahigpit na nakakapit sa mga balikat nito. Inilapit niya ang mga labi rito.
A moan of satisfaction escaped from each of them as their mouths pressed, fitting perfectly like they belonged to each other. And when she felt the tip of his tongue seeking entry between her teeth, she opened her mouth and welcomed its deep gentle thrust.
Iniangkla niya ang mga braso sa batok nito, urging him closer and deeper inside her. Marahan siya nitong binuhat at inihiga sa kama, kasunod ang katawan nito.
"Lawrie," naibulong niya nang maramdaman ang isang kamay nitong gumagapang sa kanyang katawan, hanggang sa nahawakan nito ang isa niyang dibdib at marahan iyong pinisil-pisil.
"That's right, Sweetheart," he murmured against her mouth. "Say my name... not your fantasy prince."
Bemused of the pleasure he was creating within her, ilang sandali pa ang lumipas bago niya naunawaan ang sinabi nito. Since that night he kissed her as passionately as he was kissing her now, she could only dream of him. Mula noon ay naging si Lawrie na ang prinsipeng pinapantasya niya.
Slowly, his lips traveled lower—brushing its way down her chin, her jaw, her neck and shoulders—sending hot waves of pleasure on her skin, awakening a sensual craving within her that she never thought existed. And when he stopped his caresses, she struggled to reach out for his mouth once again.
Habang hinahagkan siya nang malalim, pinaupo siya nito at tinanggal ang kanyang night dress. Mabilis nitong ibinalik ang mga labi sa bibig niya, drawing more delighted moans from her, making her surrender totally to his possession.
"Undress me," anas nito. Suddenly, she felt his tongue against her ear. She whimpered. Never did she expect that such thing would drive her out of her senses.
Walang ingat at walang pasensyang tinanggal niya ang pagkakatali ng robang suot nito at tinulak iyon pahubad sa mga balikat nito. She opened her eyes to see his nakedness, but he laid her back down on bed, pressing his hard body against hers. His heat was almost burning her skin; his chest crushing her soft breasts; his hard muscled abs against her belly, and his manhood pulsing heavily and hotly between her thighs.
"Do you feel me?" tanong nito habang hinahagkan ang kanyang leeg. "Do you want me?"
"Yes, yes," ungol niya. Humahaplos sa likod nito ang mga kamay niya.
She suddenly bit on her lower lip to subdue the painful bliss of pleasure when she felt him licking her nipple as his warm breath caressed it. He gently bit it, then took it inside his mouth before delightfully sucking on it.
Halos mabaliw siya sa sensasyong pinapalasap nito at kusa niyang pinaghiwalay ang kanyang mga hita. He pressed against her, and she cried out when she felt his hardness against her feminity.
"Please, Lawrie!"
Huminto ito at hinawakan ang kanyang mukha. Saglit siya nitong tinitigan, his burning desire reflected in his eyes.
"Ariana..." anas nito. So slowly, while watching her face carefully, he began to thrust himself inside her.
Her mouth opened as another wave of bliss enveloped her. Naipikit niya ang mga mata habang sinasalubong ang kilos ng kaniig. Suddenly, there was pain—stinging pain between her thighs that she felt she might split apart.
"Damn it!" sambit ni Lawrie.
Nais niya itong itulak ngunit hindi niya magawang gumalaw. Tila nakita nito ang sakit na gumuhit sa kanyang mukha at bigla itong huminto.
"Sweetheart, Sweetheart..." halos humahangos nitong hinaplos ang kanyang pisngi. "Hold on a little longer. I'll take away the pain. It won't last long, I promise you."
Unti-unting nawala ang kanyang takot sa sinabi nito. Holding her gaze, he slowly pulled himself out until she was able to breathe. Then, ever so slowly, he pushed forward again. Nabawasan na ang sakit. As he moved within her on that same slow gentle pace, the pain faded away until she found herself meeting his every thrust, urging him deeper within her.
"Am I hurting you?" tanong nito habang nakasubsob sa kanyang leeg.
"No," she gasped as she moved with him, harder and faster. "Not anymore."
"Relax, my love." He wrapped his arms around her tighter while his mouth sought hers once again, supressing all her moans of pleasure, setting a delicious rhythm that she followed almost instantly.
Suddenly she felt a strange agonizing ache building within her and she held tighter to him, seeking to be rescued for something she did not know.
"Let it go, my love." His ragged voice tried to calm her. "Don't be afraid. You'll be fine."
The agonizing pleasure finally tore through her senses, erupting into pulsating waves, as she screamed aloud from the pleasure.
Before she could recuperate, he held her hips firmly and thrust into her with all his remaining strength, releasing an almost endless gush of hot sweet pleasure deep within her womb, tearing another sharp moan from her throat.
Bumagsak ito sa ibabaw niya makaraan ang ilang sandali, his warm breath caressing her neck. Parehong humihingal at pagod, may hindi matutumbasang kaligayahang pumuno sa puso nila.
"No one has ever given me this much satisfaction," bulong nito. Nang buksan niya ang kanyang mga mata ay binati siya ni Lawrie ng ngiti. "Only you."
Bumuka ang kanyang mga labi. Akala niya ay nagbibiro lamang ang asawa, ngunit nakita niya mismo ang nag-uumapaw na kaligayahang kumikislap sa mga mata nito.
"You're heavy. I can't breathe." Iyon ang kanyang nasabi.
Marahan nitong binuhat ang sarili. Holding her tightly, he laid on his back, taking her over him.
Lumuwag ang paghinga ni Ariana at iniunan niya ang kanyang pisngi sa dibdib ng asawa. Habang pareho pa nilang binabawi ang paghinga, inabot ng kamay niya ang muscles sa abs ng asawa at hinaplos iyon. He was so strong, so manly, so beautiful... more than the prince she used to dream of.
"Why did you tell your parents that you're not a virgin?" tanong nito.
Dahan-dahan niya itong tiningala at sila ay nagngitian. "Ayaw ko lang magpakasal kay Michael," turan niya. Muli niyang inilapat ang pisngi sa dibdib nito, closing her eyes to feel the comfort his body was promising her.
"Then why did you marry me instead?"
Huminga siya nang malalim at muling hinaplos ang tiyan nito. Narinig niya ang mahinang ungol nito at naramdaman ang paghigit nito ng hininga, bagay na nagpangiti sa kanya. "Para namang may choice ako."
Sa galaw ng dibdib ito ay naramdaman niya itong tumawa. "Iyon lang ang rason?"
"Ano pa ba sa tingin mo ang rason ko?" balik niya habang hinahaplos ang tiyan at dibdib nito, hanggang sa muli itong umungol.
"Careful there, if you don't want me to pound you again." Mababa ang boses nito.
Mabilis niyang binawi ang naglalaro niyang kamay at halos sabay silang tumawa. Lifting her chin with his fingers, he kissed her passionately.
"Do you think there's a chance for this marriage to work?" pabulong nitong tanong.
Parang hindi makapaniwala si Ariana sa kanyang narinig. Hindi ba siya nito binibiro? Nais na nitong seryosohin ang kanilang pagiging mag-asawa.
"I think so," sagot niya kasama ng isang ngiti. "As long as you'll cooperate."
"We'll both cooperate," pagtatama nito at muli silang tumawa.
Ngumiting muli niyang inihiga ang ulo sa dibdib nito. Parang panaginip ang lahat, ngunit masayang-masaya siya. Lampas pa sa inaasahan niya ang nangyari. Hindi niya inakalang nanaisin din ni Lawrie na mag-work ang buhay-may-asawa nila. Hindi magiging madali, pero alam niyang darating ang panahon na mamahalin din nila ang isa't isa.
And they would live together happily .

"WAKE UP, SWEETIE."
Dahan-dahan iminulat ni Lawrie ang kanyang mga mata. Akala niya ay boses ng anghel ang kanyang narinig, ngunit nang lumiwanag ang paningin niya ay ang magandang mukha ng kanyang asawa ang kanyang nakita. Nakaupo ito sa tabi niya, bagong ligo at nakangiti.
He smiled back at her. Hinila nito ang kamay niya at inabot ng mga labi ang mga labi niya para hagkan siya nang malalim. He had spent the whole night making love to her, yet he still could never get enough of her. He still wanted her.
"That's enough," anang babae makaraan ang isang minuto, pressing a finger across his lips. "It's eight thirty in the morning."
Napamulagat si Lawrie at biglang bumalikwas. Late na siya sa trabaho at may bisita pa siyang darating mamayang alas diez.
"Maligo ka na. Ako na ang bahala dito." Iniabot nito ang roba sa kanya.
"Thanks, Sweetheart," sagot niya. Tumayo siya, isinuot ang roba, saka niya ito hinalikan sa pisngi at lumabas ng kuwarto.
In the shower, memories of their lovemaking kept coming back in his mind. He could still feel her delicious kisses, her soft warm body moving against him. The sweet sound of her moans seemed to echo around him, arousing him.
"Damn it, Ariana! Stop haunting me!" anas niya. Paglabas niya ng banyo ay mag-a-alas nueve na.
Mabilis siyang nagbihis at inayos ang buhok. Kinuha niya ang kanyang susi sa drawer at pinuntahan si Ariana sa kusina para magpaalam. Naabutan niya itong abalang nagpiprito.
"Sweetheart, I have to go—" Natigilan siya nang makita ang dalawang tasa ng kape sa ibabaw ng mesa at mayroon na ring sandwiches doon.
"Breakfast ka muna," anito. "I made something for you."
Huminga siya nang malalim at ngumiti, saka umupo sa harapan ng inihanda nitong almusal. Mukhang ginagawa na nito ang obligasyon nito sa kanya bilang asawa, and he felt really good.
Thirty minutes lang naman ang layo ng opisina, maabutan pa niya ang kanyang bisita. He just couldn't find it in his heart to ignore his wife's sacrifice for him.
"Tikman mo nga 'yung coffee." Naupo ito sa tabi niya. "Hindi ko sigurado kung gaano katamis ang gusto mo."
Nakangiti siyang humigop, saka siya tumango. "Perfect."
Parang isang bata na tuwang-tuwang yumakap ito sa kanya. Bago pa maitapon ang hawak niyang kape ay ibinaba niya sa mesa ang cup at ginantihan ito ng halik, hanggang sa may naamoy siyang nasusunog.
"May niluluto ka?" untag niya.
Napamulagat si Ariana at halos humiyaw na binalikan ang piniprito. Grinning, he took a bite of the egg sandwich. Medyo maalat ang itlog ngunit wala siyang balak magreklamo. Masaya na siya sa ginagawa nito para sa kanya.
They shared a happy conversation until he realized he had to go to work. After he brushed his teeth, he found Ariana standing beside his car, waiting for him.
"Baka iwanan ka na ng kliyente mo."
"Tatawagan ko na lang siya sa daan," sagot niya at marahang pinalibot ang mga kamay sa baywang nito. Staring at her face, he wished they could spend more time together. "Thanks for the breakfast. I really appreciate it."
Tumawa siya at inayos ang kurbata nito. "Just doing my part as your wife. Now do your part as my husband."
"Hindi ko ba 'yun ginagawa?" nanunukso nitong tugon.
"Agahan mo ang uwi mamaya."
Nakangiting hinaplos niya ang pisngi nito. "I'll be coming home everyday, you can count on that. Kung gagabihin ako, I'll call you. If I don't, call me and feel free to nag me."
Natawa ito nang malakas at yumakap sa kanya. Niyakap niya ito nang mas mahigpit, wishing he could freeze the time. He never thought it would feel wonderful to have a wife caring for him. He never actually wanted one, and he never imagined himself as a husband.
"What about Chloe?"
Nagulat siya sa tanong nito at saglit silang nagkatinginan. Sa nakalipas na mga oras, nalimutan niya ang tungkol sa kanyang nobya.
"And what about our annulment after six... I mean five months?" muli nitong tanong na lalo niyang ikinatulala.
Sa ilang matagal na sandali ay tinitigan lang niya ito, walang masabing kahit ano. Ano ba itong nagawa niya? Pinangako niya kay Chloe na babawi siya rito matapos ang anim na buwan, pero heto siya, determinadong maging mabuting asawa kay Ariana—hoping that their marriage would work out somehow.
"Lawrie?"
Ipinilig niya ang ulo para gisingin ang sarili. "W-we still have a few months to figure things out."
Napansin niyang ito naman ang natulala. Parang hindi iyon ang nais nitong marinig sa kanya. Gulung-gulo na rin ang isipan ni Lawrie para makahagilap ng anumang sasabihin.
"I have to go," aniya at hinalikan niya ito sa mga labi. "I'll see you later."
"Be home before six," paalala nito.
"Yes, Sweetheart." Nang muli sana niya itong halikan ay inabala siya ng pamilyar na boses mula sa likuran nila.
"I knew it! Naloloko ka na sa babae mo kaya hindi mo na ako dinadalaw!"
Mabilis siyang pumihit at natagpuan niya si Louie na nanlilisik ang mga mata habang nakatingin sa kanila. Natakasan na naman nito ang kanyang tiyahin at ang mga binayaran niyang guards para bantayan ito.
"Louie, I told you not to come here," aniya.
"Bakit? Masama bang dalawin ko ang kapatid ko? Masyado na ba akong pabigat sa 'yo? Kaya mo pinakasalan 'yang babaeng 'yan para may dahilan ka para hindi na ako makatapak dito sa bahay mo, hindi ba?"
"That's nonsense!" He gritted his teeth, as he took a few quick strides toward him. "Louie, ilang beses ko bang kailangang ipaliwanag sa 'yo na gusto ko lang pagtakpan ang ginawa mong kasalanan kay Ariana kaya ko siya pinakasalan. Hindi ka pabigat sa akin; ayaw ko lang na mag-away kayo dahil alam kong pinagseselosan mo siya."
"Sinungaling ka! Nakita ko mismo! Naloloko ka na sa kanya! Nakakalimutan mo na ako!"
"Louie." Hinawakan niya ang magkabilang balikat nito para mapakalma. "Hindi kita nakalimutan. Kapatid kita at ikaw lang ang natitirang pamilya ko. Alam mo kung gaano ka kaimportante sa akin."
Biglang napaiyak si Louie at humikbi-hikbi. Bumalik na naman ang asal-bata nito, pero mas gugustuhin na niya iyon kaysa naman sa violent side nito. Ibig lang sabihin ay nauunawaan na siya nito.
"Gusto ko lang naman na makaganti tayo kay Navarro. I didn't expect na pakakasalan mo siya. You promised you would never marry anyone."
"Nangyari na ang lahat. It was my only way to save you. Ayaw kong makulong ka. But if you do not behave properly, mapipilitan akong ibalik ka sa center. You wouldn't want that, would you?"
Umiling ito. "No. Never."
"Kaya magpakabait ka," aniya saka ito inakbayan. "Ihatid na kita pauwi bago ako pumasok. Huwag ka na uling tatakas."

MAGKASALUBONG ANG MGA KILAY ni Ariana habang pinapanood ang magkapatid na lumulan ng kotse. Hindi niya inakalang ganoon pala kalala ang sakit ni Louie sa pag-iisip. Noong una niya itong nakita sa simbahan ay parang normal naman ito.
Alam na niya ang tungkol sa personal grudge ni Louie kay Michael nang maipanalo nito ang kaso ng nasisanteng direktor laban sa kompanya ni Lawrie. Hindi rin inakala ng kanyang asawa na pepersonalin ng kapatid ang abogado at hindi ang direktor. Iyon ang dahilan kaya siya nito kinidnap.
Nang makaalis ang sasakyan ay pumasok siya ng bahay para iligpit ang mga pinagkainan nila. Naalala niya ang reaksyon ni Lawrie nang banggitin niya ang pangalan ng nobya nito. She thought he was determined to make their marriage work, pero sa tingin niya ay gugustuhin pa rin nitong hiwalayan siya makaraan ang natitirang limang buwan. Nais lang siguro nitong makaiwas sa gulo kaya ito nakikipag-ayos sa kanya. Kunwari lang pala ang paglalambing nito. Si Chloe pa rin pala ang tunay nitong minamahal.
Ilang sandali lamang ay narinig niyang tumunog ang doorbell. Akala niya ay ang Yaya Benita niya iyon. Nangako ang matanda na dadalawin siya ngayong araw.
Ngunit nang pagbuksan niya ng pinto ay hindi niya inaasahan ang panauhin.
"Hi," pilit ang ngiti ni Chloe nang bumati. Magang-maga rin ang mga mata nito na para bang magdamag umiyak.
"P-pasok," bahagyang nautal na aniya habang tumatabi para may maraanan ito. "Kaalis lang ni Lawrie. Sana pinuntahan mo na lang siya sa opisina niya."
"He warned me never to go see him there again," tugon nito sa malamig na tono. "Ikaw talaga ang sadya ko."
Nagtataka man, pinaupo niya ang bisita sa sofa. "Ano nama'ng kailangan mo sa akin?" tanong niya. Inokupa niya ang katapat nitong upuan.
"Gusto ko lang malaman kung totoong napilitan lang si Lawrie na pakasalan ka?"
Matagal na hindi nakasagot si Ariana. Hindi niya mawari kung ano ang dahilan at gustong malaman iyon ni Chloe. "Yes. His brother somewhat... kidnapped me. Nahuli kami ng daddy ko in a compromising situation so he forced Lawrie to marry me."
"That time may nangyari ba sa inyo ni Lawrie?"
"Wala."
"Bakit hindi mo 'yan sinabi sa daddy mo?"
"I did pero hindi sila naniwala."
"Walang pagkakaiba 'yan sa pamimikot!" Chloe exclaimed, suddenly enraged.
"Not exactly," sagot niya. Nakakainsulto ang sinabi nito. "First of all, hindi nangyari 'yun kung hindi ako nilapastangan ng kapatid niya. Second, he protected his brother by saying that he was the one behind my kidnapping. My father is a police chief and I had to save his life by claiming that we were lovers. I asked him to marry me to make up for the scandal and he accepted it, as long as Louie would not go to jail. Hindi iyon pamimikot. It was a deal."
Nanahimik si Chloe. Mayamaya ay namuo ang luha sa mga mata nito. "Alam mo bang... dalawang taon kong hinintay na mag-propose siya sa akin?"
Hindi alam ni Ariana ang sasabihin. Para siyang naaawa sa hitsura ng kaharap.
"Minsan, tinanong ko sa kanya kung wala ba siyang balak magpakasal. Hindi niya ako sinagot, but I waited. Tiniis ko ang kawalan niya ng panahon sa akin hoping that someday he would learn to love me, too... until I learned na ikinasal na pala siya."
"But he loves you."
"You think so?" balik ni Chloe. "Alam mo bang kailangan ko pa siyang tawagan para lang maalala niyang may girlfriend siya? Ni minsan hindi niya naalala ang anniversary namin, o kahit man lang birthday ko. Is that what you call love?"
Tulalang nag-isip si Ariana ng sasabihin. Hindi niya inakalang ganoon pala ang sitwasyon ng mga ito. "Masyado siguro siyang busy sa trabaho niya. He's not at all different with me."
"You're wrong," the woman snapped. "I was watching the two of you a while ago. He looked so happy with you. Ni minsan hindi ko siya nakitang gan'un kasaya kapag magkasama kami."
Lalo siyang natulala. Masyado lang siguro itong nagseselos kaya kung anu-ano ang nasasabi. "Babalikan ka din niya after five months. Don't worry."
"He promised me that."
Animo biglang nalunod sa ilalim ng dagat ang puso ni Ariana. Malinaw na sa kanya ang lahat. Kaya pala hindi makasagot si Lawrie kanina nang banggitin niya ang kanilang annulment. Tama ang kanyang hinala. Babalikan nito si Chloe.
"So what are you scared of? Nangako naman pala siya sa 'yo."
"Ang totoo, hindi na ako umaasa."
She stared at her, puzzled. "I don't think Lawrie is the kind of man who breaks his promises."
"He's not. Kahit malaki ang pagkukulang niya sa akin, he never broke his promises." Saglit itong huminto. "But last night, I realized something. He asked me to stop seeing him until your marriage is annulled. Nauunawaan ko 'yun at makakaya kong maghintay, but when I asked him if he would want to marry me afterwards, wala siyang nasabi."
Bumuka ang mga labi ni Ariana habang pinapanood itong umiiyak. Gaano man nitong pigilan ang luha ay hindi nito nakayanan. Naaawa siya sa dalaga, ngunit hindi niya alam kung ano ang maaari niyang maitulong. Sigurado siyang may dahilan ang pagpunta nito roon, at kutob niya ay nais nitong hilingin na hiwalayan na niya si Lawrie.
"'Yan ba ang dahilan kaya ka pumunta dito?" tanong niya.
Pinahid ni Chloe ang luha at pilit kinalma ang sarili bago sumagot. "I came to ask you to relay my message to him."
"Ba't hindi na lang ikaw ang magsabi?"
"I can't." She shook her head. "I actually don't want to see him again. Since last night, I promised myself to forget about him and move on. Wala ring patutunguhan kahit hintayin ko pa siya ng limang buwan. Tanggapin ko na lang na hindi talaga niya ako kayang mahalin."
Ariana's mouth fell open. "Seryoso ka ba sa sinasabi mo?"
"I am. And I bet masayang-masaya ka siguro ngayon at wala ka nang kaagaw sa kanya."
Almost instantly, she felt blood rush through her head. Pasalamat ito at sanay siyang pigilan ang sarili kung hindi ay baka nasabunutan niya ito. "Fine. Now, ano ang gusto mong iparating kay Lawrie?"
"Sinabi ko na," tugon nito. "Pakisabi sa kanya na kalimutan na niya ang pangako niya sa akin, because he's not worth my time and tears. He's all yours, for as long as he wants you, that is. But I don't think he'd want you for more than six months."
Itinikom ni Ariana ang kanyang bibig. Talagang ginagalit siya nito. "I wouldn't want him for more than six months either," she lied to protect her pride.
"Whatever." Inabot ni Chloe ang bag at tumayo. "Hindi naman sa tinatakot kita, but Lawrie just isn't the type who can be tied down to anyone. Dalawa lang ang mahalaga sa kanya – ang trabaho niya at ang abnormal niyang kapatid. Believe me, I tried to win him but I failed. Kaya kung ayaw mong magaya sa akin, start saving yourself from a major heartache."
Naging palaisipan iyon kay Ariana, at nang lingunin niya si Chloe ay lumabas na ito ng pinto na hindi man lang nagpaalam. Napabuntung-hiningang tinungo niya ang pinto at pinanood itong lumabas ng gate.
Totoo kaya ang sinabi nito? Ganoon kaya talaga si Lawrie? Hindi ba talaga ito marunong magmahal? Ayaw sana niyang maniwala, ngunit mukhang hindi pananakot ang motibo ni Chloe kung bakit nito sinabi iyon.