Experiment F II: De Verbinding (voltooid)

Hoofdstuk 22: Waken

Zoveel views?! En we gaan voor de 3K hè jongens en meisjes?! YEAH <3
XXSP
~~~~
Met een ruk schoot Kayla overeind, haar borst zwoegde, haar haren plakte aan haar hoofd en de infuusstandaard wankelde. Ze rukte er met haar hele lichaam aan tot de naald uit haar arm schoot.
Grote pupillen dartte de kamer rond, namen niets dan duisternis waar. Pijn brandde in Kalya's ledematen, met een golf van misselijkheid zakte ze weer op het bed.
Waar was ze? Wat was er aan de hand?
Ze voelde zich vreselijk opgejaagd, alsof ze zojuist een nachtmerrie had gehad waarin ze achter nagezeten werd door een bende wilde, kwijlende honden. Bekken vol tanden. Holle ogen.
Holle ogen. Naast haar, naast haar bed. Het enige wat ze in een flits had opgevangen in de voor de rest volledig donkere kamer.
Ze draaide haar hoofd opzij, dat ging moeizaam, haar spieren leken al haar bewegingen tegen te werken.
Uiteindelijk lukte het haar en tegen die tijd waren haar ogen al een beetje aan het donker gewend. Ze zag Raël zitten, in een flits kwam het terug.
'Je hebt achtenveertig uur geslapen,' raspte een stem.
'Raël?' wist Kayla uit te brengen, hoewel haar keel aanvoelde als een droge woestijn, 'ben jij dat?'
'Ja, ik ben het...' er werd scherp ingeademd, 'nee, ik ben Trans.'
Kayla kwam half overeind, ze zag de gebogen gestalte van Raël maar hij bewoog niet. Toch kwam de stem uit zíjn mond, het was alsof twee personen door het zelfde lichaam probeerde te spreken, de eerste stem klonk verzwakt, de andere was geladen met zelfzekerheid en macht. 'Het is goed dat je wakker bent.'
Kayla wist zeker dat ze niet wakker was. Ze sliep nog, ze droomde.
De stem ging verder, vulde de kamer met akelige klanken die iets gedempt klonken door Raëls gebogen hoofd.
'Weldra zal de politie binnen komen, ik ga er vanuit dat ze slim genoeg zijn jullie zo snel mogelijk hier weg te halen. Over een paar uur ontploft al het bewijs dat ik hier ooit geweest ben. Zonde van mijn laboratorium, maar ach...'
Kayla snakte naar adem wat een stekende pijn in haar zij opleverde. Ze voelde zich vreselijk beroert, het kostte haar een enorme inspanning om zich te blijven concentreren op de woorden van Trans die uit Raël mond kwamen. Het zweet gutste over haar rug.
'Heb je pijn, Kayla? Dat hoort, mijn middel doet zijn werk goed. Geef het zijn tijd en je zult het snel genoeg merken.'
Ook al wilde Kayla reageren, er kwam niet meer dan een hoest uit haar mond, ze probeerde zich van het bed te slepen maar dat lukte niet, ze strekte haar hand uit naar Raëls gebogen hoofd. 'Raël,' hijgde ze.
'Zwijg,' blafte hij, 'je krijg je vriend terug als ik ver genoeg uit jullie buurt ben. Dan verbreek ik de verbinding. Die jongen kost me te veel energie, die strijdbaas leeft niet meer op zijn eigen maar op de mijne. Ik ben de enige die hem nog overeind houdt, als ik straks weg ben moet je maar zien of hij het red.'
Juist op dat moment liet de echte Raël zich weer horen. 'Ga... Uit... Mijn hoofd...' Het was een verwarrende ervaring om Raël te zien vechten met de indringer.
'Ja, hij grijpt zijn kans nu de verbinding zwakker is. Ik zou je energie sparen sukkel, anders is er straks niemand meer die weet wat er met Kayla aan de hand is.'
Raël zweeg verder.
Kayla zag dat al zijn pezen strak stonden en zijn spieren opbolden onder zijn T-shirt. Zelf had ze bijna geen kracht meer, een schok van pijn schoot naar haar hoofd toen ze het neerlegde.
'De tijd is bijna gekomen. Ik neem afscheid. Maar ik kom terug, Kayla. Voor jou. Ooit zorg ik er voor dat geen van jullie ooit het daglicht nog zullen zien. Als die politie er niet was geweest was dat misschien nu al het geval, maar ik moet ook aansterken. Ik moet nieuwe plannen smeden. Ik kom terug.'
'Zak,' zuchtte Kayla doodvermoeid. Het kon haar niet schelen wat Trans allemaal beweerde. Ze hadden hem één keer verslagen, dat zouden ze weer doen, 'tot in een volgend leven.'
Raël stootte een kort lachje uit dat meer klonk als een blaf. 'Hah, wat ironisch... Tot ooit!'
Toen slaakte Raël plots een kreet en gooide hij zijn schouder naar achter, 'nooit!' riep hij. Kayla krabbelde achteruit, haar hart bonsde.
Raël sprong overeind en bleef schreeuwen, 'Nooit laat ik je levend ontsnappen! Nooit, nooit!' Hij maakte klauwende bewegingen naar zijn hoofd alsof hij zijn huid eraf wilde scheuren, ook bij zijn borst, hij trok aan zijn shirt totdat het in flarden uit elkaar viel.
Wat Kalya opviel in haar doodsangst, was de bekende stem. Raëls eigen stem schreeuwde het uit. Trans moest hem verlaten hebben. Maar het zag er naar uit dat Raël dat niet zomaar liet gebeuren. Hij vocht met een onzichtbare vijand, een vijand die Kayla kende als Trans.
Haar starende ogen begonnen te branden, Raëls geschreeuw en zijn woedende, verscheurende dans leek oneindig te duren.
Op een gegeven ogenblik stierf het geluid dat uit zijn keel kwam weg en zakte hij op zijn handen en knieën.
Zo bleef hij één tel zitten.
Het was stil geworden. Alleen het plofje van zijn lichaam dat opzij viel hoorde Kayla nog. Toen kon ze haar ogen niet langer openhouden en zakte ze weg in het kussen.
~~~
Het volgende moment dat Kayla weer even aan de totale duisternis van haar slaap ontsnapte was van korte duur. Ze voelde dat ze gedragen werd, op een brancard waarschijnlijk.
Haar oren tuitte, haar blik schommelde. Lampen boven haar kropen voorbij, om haar heen zag ze mensen heen en terug lopen maar haar zicht was te wazig om gezichten te herkennen. Ze zag geopende monden bevelen roepen en schreeuwen, maar ze hoorde niets.
Ze voelde haar lichaam niet, ze kon niet bewegen. Slechts haar hoofd kon ze draaien, dat deed ze. Naast haar werd nog iemand gedragen, maar niet op een brancard. Het was het bleke gezicht van Raël, een straaltje opgedroogd bloed liep van zijn neus naar zijn kin. Hij zag er doodvermoeid uit met de bijna zwarte kringen rond zijn ogen. Twee mannen droegen hem aan zijn oksels en enkels.
Waarom hij geen brancard en ik wel? dacht Kayla nog. Ben ik er sléchter aan toe, of is er voor Raël helemaal geen hoop meer?
Haar ogen draaide omhoog naar de witte lichten en toen draaide ze weg in hun oogkassen. Zwarte inkt vulde haar hoofd.
~~~
Hey mensen, niet zo'n lang hoofdstuk, maar het is tenminste iets :) Dit verhaal is al bijna afgelopen! Dat is echt...
Commend maar wat je hier van vind :)
<3 xx SP