မ်က္ အိမ္ငွားခေပးဖို႔လူလိမ္နတ္စရာထံတြင္ထပ္မံ၍လက္ေထာက္အလုပ္ကိုလုပ္ေလသည္။ထိုနတ္စရာနဲ႕ေတာ့သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္ေပ။ထို႔ေနာက္ထိုေန႕အတြက္ပထမဆုံးအလိမ္ခံရမည့္အိမ္သို႔ေရာက်လေသည်။
မ်က္စိတ္တြင္ထူးဆန္းေနသည္။အိမ္ထဲသို႔မဝင္ရန္စိတ္ကတားေနသည္ကိုခံစားေနရသည္။နတ္ဆရာကေတာ့ေအးေဆးပင္။မ်က္ကေတာ့တုန္လႈပ္မိသည္။တစ္ခုခုကျဖစ္လာေတာ့မည္မွာေသခ်ာသလိုပင္။
"ကေလးမအိမ္ထဲဝင္မယ္ေလဘာေၾကာင္ၾကည့္"
"ရွင္ထူးဆန္းတာခံစားမိလား"
"ဘာကိုတုန္း သာမန္ပါဘဲ ဒီမွာသရဲဆိုတာတကယ္မရွိပါဘူးကြအဲ့တာငါတို႔အဖို႔ပိုက္ဆံရမယ့္အခြင့္လမ္းေကာင္းသက္သက္ပဲ"
"ဝုန္း"
"ေအာင္မေလး"
"ေၾသာ္ ဆရာတို႔က..ေရာက္ၿပီလား"အမ်ိဳးသမီးသည္ မ်က္ကိုတစ္ခ်က္ေသခ်ာၾကည့္၍ ေလးလံေသာအသံျဖင့္ေျပာေလသည္။ ထိုအသံသည္စကားေျပာေနခ်ိန္ပိတ္ထားသည့္တံခါးမွာ႐ုတ္တရတ္ပြင့္သြားသည့္အတြက္ႏွစ္ဦးလန့္၍အာေမဋိတ္သံမ်ားထြက္လာေလသည္။မ်က္အတြက္စိတ္မခ်မ္းေျမ့သလိုခံစားရသည္။
"ေအးေအး ဒီအိမ္ကကေလးမလားဦးတို႔ကိုဝိဥာဥ္ႏွင္ဖို႔ေခၚတာ"
"ဟင္း ဟုတ္ပါတယ္"တစ္ခ်က္မွ်ၿပဳံးၿပီးေျပာလိုက္ေလသည္။
"ဝင္ပါ"
ဟုေျပာကာအိမ္ထဲသို႔ဦးေဆာင္ေလသည္။မ်က္တို႔ကေနာက္ကလိုက္ေလသည္။အိမ္ထဲတြင္ေမွာင္မဲေနေလသည္။အိမ္ေရွ႕အလင္းဝင္ျပတင္းေပါက္ကိုလိုက္ကာျဖင့္ပိတ္ထား၍အလင္းသည္အနည့္ငယ္မွ်သာရွိသည္။မ်က္တို႔ေရာက္ဖူးသမွ်အိမ္ထဲတြင္ဒီအိမ္သည္ခံစားမႈအဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။အိမ္ထဲဟုအဟုအသံေၾကာင့္အမ်ိဳးသမီးေလးကိုၾကည့္လိုက္ရာေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းစရာျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္ရသည္။မိန္းကေလးသည္မ်က္ျဖဴလန္ၿပီးေျခေထာက္သည္ေလေပၚသို႔ေ႐ြ႕သြားကာၾကမ္းျပင္နဲ႕ႏွစ္ေပကြာသြားသည္။မ်က္ႏွာတြင္ေသြးေၾကာလိုအမဲေၾကာင္းႀကီးသည္ထင္လာသည္။ပါးစပ္မွလည္းေၾကာက္စရာအၿပဳံးမွာသြားအကုန္ေပၚေနေအာင္ၿပဳံးထားမ်က္တို႔ႏွစ္ေယာက္အံ့ၾသကာလႈပ္မရေတာ့ေပ။ေအာ္ဖို႔သည္လည္းအားမရွိသလိုျဖစ္ေနသည္။နတ္ဆရာလူလိမ္သည္လည္းမလႈပ္နိုင္သလိုျဖစ္ေနသည္။ၿပီးေနာက္မွႏွစ္ေယာက္လုံးအလန့္ၾကားတၾကားေျပးေပါက္ရွာေျပးေလသည္။နတ္ဆရာသည္ပို၍လွ်င္သည္သူဦးေအာင္အျပင္သို႔ထြက္ေျပးေလသည္။မ်က္သည္က်န္ခဲ့၏။တခါးမွထြက္ေတာ့မည့္အခ်ိန္ဝုန္းဆိုသည့္အသံႏွင့္အတူတံခါးပိတ္သြားေလသည္။
မ်က္သည္ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ
"ဟင္းဟင္း ဘာဘာတုန္းတံခားဖြင့္ေပးေလ ဟင္းဟင္း"
"ဟီးဟီး နင္လိုလူေတြကငိုတတ္တာလားအံၾသစရာပဲ"
"...."
"ငါျမင္ရတယ္နင့္ကို ဟင္း နင့္အနံကေမႊးတယ္ ငါစားမယ္ေလရတယ္မလား ဟားဟားဟီဟီး"
မ်က္လန့္ေနသည္။အမ်ိဳးသမီး၏ရယ္သံကေၾကာထဲစိမ့္ဝင္သြားသလိုပင္။ထို႔ေနာက္သူမသည္ဟိုနတ္ဆရာလူလိမ္ရဲ႕အိတ္ကိုေလွ်ာက္စမ္းရင္ဆန္အခ်ိဳ႕ကိုသရဲမထံသို႔ပစ္လိုက္ေလသည္။
"အား......"
သရဲမထံမွအသံနက္ႀကီးေပၚလာေလသည္။မ်က္သည္အခြင့္ေကာင္းေစာင့္၍ေျပးေလသည္။အခန္းတစ္ခုထဲ၌ေလာ့ခ်၍ပုန္းေနသည္။
"ပုန္းတယ္ေပါ့ေလ ရတယ္ေလ တူတူပုန္းတမ္းေပါ့ေလဟီဟီးဟီးဟီး မေတြ႕ေစနဲ႕ေနာ္လုံေအာင္ပုန္းထားတစ္ေတာ့တစ္ေတာ့"
ဟုပါးစပ္မွရည္႐ြတ္ရင္းရွာေလသည္။မ်က္ႏွာသည္ခုဏကထက္ပင္ပိုဆိုးလားသည္။အသားတို႔သည္မီးေလာင္ပမာျဖစ္ေနသည္။လန္တက္ေနသည္ယပါးစပ္သည္႐ြဲက်ကာေနသည္။
"ေတြ႕ၿပီ ဟင့္မဟုတ္ဘူးဘဲ ဟီးဟီး ျမင္ရတယ္ေနာ္ေျခေထာက္ကိုေတြ႕ၿပီ"
သူမ၏ေကာက္စရာေကာင္းသည့္အသံႀကီးႏွင့္အတူမ်က္သည္ပုန္းေနသည့္အခန္းမွတ႐ြတ္တိုကဆ္ြဲေခၚလာခံရသည္။မ်က္အလန့္တၾကားေအာ္ငိုေလသည္။ထို႔ေနာက္လက္တြင္ပါသည့္ဆန္ကိုထပ္မံပစ္ရန္ႀကိဳးစားခ်ိန္သရဲမသည္လက္ကိုဖမ္းကိုင္ကာညစ္လိုက္ၿပီး
"ဟီးဟီး မရဘူးေလ နင္ဒီတစ္ခါေတာ့ငါအစာပဲ အား........ အဟအဟ ဘယ္သူငါ့ကိုႏွေက္ယွက္တာလည္းေသခ်င္လို႔လား"
သရဲမမ်က္ႏွာသည္ပို၍ပင္ဆိုးလာသည္။သူ႕ကိုႏွောက္ယွက္သူကိုလွည့္လိုက္သည့္အခါ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္အေနာက္တိုင္းစတိုင္ႏွင့္လူခန့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလသည္။
"ဟ ဘယ္လိုလည္းငါရဲ႕ဘုရားကအေမႊးတိုင္ျပာမႈန့္ေတြက အင္း.. မင္းမ်က္ႏွာကေတာ္ေတာ္ကိုပ်က္ေနၿပီပဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့"
"နတ္ဆရာ ေပါက္ေလးပါလားသူမၿပီးရင္နင့္ကိုစားေပးမယ္ေလအလကားပိေတာက္နံလည္းငါႀကိဳက္ပါတယ္"
"ဟြန့္ မင္းကအခြင့္အေရးကိုလက္လြတ္တာပဲရတယ္ေလ"
သူတို႔စကားအေျခအတင္ေျပာေနခ်ိန္မ်က္သည္ဆန္ျဖင့္ေပါက္ကာထိုနတ္ဆရာငယ္ေနာက္တို႔ဝင္ပုန္းေလသည္။ထိုသူ႕စီမွာပိေတာက္နံ႕ကတကယ္ပင္ရသည္။မ်က္မွတ္မိၿပီထိုသူဟိုတစ္ေန႕ကေတြ႕သည့္တစ္ေယာက္ပင္။
"ရွင္ပဲ"
"ဟ မင္းမွတ္မိၿပီဘဲ"
"အား... မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကပူေပါင္းတယ္ေပါ့ေလ"
YOU ARE READING
တတိယမျက်လုံး
Terrorမေမျက်ဝန်း နာမည်နဲ့လိုက်အောင်ထူးဆန်းမှုတွေရှိနေသူ သူရိန်စက္ကြာ ချမ်းသာသည့်နတ်ဆရာတစ်ဦးဖြစ်ပြီးလျှို့ဝှက်ချက်များသည့်လူတစ်ဦး fictional သာဖြစ်သည်။စာရေးသူ၏စိတ်ကူအတွေးနှင့်သာရေးသားခြင်းဖြစ်သည်။အဖွဲ့အစည်း၊လူနှင့်အရာအားလုံးသည်စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်...
