Bir ağıt ne kadar acı olabilirdi?
Bir yürek kaç darbeyle başedebilirdi?
Bir beden hangi yangına körükle gidebilirdi?
Bir kadın kaç farklı yerden kanatılabilirdi?
Yüreği acıyla harmanlanmış bir kadın Midyat'ın tozlanmış sokaklarında büyüyüp kaderin k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Güvenmek, yaralı kalbinin en derin köşelerine kadar nüfuz etmiş ve o kadın, acıdan doğan bir güçle, yeniden sevmeye ve güvenmeye cesaret etmişti.*
Bölüm şarkısı: Sufle & Canozan-Hiç Kimsenin Günahı Yok
🔒
Sonsuz bir yaşamda, kimseye ait olmayan bir ruh süzülüyordu. Ne bir başlangıcı ne de bir sonu vardı, varoluşu sonsuz bir gizemdi. Zaman ve mekanın esaretinden azade, evrenin her köşesini keşfediyordu. Yıldızların ışığında dans ediyor, galaksilerin sarmal kollarında kayboluyordu. Güneş'in sıcaklığını, kara deliklerin soğukluğunu hissediyordu. Her gezegende yeni bir macera yaşıyor, farklı varlıklarla tanışıyordu. Bazen bir toz zerresi kadar küçülüyor, bir dev gezegenin yüzeyinde yürüyordu. Bazen de bir kuşa dönüşerek gökyüzünde süzülüyor, dünyanın güzelliğini seyrediyordu. Her deneyim ona yeni bir bakış açısı kazandırıyor, ruhunu besliyordu. Yolculuğu boyunca yalnız olduğunu düşünmüyordu. Evrenin her köşesinde onun gibi ruhlar olduğunu biliyordu. Bir gün onlarla da karşılaşacağına inanıyordu. O zamana kadar keşfetmeye ve öğrenmeye devam edecekti. Kimseye ait olmayan bu ruh, evrenin sonsuzluğunda kaybolan bir sessizliğe dönüşecekti. Varlığı bir efsane, bir fısıltı gibi yankılanacaktı sonsuza dek...
Düşüncelerin gizemli aleminde yolculuk etmeye devam eden ruhunu yormadan eski konumuna getirirken, dışarıdan yayılan rüzgarın keskin uğultusuyla elindeki işi yaparken arkasındaki adama hitaben sorarcasına sesini çıkarttı. "Ardil?"
"Efendim, Güzelim," diyen genç adamın gözleri bilgisayarın ekranından geçip giden yazıları okuyor, bir kaç saat sonra katılacağı toplantı için kusursuzu hedefliyordu.
"Bundan hiç emin değilim."
Bilgisayarda olan mavilikleri anında valiz içindeki eşyaları dolaba yerleştiren karısına kaydı. Gözleri kusursuzca kısılırken, ifadesinde belli belirsiz bir gülümseme vardı. "Neyden emin değilsin?"
Etrafını gösterdi kadın. "Bundan." Elindeki son parçayı da yerine yerleştirip göz ucuyla yerde bebeğiyle konuşan kızına bakıp kocasının yanına doğru adımlayarak tam karşısındaki tekli koltuğa dikkatlice kuruldu. "İş seyahatine bizi de getirmemeliydin."
"Yine mi bu mevzu?"
"O kadar şey arasında bir de bizimle uğraşacaksın."
Adam duruşunu düzelterek, dirseklerini bacaklarının üzerine koyarak ellerini önünde kavuşturdu. "Yanımda olun istiyorum. " Çenesini kaşıdı. "Bir günlük bir toplantı ve geriye kalan iki günü de beraber tatil yapalım diye ayarladım. Hepimizin de dinlenmeye ihtiyacı var ve bu iş kaçamağımız için bir öncü oldu sadece."
