Experiment F II: De Verbinding (voltooid)

Hoofdstuk 7: Nieuws

Dit hoofdstuk word in korte stukjes opgedeeld. Niet heel spannend, maar wacht tot het einde... :D

Het was vreemd om niet wakker te worden met de wekker, maar van uitslapen kwam ook niet veel. Kayla werd om zes uur 's morgens wakker en kon niet meer in slaap komen.
Ze vond het raar om niet in haar eigen bed te liggen maar het was wel een leuke plek, het kamp; een oude boerderij dichtbij de rand van het dorp dat behoorlijk volks was. Ze zaten aan een bos en er was een groot grasveld voor spellen en eventueel tenten.
Het rook er wel net als in de school naar dennennaalden, maar deze geur was frisser, schoner. Kayla lag nog een paar minuten wakker en stapte toen uit bed. Ze zag algauw dat alle meiden nog snurkten, ook hier hadden ze een meisjes- en jongensslaapzaal en dat vond ze prettig.
Toen Kayla haar kleren aantrok, merkte ze dat er toch iemand miste. Delora, die het bed naast haar gekozen had, was er zo te zien al uit.
Dat maakte Kayla dat ze zich ging haasten. Ze kreeg een naar voorgevoel. Zodra ze klaar was liep ze zo zacht als ze kon de slaapkamer uit.
Ze hadden de vorige avond in de keuken gegeten en Kayla wist dus alleen de weg naar daar en naar de badkamer, want na het eten en na een douche was ze regelrecht naar bed gegaan.
En blijkbaar wist Delora ook alleen de weg naar die twee kamers, want ze zat aan de keukentafel met een glas water voor zich, schouders gebogen, zwart haar als een sluier voor haar gezicht.
Het bleke licht gaf de kamer een bijna regenachtige sfeer. Of kwam het door het tikkende geluid op het raam? Kayla schudde haar hoofd, ze was nog niet helemaal wakker.
Toen ze binnen kwam merkte Delora haar niet op, pas toen ze naast haar ging zitten en een hand op haar schouder legde, veegde Delora het haar achter haar oor en keek haar met roodomrande ogen aan. Ze glimlachte flauwtjes. 'Hoi,' fluisterde ze.
'Hey,' reageerde Kayla met een gefronst voorhoofd, 'alles goed?'
Delora snifte en rechtte haar rug. 'Ja, ik voel me al veel beter sinds gister. Je had gelijk, Raël komt wel terug.'
Kayla knikte bemoedigend, maar vanbinnen brak haar hart. Delora, altijd zo nuchter en gesloten tegenover iedereen behalve Raël. Ooit haar vijand. 'Ik meen het. En we hoeven hier maar een weekje te zijn, zie het zoals de directeur het aanbeveelt, als een vakantie.'
Delora mompelde wat en nam een slokje van haar water, na een tijdje keek ze Kayla aan. 'Hoe is het eigenlijk met jou?'
Kayla schrok van de vraag en wist even niet hoe ze moest reageren. Ze had er al een tijd niet over nagedacht hoe het met haar ging, en niemand had het haar ook gevraagd, behalve Tristan en dan was haar antwoord standaard 'goed', maar dit was niet de gelegenheid om te zeggen dat het goed met haar ging. Delora zou dat niet geloven en het was ook niet zo.
Delora vond het ongemakkelijk dat Kayla niet antwoordde, dus voegde ze er aan toe: 'met jou en Hester?'
'Oh,' reageerde Kayla verrast, 'tja we praten niet veel meer, ze praat vooral met Macklyn.'
Delora siste. 'Ze moet echt leren die jongen los te laten,' zei ze bijna minachtend, en boog meteen haar hoofd. Er viel een drukkende stilte.
Kayla voelde Delora's verdriet en gooide het op een ander akkoordje. 'Ik vind het juist knap dat ze de relatie tussen hen in stand weet te houden, ook al zijn ze gescheiden. Ze houdt moed.'
Delora keek haar aan en glimlachte bewonderend. 'Je hebt gelijk, daar gaat het natuurlijk om. Maar jij begrijpt haar beter dan ik.'
Kayla glimlachte terug.
Plots gaapte er iemand en meester Nico strompelde de keuken in, nog in zijn pyjama en zijn bril scheef op zijn neus.
Delora en Kayla keken geschrokken naar het slaperige geval.
'Ook goeiemorgen,' kraakte Nico.
'Eh, hallo meester Nico,' reageerde Kayla schaapachtig.
Nico knikte en liep recht naar de koelkast. Nou ja, voorzover je recht kan lopen als je slaapdronken bent. Hoe dan ook, hij geraakte er en opende de deur.
Hij nam een glas en melk, dronk, schraapte daarna zijn keel en zei: 'Het lijkt me beter als jullie naar de eetkamer gaan, we gaan zometeen het eten bereiden... Maar nu je er toch bent, Delora, je bent bevriend met Raël hè?'
Delora knikte langzaam. 'Ja?'
'Hij is nog niet gevonden, maar ze hebben zijn spoor te pakken,' bromde Nico, toen verdween hij naar het toilet.
Delora keek Kayla aan en die klopte haar op de schouder. 'Goed nieuws!'
Delora glimlachte half. 'Zeker.'
~~~~
De kinderen zaten aan de eettafel. Er heerste een rare stemming, iedereen was onder de indruk van de afgelopen gebeurtenissen. Je maakt niet iedere dag mee dat een leerling een lerares opeet. Het deed het allemaal vervelend genoeg terug denken aan hun afgelopen avontuur, met de experimenten en de professors en de doden...
Het intimideerde trouwens niet iedereen. Hester zat al sinds vanmorgen op haar mobiel en at niets. Ze giechelde af en toe en ze had niet de moeite genomen het geluid van haar mobiel uit te zetten dus klonk er een kakofonie van bliepjes en pingeltjes.
Het begon Kayla te irriteren.
Ze schoof de laatste hap naar binnen en verplaatste toen naar de lege plek naast Hester. Ze keek niet op.
Kayla kuchte. 'Hester?'
'Hm?' bromde ze alleen.
Kayla beet op haar tong. 'Wil je het geluid alsjeblieft uitzetten?'
Hester blikte even kwaad opzij. 'Nee, laat me.'
Kayla rolde met haar ogen en pakte het mobiel uit haar hand. 'Hester! Luister toch even! Weet je wel wat hier allemaal gaande is?
Hester onderdrukte een gefrustreerde gil en greep naar haar mobiel. 'Doe niet zo kinderachtig Kayla!'
'Jij doet kinderachtig! Je zit alleen maar op je mobiel met Macklyn te sms'en! Terwijl Raël vermist is.'
'Het interesseert me helemaal niets wat er met hem gebeurt, of met wie dan ook van jullie. Waar bemoei je je toch mee?' siste Hester, pakte haar mobiel af en rende de kamer uit. Kayla bleef doodstil zitten, haar mond open gevallen en de dodelijke blik in Hesters ogen nog op haar netvlies gebrand, de woorden die haar vriendin zojuist gesproken had galmde na in haar ogen. Sinds wanneer was Hester zo vals geworden?
Kayla draaide zich met een zucht om terug naar de tafel en zag dat Delora haar fronsend aan keek. Kayla schudde ontwijkend haar hoofd.
Op dat moment kwam Prins de kamer in, hij klapte met zijn handen om ieders aandacht te trekken. Hij zag er vreemd genoeg vrolijk uit. 'Beste kinderen, ik heb goed nieuws.'
Dat zorgde ervoor dat iedereen opkeek.
Prins vouwde bescheiden zijn handen en zei eenvoudigweg: 'Raël is gevonden en wordt op dit moment hierheen gestuurd, en ja - Delora - hij is ongedeerd.'
Er steeg prompt een applaus op en Delora straalde opgelucht. Ondanks het ongeval van de dag ervoor was ze dolgelukkig dat Raël nog leefde.
'Jullie kunnen hem over een uurtje zelf jullie vragen stellen,' glimlachte Prins.
Kayla slaakte een zucht. Raël ongedeerd, dat luchtte op, hopelijk kon hij haar vertellen wat er gebeurd was...
~~~~
Dat Raël levend en wel op een paar verbonden ledematen na - zijn staart had hij nog, gelukkig - terugkeerde, veroorzaakte een hoop gemengden gevoelens.
Zijn vrienden zouden altijd zijn vrienden blijven, Nathan, Delora, Kalli, ze hielden van hem en verraden hem niet snel, ook Kayla niet, maar ze begreep dat het voor hen toch wat ongemakkelijk was toen Raël de eetkamer binnen kwam.
Hij had immers de school verwoest, een juf opgegeten en tegen zijn 'vrienden' gevochten alsof het zijn vijanden waren. Konden ze hem nog wel vertrouwen?
Jacob stond al met een ruk overeind en keek kwaad Raëls kant op. Zij hadden elkaar nooit kunnen luchten en nooit vertrouwd ook.
'Welkom terug, denk ik... Fijn om te zien dat je nog in leven bent,' spotte Jacob dan ook, maar Osker dwong hem snel terug op zijn stoel.
Kayla keek naar Raël, hoe hij zou reageren. Hij zag er gehavend uit, leunde zwaar tegen de deurpost en de woeste waas van het gevecht lag nog over hem heen. Zijn ogen zochten Delora, die in elkaar gedoken op haar stoel zat en zijn blik ontweek. Raël slikte en keek toen naar Jacob die zojuist het woord had genomen. Het was de perfecte gelegenheid om tegen hem te snauwen dat hij zich er niet mee moest bemoeien, zoals Raël dat altijd tegen hem zei, maar Raël vertelde hen allemaal iets heel anders, iets wat ze meer van slag maakten dan welk ander bericht zou hebben gedaan.
Raël deed een paar schuifelende stappen naar voren waardoor hij niet meer de steun van het deurkozijn had. Hij stond nog wat wankel op zijn benen maar zijn kin was trots geheven.
'Ik...' begon hij. Kayla zag hoe Jacob hem sceptisch aankeek en Delora gluurde stiekem toch nieuwsgierig.
Raël blikte de kamer rond.
'Ik heb...'
'Kom op!' riep Jacob zenuwachtig, 'zeg het ons eindelijk!'
Raël blies trillerig zijn adem uit.
'Ik heb Trans vermoord,' zei hij toen met vaste stem.
~~~
Pam... Pam...
Dat was dus wat Raël ging doen toen hij wegliep...
Nog opmerkingen? ;)
XxSP