Stay with me

7.

Matthy pov:
Ik lieg, ik lieg en ik weet het. Ik hoop gewoon dat Rob het niet door heeft, want dan gaat hij sowieso niet mee. Ik wil dat hij meegaat om zijn droom waar te maken. Toen ik Rob leerde kennen, was hij bij gym altijd het fanatiekste en toen ik hem beter leerde kennen, had hij het vaak over voetbal. Ik weet nog dat we samen een Nederlands project moesten doen en ik voor het eerst bij hem thuis kwam, er hingen voetbalposters aan de muur en niet veel later ging ik mee naar zijn voetbaltraining, eigenlijk gewoon omdat ik niet naar huis wilde. Zo kwam ik erachter dat er een kans bestond dat hij zijn droom waar zou kunnen maken, want hij is gewoon echt heel goed. Toen hij een paar weken later dat ongeluk kreeg, kon hij niet meer lopen, waardoor zowel hij als ik zijn droom in elkaar zagen vallen. Ik heb toen samen met hem afgesproken dat we er alles aan zouden doen om die droom werkelijkheid te laten worden, kostte wat het kost. Ik wil dat hij de kansen die hij krijgt gewoon pakt.

"Matt ik weet het niet hoor." Rob haalt me uit mijn gedachten, ik kijk hem vragend aan. "Ik weet het wel Rob, het komt goed." ik probeer hem gerust te stellen. Hij zucht diep "ik vertrouw je Matt." zegt hij dan, een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Dus je gaat?" vraag ik ter bevestiging, hij knikt "alleen m'n spullen liggen wel bij m'n ouders, dus die moet ik dan wel ophalen." ohja, daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. "Dus je gaat straks al weg?" vraag ik een beetje teleurgesteld. Hij knikt "wil je mee? Dan zet ik je maandagochtend weer hier af als je wil?" ik denk even na, als ik thuis blijf, lig ik toch alleen maar in mijn bed. Ik knik, waardoor er een glimlach op Rob zijn gezicht zichtbaar wordt. Dan stapt hij uit bed en pakt de thee die hij mee had genomen. Ik ga rechtop zitten en pak één kopje van hem aan, waarna hij zelf ook weer op het bed komt zitten en aan zijn thee begint.

"Oké, heb je je sleutels?" vraagt Rob voordat ik de deur achter me dicht trek. Normaal was het niet zo'n probleem als ik mijn sleutel vergat, dan was Jaïr thuis om open te doen. Ik voel ik mijn broekzak en knik dan als ik het stukje ijzer voel. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we richting zijn auto. Soms kijk ik zo tegen hem op, hij is even oud als ik, maar heeft het gewoon allemaal een stuk beter op een rijtje. Hij heeft een rijbewijs, een auto, het is wel een oude auto en deels gesponsord door zijn ouders, maar toch en het gaat goed op zijn school. Jaloezie kan je het niet noemen, want ik gun hem de wereld en nog meer, maar het voelt soms een beetje alsof ik achterloop met alles, alsof ik niet goed genoeg voor hem ben.

Als we aankomen bij het huis van zijn ouders, heb ik meteen weer een vertrouwd gevoel. Het gevoel van even weg zijn van thuis. Ik heb de hele rit naar Rob zitten staren, omdat ik hem straks een week moet missen. Rob doet de voordeur open en laat mij binnen, hier is alles nog net zoals het altijd is geweest. Dezelfde mensen, dezelfde spullen en dezelfde geur. "Hey jongens, wat leuk dat jullie er zijn!" zijn moeder komt enthousiast de gang in gelopen en geeft ons een knuffel "Mam, ik woon nog steeds gewoon bij jullie hé." grinnikt Rob, zijn moeder knikt en kijkt dan naar mij. "Hey hoe gaat het met je?" vraagt ze, ik haal mijn schouders op "gaat wel." ik geef haar een zwakke glimlach "oké, nou als jullie iets nodig hebben, dan hoor ik het wel." zegt ze, Rob knikt en dan lopen we naar boven. In Rob zijn kamer is het rustig, het voelt als mijn tweede huis, want ik heb hier in de tijd dat ik nog met Jesse en Jaïr woonde heel veel tijd met Rob doorgebracht. Ik ga op zijn bed liggen en kijk naar hoe Rob een aantal spullen bij elkaar zoekt.

Rob komt naast me op bed liggen, nog niet al zijn spullen zijn ingepakt, maar het grootste gedeelte in ieder geval wel. "Gaat het Matt?" vraagt hij met een bezorgde ondertoon, ik knik "ik ga je gewoon missen." geef ik toe, Rob zijn ogen worden watering bij die woorden "ik jou ook." antwoord hij. "Maar ik bel en app je iedere dag, totdat je gek van me wordt, beloofd." voegt hij toe. "Wil je-" begin ik, ik krijg een vragende blik van de jongen naast me "wil ik?" herhaalt hij. "Wil je één ding beloven?" vraag ik nog steeds een beetje onzeker, hij houdt zijn hoofd een beetje schuin "zeg maar." zegt hij bemoedigend als hij merkt dat ik mijn zin eigenlijk niet af wil maken. "Kom alsjeblieft weer terug." ik voel een brok in mijn keel ontstaan "oh Matt lieverd, natuurlijk kom ik terug, ik zal je echt niet alleen laten, beloofd." ik knik met tranen in mijn ogen, ergens schaam ik me voor die vraag, maar ik wil hem gewoon niet verliezen. Hij is juist de reden dat ik doorga. "Als je wil dat ik thuisblijf dan-" ik laat hem zijn zin niet afmaken "nee, je moet gaan Rob." bevestig ik nog een keer. Rob kruipt tegen me aan en slaat zijn armen om me heen, waarna hij mij op zich trekt "ik denk dat ik nooit zal kunnen beschrijven hoeveel ik van jou hou Matthy." zegt hij dan. Ik haal mijn hoofd van zijn borst en draai mijn gezicht naar die van hem, waarna ik hem zoen, een lange, liefdevolle zoen. Daarna leg ik mijn hoofd weer terug op zijn borst en geniet ik nog even van zijn aanwezigheid, voordat ik hem deze week de hele week moet missen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ik liep dus vandaag op stage rond en toen bedacht ik me dat ik dus ook nog een deel drie van dit boek wil schrijven en dat terwijl ik nog geeneens op de helft ben van het schrijven van deel twee ✋🏻😭

Nee maar ehm, d'r komt dus waarschijnlijk nog een deel drie van dit boek :)

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx